Πόσο περίεργο είναι που όλοι μας έχουμε από ένα άνθρωπο σαν
απωθημένο; Αυτό το «άπιαστο» απωθημένο, που ενώ μπορεί να τα πηγαίνετε τόσο
καλά μαζί δεν είναι «γραφτό» να πέσει ποτέ στα δίχτυα σου. Δεν είναι γραφτό να
γίνει κάτι περισσότερο μεταξύ σας.
Και μήπως είναι αυτό που μας «εξιτάρει»; Θα μου πεις πως
αυτό είναι που το κάνει απωθημένο. Μα ό,τι καταστάσεις και να περάσεις, από
όσες σχέσεις μπεις και βγεις, το συγκεκριμένο άτομο δεν θα σταματήσει ποτέ να
είναι το «απωθημένο» σου. Μπορεί να
υπάρχουν και χρονικές στιγμές που δεν το σκέφτεσαι τόσο γιατί είσαι καλά μέσα
στη σχέση σου αλλά ξέρεις πως αυτό το άτομο είναι το «άλλο σου μισό» όπως και
να το κάνεις. Πόσο τυχεροί είναι αυτοί βέβαια που το «απωθημένο» τους κατάφεραν
να το «φυλακίσουν» ανάμεσα στα χέρια τους και να το κάνουν δικό τους. Όχι, όχι
δεν μου αρέσει αυτή η τελευταία φράση. Δεν μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο δικό
σου. Δεν είναι αποκτήματα οι άνθρωποι. Άλλο εννοώ και άλλο βγήκε καθώς το
αποτύπωσα με λέξεις. Ελπίζω να έγινα κατανοητή.
Πόσο όμορφο συναίσθημα είναι όμως όταν έρχεσαι πάλι σε επαφή
με αυτό τον άνθρωπο. Με αυτόν που από την στιγμή που τον γνώρισες ήξερες ότι
μπορείς να κάνεις ατελείωτες συζητήσεις μαζί του για όλα τα θέματα και ότι
μπορείς να του μιλάς για ό,τι σε απασχολεί. Και οι λέξεις βγαίνουν αβίαστες από
το στόμα σου, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς φίλτρα. Και το ίδιο και σ’ αυτόν. Συζητάει μαζί σου άπειρα πράγματα,
σε εμπιστεύεται με πολλές σκέψεις που τριγυρνούν στο κεφάλι του και φαίνεται
ότι το κάνει απροκάλυπτα.
Ακόμα και όταν ξέρεις πώς θα μείνει για πάντα απωθημένο, δεν
σε απασχολεί γιατί ξέρεις πως πάντα θα έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις χωρίς
τυπικότητες, έναν άνθρωπο που θα σε ακούσει και θα ταιριάζεις απόλυτα ακόμα και
αν δεν είναι γραφτό να γίνει κάτι ερωτικό μεταξύ σας. Ξέρεις όμως ότι έχεις
έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή σου και θα τον έχεις πάντα.
Και αυτό είναι αρκετό για να δημιουργήσει ένα χαμόγελο στα
χείλη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου