Αγαπώ τις κατεστραμένες ψυχές...

Είναι τρελό το πόσο εύκολα αφήνουμε το μυαλό μας να χαθεί στο θαυμασμό ενός ανθρώπου.

Τι και αν έχω «απαγορεύσει» στον εαυτό μου το να ασχοληθώ με κάποιο καινούριο άτομο. Τι και αν δεν θέλω να αποκτήσω κάποιο ενδιαφέρον με κανέναν, Αυτός είναι η εξαίρεση.

Είναι το Απωθημένο. Αυτός.

Ό,τι και να κάνω όσος καιρός και να περάσει από τότε που τον γνώρισα, δεν μπορώ να τον διαγράψω. Πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Και πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε κάθε μέρα. Που έχουμε αυτή την καθημερινή επαφή και η μέρα μου δεν πάει καλά αν δεν ακούσω το δικό του καλημέρα και δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς το δικό του καληνύχτα!

Είναι άνθρωπος που έχει περάσει πολλά. Άνθρωπος που έχει βιώσει πολύ δύσκολα χρόνια και συνεχίζει να περνάει προσπαθώντας να δραπετεύσει.

Είναι άνθρωπος που τον έχει λυγίσει η ζωή.

Και αυτό ίσως με γοητεύει περισσότερο σ’ αυτόν. Όταν τον πρωτογνώρισα δεν τον ήξερα τόσο καλά, αλλά ήξερα ότι με έχει γοητεύσει. Χωρίς να ξέρω γιατί με τραβάει σαν μαγνήτης.

Πλέον ξέρω το λόγο. Το έχω ξαναπεί. Με γοητεύουν αυτοί οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που είναι έστω και λίγο «κατεστραμμένοι» που τους κυνηγούν τα δικά τους σκοτάδια και οι σκιές γεμίζουν το μυαλό τους.

Άνθρωποι που παλεύουν να επιβιώσουν κάθε μέρα με τα σκοτάδια του μυαλού τους.

Ίσως να φταίει ότι οι δικοί μου δαίμονες ψάχνουν συντροφιά και βρίσκουν ενδιαφέρον στους δικούς του.

Ίσως φταίει το ότι με ελκύει το σκοτάδι. Με ελκύει αυτό το «άπιαστο» μυαλό που παλεύει να βρει ένα φως να επιβιώσει.

Με ελκύει ο αγώνας και η καθημερινή πάλη για επιβίωση.

Ίσως φταίει και η κατανόηση. Το ότι καταλαβαίνω το σκοτάδι του άλλου.

Το καταλαβαίνω περισσότερο από το φως κάποιου άλλου. Μ΄ αρέσουν οι γρατσουνιές και τα σημάδια στις ψυχές. Δείχνουν το πόσο έχει παλέψει ο άλλος για να είναι απέναντι σου και να σου μιλάει.

Ελκύομαι από τους διαλυμένους ανθρώπους και δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω. Απλά αυτή τη φορά, η περίπτωση είναι τόσο κοντά στη δική μου. Ή πιο «βαριά» σε σχέση με τις υπόλοιπες. Ίσως τελικά όχι τόσο κοντά στη δική μου αλλά το ίδιο βαριά.

Γι’ αυτό και κολλάω. Το σκοτάδι του με έχει τραβήξει και θέλω να χαθώ εκεί. Στις σκοτεινές του σκέψεις και να γνωρίσω καλύτερα τους δαίμονες του. Και οι δικοί μου να τον γνωρίσουν καλύτερα.

Ξέρω πως δεν μπορώ να περιμένω πολλά από τέτοιους ανθρώπους. Αλλά ακόμα και το ελάχιστο ξέρω πόσο δύσκολο και μεγάλο βήμα είναι. Και αυτό είναι που με τραβάει ακόμα περισσότερο. Βλέπω πως η ελάχιστη κίνηση είναι ένα τεράστιο βήμα. Η μεγάλη καλοσύνη μετά από τέτοιες δυσκολίες, λένε πολλά για την ψυχή του.

Δεν μπορώ να ελπίζω τίποτα. Ξέρω από τέτοιους ανθρώπους- και εγώ σε αυτούς ανήκω. 

Απλά θέλω να τους απαλύνω τον πόνο όσο μπορώ και να τους κάνω να αισθανθούν καλύτερα όσο γίνεται. Από το να ξεχαστούν μέχρι να βγάλουν κάτι από μέσα τους. Και νιώθω περήφανη που είμαι εκεί για τέτοιους ανθρώπους.

Ίσως να κάνει και σε μένα καλό. Να φωτίζει λίγο τα δικά μου σκοτάδια…