Άρνηση του οργανισμού

Προσπαθώ να ξεσπάσω. Εδώ και μέρες. Και όσο και αν το θέλω πάντα σταματάω. Δεν ξέρω γιατί. Κάτι με κρατάει και δεν επιτρέπει τα δάκρυα να κυλήσουν από τα μάτια μου. Ενώ νιώθω πως το χρειάζομαι. Και ξέρω πως θα νιώσω καλύτερα όταν το κάνω, αλλά δεν μπορώ.
Σήμερα μετά τον πρώτο καφέ που πήγα το μεσημέρι, ήθελα να περάσω να ανάψω το κερί από το φαναράκι του ανθρώπου μου. Έτσι πήρα τον φίλο μου που ήθελε να έρθει μαζί μου, και περπατήσαμε μέχρι εκείνο το σημείο. Όλα τα κεράκια ήταν αναμμένα βέβαια και παρατήρησα πως μέσα είχαν βάλει μία τράπουλα. Και γύρω γύρω ήταν γεμάτο γλαστράκια με λουλούδια. Πόσους πολλούς ανθρώπους είχε που τον αγαπούσαν! Και αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας που θα περάσει από εκείνο το σημείο. Είναι γεμάτο με πράγματα που έχουν αφήσει διάφοροι άνθρωποι που τον αγαπούσαν και τον αγαπούν ακόμα.
Θέλω και εγώ να του αφήσω κάτι εκεί. Λίγα λουλούδια, ένα κεράκι, κάτι. Κάτι από μένα. Σκέφτηκα να αφήσω και ένα πακέτο από τα τσιγάρα που κάπνιζε. Ένα πακέτο "Karelia Blue".
Με μια πολύ καλή μου φίλη που της μίλησα σήμερα για όλο αυτό μου είπε να κάνω ότι νιώθω. Ότι νιώθω ότι θέλω να του αφήσω να το πάω. Και έτσι θα κάνω. Θέλω πριν φύγω να του αφήσω κάτι. Διαφορετικά δεν θα είμαι καλά με τον εαυτό μου.
Και μετά από όλο αυτό, ήθελα τόσο πολύ να κλάψω αλλά πέρα από ένα δάκρυ δεν μπορούσα να "βγάλω" τίποτε άλλο. Γιατί να με εμποδίζει το ίδιο μου το σώμα να ξεσπάσω; Γιατί ο ίδιος μου ο οργανισμός να αντιδρά και να μην με αφήνει να το βγάλω από μέσα μου; Γιατί το σώμα μου να αρνείται να παράγει δάκρυα ενώ τα χρειάζομαι τόσο πολύ; Δεν ξέρω αλλά νιώθω λες και με κάποιο τρόπο με εκδικείται ο ίδιος μου ο εαυτός.
Πραγματικά, κάθε φορά σκέφτομαι το ίδιο και το ίδιο πράγμα: "Και τι δε θα έδινα να είχα έστω 3 λεπτά να μπορούσα να του μιλήσω. Να είχα αυτή την ευκαιρία...."

Τα σημάδια από τις πληγές σας είναι τα σύμβολα της δύναμής σας.

Ποτέ να μην ντρέπεστε για τα σημάδια που σας άφησε η ζωή. Μια ουλή σημαίνει ότι το πρόβλημα έφυγε και η πληγή έκλεισε. Σημαίνει ότι νικήσατε τον πόνο, πήρατε ένα μάθημα, γίνατε πιο δυνατοί και προχωρήσατε μπροστά. Μια ουλή είναι η μόνιμη επιβεβαίωση της νίκης σας και πρέπει να είστε υπερήφανοι. Μην την αφήνετε να σας κρατήσει όμηρο και να σας γεμίσει τη ζωή με φόβο. Δεν μπορείτε να εξαφανίσετε τα σημάδια, αλλά μπορείτε να αλλάξετε τον τρόπο αντίληψής σας. Μπορείτε να αρχίσετε να τα βλέπετε ως ένδειξη δύναμης και όχι πόνου.
O Πέρσης ποιητής και δάσκαλος θεολογίας και δικαίου Jalaluddin Rumi είπε κάποτε ότι η πληγή είναι το μέρος απ’ όπου μπαίνει το φως. Τίποτα δεν μας φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια. Μέσα από τις δοκιμασίες αναδείχτηκαν οι δυνατότερες ψυχές. Οι πιο ισχυροί χαρακτήρες σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο σφραγίστηκαν με σημάδια. Δείτε τα ως μια ένδειξη ότι πετύχατε, επιζήσατε και έχετε αυτά τα σημάδια να το αποδεικνύουν! Είναι μια ευκαιρία να γίνετε ακόμα πιο δυνατοί.

Πηγή: www.yahoo.com/news

Τι σημαίνει;

Ερώτηση:  όταν με έναν άνθρωπο έχεις ζήσει όχι πολλά αλλά αρκετά, έχουν υπάρξει αισθήματα και από τους δύο, έχει τελειώσει όμως η ιστορία σας απλά και ήρεμα και πλέον δεν έχετε επικοινωνία, το να τον βλέπεις στον δρόμο μετά από καιρό και ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ πως δεν τον βλέπεις τι σημαίνει; είναι αμηχανία ή γαϊδουριά

Απάντηση: Απλή επιβίωση.

Πηγή: www.lifo.gr

Χρόνια πολλά!

23.04.

Χρόνια πολλά για τη γιορτή του αγαπημένου μου μπαμπάκα :)))

Αλλάζουν οι άνθρωποι

Αλλάζει ο άνθρωπος; Αλλάζει. Και αυτό γίνεται μέσα από διάφορες καταστάσεις. Συνήθως δύσκολες. Τουλάχιστον από δική μου εμπειρία. Εγώ, έτσι άλλαξα. Δεν ξέρω αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, ανάλογα από ποια πλευρά το βλέπεις, αλλά για μένα η δική μου αλλαγή μ' αρέσει. Την προτιμώ από αυτό που ήμουν πριν. Κάποιοι διαφωνούν με αυτή την αλλαγή και δεν τους αρέσει ο καινούριος μου εαυτός. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό.
Μα όλη αυτή η αλλαγή έχει και τις επιπτώσεις της. Και προπάντων στις παρέες. Και από κει είναι η αφορμή που πήρα για να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο. Με μια παρέα που μέχρι (και;) το καλοκαίρι μας έβλεπες ότι ήμασταν ένα, σήμερα αφού βγήκαμε μετά από πάρα πολύ καιρό και οι 4 μαζί ήταν κάτι το τελείως διαφορετικό. Έβλεπες ότι δεν μπορείς να συμβαδίσουμε. Και ουσιαστικά αυτό που ένιωσα ήταν ότι ήμασταν χωρισμένοι σε "στρατόπεδα" λόγω των απόψεων (που αλίμονο, σε μια παρέα υπάρχουν πάντα διαφορετικές) αλλά και κύριο και βασικότερο, έβλεπες ότι κοινά που μοιραζόσουν με την παρέα δεν υπάρχουν πλέον. Έτσι ήμασταν δύο-δύο γιατί είχαμε διαφορετικά κοινά ενδιαφέροντα και καταλήξαμε να την λέμε ουσιαστικά ο ένας στον άλλον- με αστείο πάντα τρόπο- αλλά με μια δόση σοβαρότητας.
Δεν καταφέραμε να μείνουμε πάνω από δυο ώρες έτσι & στο τέλος έφυγα εγώ με τη φίλη μου με το αυτοκίνητο και λέγαμε πώς τα βλέπουμε όλα αυτά πλέον. Το ένα το παιδί της παρέας μας είπε να βρεθούμε αύριο πάλι για καφέ αλλά ποιο το νόημα; Για να είμαστε πάλι έτσι; Θεωρώ ότι δεν γίνεται να ξαναδέσουμε έτσι σαν παρέα. Το θεωρώ αδύνατο. Και γι' αυτό δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει αλλά ίσως είναι και αυτό που λένε: "Οι άνθρωποι αλλάζουν και οι παρέες διαλύονται". Όταν βλέπεις ότι πλέον δεν έχεις τον ίδιο "χαβαλέ" με τα άτομα που κάποτε ήσουν σχεδόν 24ωρα μαζί κάτι μέσα σου σπάει. Ξέρεις όμως ότι δεν γίνεται να γυρίσεις στο τότε. Δεν γίνεται τα πράγματα να γίνουν όπως πριν. Φταίει μόνο η αλλαγή; Ίσως ναι ίσως και όχι.
Αυτές βέβαια είναι οι επιπτώσεις της αλλαγής. Ότι χάνεις παρέες. Κι όμως, βλέπεις ότι άτομα τα οποία μπορεί και να μην ήταν εκεί την περίοδο της αλλαγής σε βλέπουν, χαίρονται που άλλαξες γιατί το θεωρούν ότι έτσι είσαι καλύτερα και δεν παύουν να σε στηρίζουν. Συνεχίζουν να είναι εκεί δίπλα σου. Και αυτά τα άτομα αξίζουν κατά τη γνώμη μου. Αυτά που μένουν δίπλα σου και δεν προσπαθούν να σε γυρίσουν πίσω.
Αξίζει τελικά η αλλαγή; Σε αυτό το ερώτημα δεν μπορώ να δώσω μια απόλυτη απάντηση. Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι αν και με θυσίες δεν θα θελα να γίνω αυτό που ήμουν πριν. Δεν θέλω να ξαναλλάξω. Ίσως θα πρέπει κάποιοι να το δεχτούν. Ίσως πάλι χάσω πολλά άτομα έτσι. Ο χρόνος θα δείξει...

Μοναδικές στιγμές

Τι μέρα και αυτή σήμερα! Τις τελευταίες δύο μέρες, δεν είμαι και πολύ καλά ψυχολογικά (για τους λόγους που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση). Το ότι τον είδα πάλι μετά από τόσο καιρό με έχει επηρεάσει.
Σήμερα, ήμουν σπίτι όλη την ημέρα, άκουσα μουσική, είδα επεισόδια, γενικότερα, χαζολογούσα. Το μεσημεράκι μίλησα με μια παλιά μου φίλη και κανονίσαμε να βγούμε.
Την συγκεκριμένη είχα να τη δω πάρα πολύ καιρό και ήταν ένα πράγμα σαν reunion μόνο πιο δυνατό γιατί περάσαμε και μια περίεργη παρεξήγηση και μετά από όλο αυτό ήρθαμε ακόμα πιο κοντά. Βγήκαμε, ήπιαμε τις μπύρες μας, καπνίσαμε τα τσιγάρα μας, μιλήσαμε για ότι μας απασχολεί, έβγαλε και αυτή πολλά πράγματα από μέσα της, το ίδιο και εγώ, της είπα πολλά πράγματα & τελικά ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα...
Στη συνέχεια, αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο, στο ιστορικό κέντρο της πόλης μας και να κατέβουμε στην κεντρική πλατεία, για να φάμε. Επιλέξαμε τα Goody's, φαγητό που είχαμε να φάμε και οι δύο "χρόνια" και έπειτα κατηφορίσαμε προς τα εκεί που είχε παρκάρει το αυτοκίνητο.
Και εκεί ήταν που είχε την υπέροχη ιδέα να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι την παραλία. Εγώ φυσικά και δεν είπα όχι, αφού βόλτα με παρέα στο αυτοκίνητο & δίπλα στην παραλία είναι από τις καλύτερες στιγμές. Έτσι κατεβήκαμε από την πλατεία και πήραμε το δρόμο για παραλία, όπου στο φανάρι στο μπροστινό αυτοκίνητο πετύχαμε τον γνωστό Κ, ο οποίος δεν φαντάζομαι ότι μας πήρε χαμπάρι (αν και η φίλη μου άνοιξε επίτηδες το φως στο αυτοκίνητο και έκανε ότι κάτι ψάχνει :P ) και  αφού αυτός πήρε το δρόμο για το σπίτι του (εκεί σιγουρεύτηκα ότι ήταν αυτός) εμείς κατεβήκαμε παραλία. Βάλαμε τη μουσική που αγαπάμε, τραγουδήσαμε, συζητήσαμε και αποφασίσαμε να μην πάμε μέχρι εκεί που είπαμε αλλά να κάνουμε μια βόλτα και λίγο πιο κάτω.
Περιττό να πω, πως το τοπίο είχε θάλασσα, βουνό και ένα γεμάτο φεγγάρι που καθρεπτιζόταν και φώτιζε όλη την παραλία. Εκεί πραγματικά γύρισα και είπα: "Αυτό το τοπίο, δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο. Πόσο την αγαπώ την Καλαμάτα!"
Γυρίζοντας σπίτι, συνειδητοποιώ πως για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει να ζεις. Μπορεί να περνάς δύσκολα, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές σου δίνουν μια νότα ευτυχίας. Είναι οι στιγμές που χαίρεσαι να έχεις στο βιβλίο των αναμνήσεών σου και που όποτε έχεις την ευκαιρία να τις ζήσεις δεν λες ποτέ όχι...

(Ένα από τα τραγούδια που έπαιζαν κατά τη διάρκεια της διαδρομής...)

I'm only human & I crash and I break down

Δεν θα κατηγορήσω την πανσέληνο αυτή τη φορά για την "κατάθλιψη" που με έχει πιάσει, αφού ξέρω ότι δεν ευθύνεται αποκλειστικά αυτή.
Χθες βγήκα με τον μπαμπά μου για έναν καφέ και στο διπλανό μαγαζί που περάσαμε, στο ένα τραπεζάκι καθόταν ο Κ. με την παρέα του. Πέρασα από δίπλα του και (υποτίθεται) δεν με είδε. Ο φίλος του βέβαια κατάλαβε ότι τον κοιτούσα. Όλο αυτό με έριξε ψυχολογικά. Αλλά δεν αρκούσε αυτό.
Το βράδυ που βγήκα, πήγαμε στην αγαπημένη μου μπυραρία και δυο τραπέζια πιο δίπλα καθόταν αυτός πάλι με την παρέα του, αλλά με την παρέα που γνωρίζω αυτή τη φορά. Όταν μπήκα βέβαια στο μαγαζί και τον εντόπισα, είχε βάλει τα χέρια του μπροστά και κοιτούσε από την άλλη πλευρά. Δεν ξέρω αν με είδε εκείνη τη στιγμή αν και αντάλλαξα βλέμμα με τον κολλητό του τον Χ.
Μετά από κανα μισάωρο που σταμάτησαν να τρέμουν τα πόδια μου, πήρα το κινητό μου και βγήκα έξω για να μιλήσω με τον κολλητό μου και να με συνεφέρει λίγο. Ο οποίος τα καταφέρνει κάθε φορά.
Στη συνέχεια μπήκα μέσα αλλά όσες φορές κοίταξα προς το τραπέζι δεν κοίταξε ούτε μία. Με αποτέλεσμα να μην τον χαιρετήσω αλλά ούτε και το αντίθετο & δεν ήθελα να πάω στο τραπέζι να χαιρετήσω, αν και μεταξύ μας το σκεφτόμουν.
Έτσι την ώρα που έφυγαν χαιρέτησα τα παιδιά που ξέρω (αφού περνούσαν από το τραπέζι μας) αλλά αυτός βγήκε τελευταίος και κοιτούσε την πόρτα & εγώ υποθέτω πως ήταν τελείως προφανές ότι δεν ήθελε να χαιρετήσει (για άλλη μια φορά). Αυτή τη φορά όμως δεν έκανα την κίνηση να το συνεχίσω αφού έτσι θέλει.
Το θέμα όμως είναι ότι δεν νευρίασα μαζί του. Απλά στεναχωριέμαι με το πως έχει η κατάσταση. Μαζί του δεν μπορώ να πεισμώσω και αυτό είναι το άσχημο. Γιατί αν καταφέρω να θυμώσω μαζί του πιστεύω θα μαι καλύτερα. Αλλά δεν μπορώ.
Σήμερα βγήκαμε στην ίδια μπυραρία με την κολλητή μου τη Χ. που σπουδάζει Θεσσαλονίκη.
Και συζητήσαμε πάρα πολύ όλα τα θέματα που έχω να συζητήσω πολύ καιρό. Γιατί το θέμα του Κ. δεν το συζητάω γενικότερα. Σήμερα όμως είπα πολλά πράγματα, γιατί μαζί της νιώθω πολύ άνετα να τα συζητήσω. Στη συνέχεια συζητήσαμε για τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις και μου έδωσε πολύ κουράγιο το γεγονός που μου είπε ότι έχω κρατηθεί και δεν το έχω ξανακάνει. Πέρα από ότι το σκέφτομαι και είναι λογικό, αλλά ότι δεν το έχω κάνει είναι πολύ θετικό. Και ακούγοντας τα λόγια αυτά να βγαίνουν από το στόμα της μου έδωσε πολύ κουράγιο.
Πραγματικά νιώθω πάρα πολύ τυχερή που έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου. Να με καταλαβαίνει, να βλέπει μέσα από τα μάτια μου, να βλέπει πίσω από τα "στημένα" χαμόγελα, να με βλέπει μέσα από τα τσιγάρα που σβήνω & ανάβω, να με νιώθει όπως σχεδόν κανένας. Και εγώ από την άλλη δεν μπορώ να περιγράψω πόσα πολλά σημαίνει για μένα. Πόσα μου έχει προσφέρει και πραγματικά πόσες φορές με έχει σώσει και ας μην το γνωρίζει. Να καταλαβαίνει αυτό που θέλω να της πω πριν καν το πω. Να καταλαβαίνει πως είμαι από χιλιόμετρα. Χωρίς καμία κουβέντα. Πολύ σπάνιο πράγμα να το βρεις αυτό. Και εγώ κάθε φορά που της μιλάω νιώθω να βγαίνει κάποιο βάρος από πάνω μου. Γιατί δεν μπορώ να μιλήσω έτσι σχεδόν σε κανέναν. Και το ότι την έχω να με ακούει για το οτιδήποτε θέλω να της πω, με κάνει να νιώθω παραπάνω από ευγνώμων που βρέθηκε στο "δρόμο" μου και την έχω στο πλάι μου.
Τέλος, θέλω να εξομολογηθώ ότι χθες έκλαψα αλλά για πολύ λίγο, γιατί ήμουν στο δρόμο και δεν ήθελα να με πιάσει την ώρα που περπατούσα, έτσι και το έκοψα. Βέβαια αναμένω από μέρα σε μέρα να ξανάρθει και να ξεσπάσει όλο αυτό το "κύμα" που σταμάτησα. Η πανσέληνος λοιπόν, δεν ευθύνεται για την "κατάστασή" μου αυτή τη φορά. Απλά είναι ένας παράγοντας επιπλέον που επιβαρύνει την ψυχολογία μου.
After all, διαβάζοντας τα ζώδια σήμερα, απλά γιατί βαριόμουν, βρήκα το συγκεκριμένο κομμάτι να μιλάει για το ζώδιό μου: " Ό,τι πονάει ξαναγυρίζει κι ενοχλεί. Σαν εκκρεμές ανάμεσα στην οικογένεια και την καριέρα, την εσωστρέφεια και την κοινωνική ζωή, ή τα παιδικά τραύματα που στοιχειώνουν την ενήλικη ζωή, η ζωή σου θα κλυδωνιστεί από τα πολλά μποφόρ. Όσο σκληρά κι αν προσπαθείς να αντεπεξέλθεις σε κάθε κατάσταση είναι ανθρωπίνως αδύνατο να το καταφέρεις χωρίς μία στο τόσο να δραπετεύεις – να κάνεις ένα βήμα πίσω, δηλαδή." Πράγμα που για πρώτη φορά με αντιπροσωπεύει & σας λέω πως ποτέ δεν πίστεψα σε αυτά που λένε.

"Human"

I can hold my breath
I can bite my tongue
I can stay away for days
If that's what you want
Be your number one

I can fake a smile
I can force a laugh
I can dance and play the part
If that's what you ask
Give you all I am

I can do it
I can do it
I can do it

But I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down
Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human
I can turn it on
Be a good machine
I can hold the weight of worlds
If that's what you need
Be your everything

I can do it
I can do it
I'll get through it

But I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down
Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human

I'm only human
I'm only human
Just a little human

I can take so much
'Til I've had enough

'Cause I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down
Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human

Happy Birthday Dad!

15.04.

Θέλω να ευχηθώ μέσω αυτής της ανάρτησης, Χρόνια Πολλά σε έναν μεγάλο ήρωα της ζωής μου, έναν άνθρωπο που μου έχει προσφέρει πάρα πολλά πράγματα-υλικά,ηθικά και πολλά άλλα- έναν άνθρωπο που τον έχω σαν πρότυπο στη ζωή μου. Χρόνια Πολλά στον αγαπημένο μου Μπαμπά που κλείνει τα 50 σήμερα... Εύχομαι η ζωή να μην σου ξαναφέρει δυσκολίες τα επόμενα χρόνια και να είσαι πάντα καλά και ευτυχισμένος!

Home Sweet Home

Επέστρεψα Καλαμάτα! Τώρα γράφω ξαπλωμένη στο κρεβατάκι μου. Βέβαια από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου ξεκίνησε να βρέχει, αλλά δεν θα το πάρω ως "γκαντεμιά". Το άλλο είναι ότι υποφέρει το πόδι μου (πήρα παυσίπονο πριν λίγο) από τη υγρασία. Κάπως έτσι καταλαβαίνω ότι επέστρεψα.
Είναι τόσο ωραία, όμως! Ήρθε με πήρε ο μπαμπάς από το αεροδρόμιο & ήρθα σπίτι όπου με περίμεναν η μαμά και η αδερφή μου και φάγαμε κλασσικά "Μπακαλιάρο με σκορδαλιά"! Πόσο μου 'χε λείψει το φαγητό της μαμάς...
Μετά τη βοήθησα να μαζέψει, ξεκουράστηκα και εγώ, έκανα ένα μπάνιο και πήγα βόλτα μέχρι την παραλία με την αδερφή μου. Είναι πάντα από τα πρώτα πράγματα που κάνω όταν επιστρέφω στην πατρίδα. Γυρίσαμε σπίτι και τώρα το βράδυ, βγήκα με την παρέα της αδερφής μου χαλαρά στο πάρκο και καθίσαμε με φαγητό και μπύρες. Αυτές και αν είναι ωραίες στιγμές....
Αύριο το πρόγραμμα δεν ξέρω τι ακριβώς έχει, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έρθει η φίλη μου (η Σαλονικιά :P ) να δούμε το καινούριο επεισόδιο Game of Thrones. Από κει και πέρα όλο και κάτι άλλο θα κανονίσουμε.
Αχ, It's so good to be home....

I'm coming home

Καλημέρα! Μπήκα απλά να πω πως....."I'm coming homee" :)
Περισσότερα αργότερα! Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Addicted to Coffee!

10 σημάδια που δείχνουν ότι είσαι addicted στον καφέ:

1. Το μεγαλύτερο μέρος της μέρα σου το περνάς σε καφετέριες και όχι στη σχολή όπως θα έπρεπε

2. Ο σερβιτόρος της καφετέριας της γειτονιάς σε ξέρει με το όνομά σου

3. ο οποίος δε ρωτάει τι καφέ θα πιεις αλλά στον φέρνει πριν καν παραγγείλεις

4. Όταν έχεις να κάνεις δουλειά, πίνεις καφέ

5. Όταν βαριέσαι, πίνεις καφέ

6.  Αν δεν πιεις καφέ σε πιάνει πονοκέφαλος.

7. Είναι το μόνο αγαθό που πριν τελειώσει αγοράζεις δεύτερο πακέτο.

8. Αν μια έξοδος γίνει σε μαγαζί με κακό καφέ είναι μια χαμένη έξοδος.

9. Πριν πιεις καφέ υπάρχει μια "ιεροτελεστία": απολαμβάνεις τον καφέ που πέφτει σταγόνα σταγόνα στο ποτήρι, μυρίζεις, πίνεις

10. Το βασικότερο, δεν ξυπνάς αν δεν πιεις καφέ! (Τα κάνεις όλα σε πολύ πολύ αργούς ρυθμούς)

 Πηγή: mycampus.gr