Bad day, bad feelings...

Δεν ξέρω τι φταίει σήμερα. Πέρα από το ότι κοιμήθηκα μέχρι τη μία το μεσημέρι, που έχω πολύ καιρό να κοιμηθώ μέχρι τόσο αργά. Θα μου πεις κοιμήθηκες αργά. Και πάλι.
Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μου. Παρόλο που είπα πως θα προσπαθήσω να είμαι καλά, βλέπω ότι σπάω πιο συχνά. Σήμερα δεν έχω καθόλου ενέργεια, καθόλου όρεξη και γενικότερα μια μελαγχολία.
Εκτός αυτού, βάζω το μυαλό μου να επεξεργάζεται διάφορες θεωρίες χωρίς βάση. Για παράδειγμα μιλούσα με έναν φίλο μου με μηνύματα το Σάββατο το βράδυ και μέχρι σήμερα το βράδυ δεν μου είχε απαντήσει. Και εγώ δυο μέρες είχα ανησυχήσει ότι κάτι έπαθε. Και τελικά αποδείχτηκε ότι του χε χαλάσει το κινητό. Γιατί υποβάλω τον εαυτό μου σε τέτοιες διαδικασίες;
Και για την ψυχολογία μου, ανοίγω το ράδιο και ακούγεται το “Wish you were here” από Pink Floyd….
Εκτός αυτού, την ώρα που ήμασταν στο ΤΕΙ σήμερα, μια φίλη μου ανέφερε κάτι (δεν θυμάμαι τι ακριβώς) και εγώ πήγα να ανοίξω το στόμα μου και να πω μια παρόμοια φάση με τον Μαθηματικό μου. Το κάνω τόσο συχνά. Αρχίζω και συνειδητοποιώ τελικά όλη την αλήθεια. Αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι όλα είναι αλήθεια. Ίσως η συνήθεια που είχα να τον αναφέρω σε πολλά πράγματα να μη μου φύγει ποτέ.
Συν ότι χθες συζητούσαμε με τους φίλους μου για τα τατουάζ που θέλουμε να κάνουμε. Και το ένα που θέλω είναι με 3 ημερομηνίες. Και το χα πει μόνο στην αδερφή μου & στην φίλη μου την Χ. Και χθες με ρώτησαν τι ημερομηνίες είναι αυτές. Και δεν ήθελα να τους πω και επειδή επέμειναν, τους είπα και αμέσως βλέπω την έκφραση στα πρόσωπά τους, γιατί σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμεναν να ακούσουν. Αλλά μου είπαν τη γνώμη τους και δεν με έβαλαν σε μια μελαγχολία που περίμενα.
Και όμως σήμερα νιώθω περίεργα. Χωρίς ενέργεια.  Δεν νιώθω καλά. Και δεν ξέρω τι ακριβώς οφείλεται σε όλο αυτό. Ίσως είναι όλα αυτά μαζί. Plus ότι σήμερα ήταν από εκείνες τις μέρες όπου ένιωθα αυτό το έντονο συναίσθημα (πάλι!) να στείλω στον Κ. Ένα μήνυμα για να δω τι κάνει.
Γενικώς θέλω να του στείλω ένα μήνυμα αλλά ξέρω πως δεν έχει νόημα. Είναι άσκοπο. Σήμερα όμως θα τον ήθελα όπως ήμασταν παλιά. Και θα τον ήθελα και εδώ κοντά μου. Να είναι μαζί μου.
Αν και τώρα τελευταία όσο και αν μου λείπει (που πιστέψτε με μου λείπει αφάνταστα), θεωρώ πως ίσως είναι πολύ καλύτερα ο ίδιος. Και το συζητούσα και με την φίλη μου την Χ. στη Θεσσαλονίκη. Και με ρώτησε αν του έχω στείλει. Ξέρει πως νιώθω. Αυτή η κοπέλα με νιώθει 24/7! Είναι εκπληκτικό.
Αλλά αυτούς τους μήνες νιώθω ότι περισσότερο από αυτό με στεναχωρεί όλο αυτό που έγινε μέσα στα Χριστούγεννα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ξεπεράσω. Εδώ και 12 χρόνια δεν έχω ξεπεράσει το χαμό της γιαγιάς μου , πώς να ξεπεράσω και μάλιστα τόσο γρήγορα τον ξαφνικό χαμό ενός άλλου τόσο δικού μου ανθρώπου;
Αυτές τις μέρες πέρασε πάλι από το μυαλό μου να γυρίσω στην αυτοκαταστροφική μου συνήθεια. Κάθε φορά με κρατάνε τα λόγια που μου χουν πει τα παιδιά & η υπόσχεση που έδωσα. Κι όμως, έχω μια τόσο μεγάλη ανάγκη να το κάνω. Να νιώσω πως ηρεμώ, πως γαληνεύω.
Αχ, και τι δε θα έδινα για να μιλήσω για ακόμα μια φορά μαζί του. Να του ζητήσω συγγνώμη για κάποια πράγματα τα οποία νιώθω ένοχη. Και δε νομίζω πως θα τα συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου. Θα με «χτυπάνε» κάθε μέρα για την υπόλοιπη ζωή μου.
Εύχομαι κάποια μέρα να νιώθω καλύτερα. Τόσο καλά όσο έχω τόσο καιρό να νιώσω. Φοβάμαι όμως ότι ποτέ δεν θα γυρίσω σε αυτό που ήμουν. Μετά από όλα αυτά που πέρασα, φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα ξαναγυρίσω στον παλιό μου εαυτό. Και είναι άνθρωποι που με βλέπουν «αλλαγμένη» και δεν συμπαθούν και πολύ το καινούριο μου Εγώ αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Δεν μπορώ να αλλάξω σε κάτι που ήμουν παλιά. Αν δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτό που είμαι πια, δε νομίζω ότι έχει νόημα να τους έχω δίπλα μου.
Νιώθω ευγνώμων όμως για ΌΛΟΥΣ αυτούς που έχω μέχρι και σήμερα δίπλα μου. Που δεν έφυγαν στιγμή από το πλάι μου. Και τους ευχαριστώ θερμά...