Σκιες

Άραγε υπάρχει ευτυχία για τον καθένα; Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή όλων που η ευτυχία χτυπά την πόρτα και έρχεται για να μείνει; 

Μήπως αυτό που είναι ορισμένο για όλους τους ανθρώπους είναι ευτυχισμένες στιγμές και όχι η ίδια η ευτυχία; Θα μου πεις, τι σου λείπει;

Και εγώ θα σου απαντήσω: Πώς μπορείς να ορίσεις όμως την ευτυχία; Για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Για κάποιον είναι ένα ονειρεμένο σπίτι, για κάποιον άλλον η δημιουργία οικογένειας. Για κάποιον άλλον τα χρήματα.

Όταν όμως προσπαθήσεις να ορίσεις την ευτυχία θα δεις ότι δεν θα το καταφέρεις. Αντίθετα θα καταφέρεις να βρεις πράγματα που μπορεί να σε κάνουν ευτυχισμένο αλλά ίσως είναι άλλα τόσα που δεν σε ικανοποιούν.

Πώς μπορεί λοιπόν ένας άνθρωπος που ζει στις σκιές τόσο καιρό να νιώσει την ευτυχία; Δεν θα υπερβάλλω. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω το δέρμα μου να ανατριχιάζει από ένα όμορφο τραγούδι, από μια μελωδία, υπάρχουν στιγμές που ολόκληρο το σώμα μου δονείται από το γέλιο που κάνω μαζί με τους φίλους μου και υπάρχουν στιγμές που η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά και τα μάτια μου λάμπουν δίπλα στους ανθρώπους που αγαπώ. 

Όμως, αυτά δεν είναι αρκετά για να μου φέρουν την μόνιμη ευτυχία. Έχω γίνει άπληστη; Μπορεί. 

Ίσως να ναι πιο δύσκολο μετά από τέτοια φωτιά που έβαλα στον εαυτό μου να μαζέψω τις στάχτες. Και αυτές οι στάχτες με τον παραμικρό φύσημα του ανέμου σκορπίζονται. Και κάνουν τεράστια προσπάθεια να μαζευτούν πάλι. Σε κάθε σπιθαμή μιας ευτυχισμένης στιγμής παίρνω δύναμη όμως. Αυτές οι μικρές ευτυχισμένες στιγμές είναι αυτό που με κάνει πλέον να σηκώνομαι κάθε πρωί από το κρεβάτι. 

Με τις σκιές. Πάντα με τις σκιές. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να σηκωθώ κάποιο πρωί χωρίς αυτές να σέρνονται μαζί μου. 

Πρέπει να καταλάβεις τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπους που προσπαθούν να πιαστούν από διάφορες όμορφες στιγμές. Σε παρακαλώ όμως, μην τους θεωρήσεις ποτέ άπληστους. Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο τους είναι ήδη. Χρειάζονται κατανόηση. Ξέρουν πως υπάρχουν πολύ πιο άσχημα πράγματα αλλά αυτό δεν τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα. Λόγω των σκιών. 
Αυτές οι σκιές δεν τους αφήνουν ποτέ να ησυχάσουν. Ιδίως τις στιγμές που μένουν μόνοι τους. Κάποιες φορές τα σημάδια μπορεί να είναι εμφανή στα μάτια σου, αλλά κάποιες άλλες όχι. Μην τους κατηγορείς. Προσπάθησε να τους καταλάβεις. 

Δεν ξέρεις πώς είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι με αυτές τις σκιές. Πώς είναι να μην νιώθεις ποτέ αρκετός γι' αυτό που είσαι. Να νιώθεις πως όλοι γύρω σου θα φύγουν, ίσως και από επιλογή. Να νιώθεις δύσκολο να εμπιστευτείς.  Να νιώθεις πώς όσο και να προσπαθήσεις να ανέβεις και να ξεφύγεις δεν το καταφέρνεις ποτέ. Θυμάσαι τότε που ήσουν μικρός και σε τρόμαζαν τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι σου; Σκέψου να τα έχεις μονίμως στο μυαλό σου. Τρελό έτσι;

Το μόνο που χρειάζονται από εσένα είναι κατανόηση. Είναι "σπασμένοι" άνθρωποι και χρειάζονται στήριξη. Να ξέρεις δεν ανοίγονται εύκολα τέτοιοι άνθρωποι. Δεν ανοίγονται γιατί έχουν χάσει πολλά. Και φοβούνται. Φοβούνται να εμπιστευτούν. Τρέμουν στην ιδέα ότι αυτός που έχουν δίπλα τους θα τους εγκαταλείψει αργά ή γρήγορα. 

Ζουν ανάμεσά σου. Όσο χαμογελαστό και να βλέπεις έναν άνθρωπο, δεν ξέρεις ποτέ τι προσπάθεια έχει κάνει για να εμφανιστεί αυτό το χαμόγελο στα χείλη του. 

Σε παρακαλώ. Στάσου πλάι τους. Μίλησε τους. Για κάτι δικό σου, για ένα αστείο. Για κάτι που σου έφτιαξε τη διάθεση. Να είσαι σίγουρος πως θα σε ακούσουν. Ίσως με τον καιρό να σου μιλήσουν και αυτοί για κάτι δικό τους. Και όταν το κάνουν, να ξέρεις πως σε έχουν εμπιστευτεί. Μην σπάσεις αυτή την εμπιστοσύνη. Χάρισε τους ένα χαμόγελο. Ένα αληθινό χαμόγελο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θα το εκτιμήσουν. 

Και τέλος, δώστους την πιο ζεστή σου αγκαλιά. Αυτή η αγκαλιά θα ζεστάνει την κρύα τους ψυχή. Θα τους κάνει να διώξουν έστω για λίγο τις σκιές. Και θα τους δώσει απίστευτη δύναμη. 

Δύναμη να φωτίσουν το μυαλό τους από τις σκιές.