I'm only human & I crash and I break down

Δεν θα κατηγορήσω την πανσέληνο αυτή τη φορά για την "κατάθλιψη" που με έχει πιάσει, αφού ξέρω ότι δεν ευθύνεται αποκλειστικά αυτή.
Χθες βγήκα με τον μπαμπά μου για έναν καφέ και στο διπλανό μαγαζί που περάσαμε, στο ένα τραπεζάκι καθόταν ο Κ. με την παρέα του. Πέρασα από δίπλα του και (υποτίθεται) δεν με είδε. Ο φίλος του βέβαια κατάλαβε ότι τον κοιτούσα. Όλο αυτό με έριξε ψυχολογικά. Αλλά δεν αρκούσε αυτό.
Το βράδυ που βγήκα, πήγαμε στην αγαπημένη μου μπυραρία και δυο τραπέζια πιο δίπλα καθόταν αυτός πάλι με την παρέα του, αλλά με την παρέα που γνωρίζω αυτή τη φορά. Όταν μπήκα βέβαια στο μαγαζί και τον εντόπισα, είχε βάλει τα χέρια του μπροστά και κοιτούσε από την άλλη πλευρά. Δεν ξέρω αν με είδε εκείνη τη στιγμή αν και αντάλλαξα βλέμμα με τον κολλητό του τον Χ.
Μετά από κανα μισάωρο που σταμάτησαν να τρέμουν τα πόδια μου, πήρα το κινητό μου και βγήκα έξω για να μιλήσω με τον κολλητό μου και να με συνεφέρει λίγο. Ο οποίος τα καταφέρνει κάθε φορά.
Στη συνέχεια μπήκα μέσα αλλά όσες φορές κοίταξα προς το τραπέζι δεν κοίταξε ούτε μία. Με αποτέλεσμα να μην τον χαιρετήσω αλλά ούτε και το αντίθετο & δεν ήθελα να πάω στο τραπέζι να χαιρετήσω, αν και μεταξύ μας το σκεφτόμουν.
Έτσι την ώρα που έφυγαν χαιρέτησα τα παιδιά που ξέρω (αφού περνούσαν από το τραπέζι μας) αλλά αυτός βγήκε τελευταίος και κοιτούσε την πόρτα & εγώ υποθέτω πως ήταν τελείως προφανές ότι δεν ήθελε να χαιρετήσει (για άλλη μια φορά). Αυτή τη φορά όμως δεν έκανα την κίνηση να το συνεχίσω αφού έτσι θέλει.
Το θέμα όμως είναι ότι δεν νευρίασα μαζί του. Απλά στεναχωριέμαι με το πως έχει η κατάσταση. Μαζί του δεν μπορώ να πεισμώσω και αυτό είναι το άσχημο. Γιατί αν καταφέρω να θυμώσω μαζί του πιστεύω θα μαι καλύτερα. Αλλά δεν μπορώ.
Σήμερα βγήκαμε στην ίδια μπυραρία με την κολλητή μου τη Χ. που σπουδάζει Θεσσαλονίκη.
Και συζητήσαμε πάρα πολύ όλα τα θέματα που έχω να συζητήσω πολύ καιρό. Γιατί το θέμα του Κ. δεν το συζητάω γενικότερα. Σήμερα όμως είπα πολλά πράγματα, γιατί μαζί της νιώθω πολύ άνετα να τα συζητήσω. Στη συνέχεια συζητήσαμε για τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις και μου έδωσε πολύ κουράγιο το γεγονός που μου είπε ότι έχω κρατηθεί και δεν το έχω ξανακάνει. Πέρα από ότι το σκέφτομαι και είναι λογικό, αλλά ότι δεν το έχω κάνει είναι πολύ θετικό. Και ακούγοντας τα λόγια αυτά να βγαίνουν από το στόμα της μου έδωσε πολύ κουράγιο.
Πραγματικά νιώθω πάρα πολύ τυχερή που έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου. Να με καταλαβαίνει, να βλέπει μέσα από τα μάτια μου, να βλέπει πίσω από τα "στημένα" χαμόγελα, να με βλέπει μέσα από τα τσιγάρα που σβήνω & ανάβω, να με νιώθει όπως σχεδόν κανένας. Και εγώ από την άλλη δεν μπορώ να περιγράψω πόσα πολλά σημαίνει για μένα. Πόσα μου έχει προσφέρει και πραγματικά πόσες φορές με έχει σώσει και ας μην το γνωρίζει. Να καταλαβαίνει αυτό που θέλω να της πω πριν καν το πω. Να καταλαβαίνει πως είμαι από χιλιόμετρα. Χωρίς καμία κουβέντα. Πολύ σπάνιο πράγμα να το βρεις αυτό. Και εγώ κάθε φορά που της μιλάω νιώθω να βγαίνει κάποιο βάρος από πάνω μου. Γιατί δεν μπορώ να μιλήσω έτσι σχεδόν σε κανέναν. Και το ότι την έχω να με ακούει για το οτιδήποτε θέλω να της πω, με κάνει να νιώθω παραπάνω από ευγνώμων που βρέθηκε στο "δρόμο" μου και την έχω στο πλάι μου.
Τέλος, θέλω να εξομολογηθώ ότι χθες έκλαψα αλλά για πολύ λίγο, γιατί ήμουν στο δρόμο και δεν ήθελα να με πιάσει την ώρα που περπατούσα, έτσι και το έκοψα. Βέβαια αναμένω από μέρα σε μέρα να ξανάρθει και να ξεσπάσει όλο αυτό το "κύμα" που σταμάτησα. Η πανσέληνος λοιπόν, δεν ευθύνεται για την "κατάστασή" μου αυτή τη φορά. Απλά είναι ένας παράγοντας επιπλέον που επιβαρύνει την ψυχολογία μου.
After all, διαβάζοντας τα ζώδια σήμερα, απλά γιατί βαριόμουν, βρήκα το συγκεκριμένο κομμάτι να μιλάει για το ζώδιό μου: " Ό,τι πονάει ξαναγυρίζει κι ενοχλεί. Σαν εκκρεμές ανάμεσα στην οικογένεια και την καριέρα, την εσωστρέφεια και την κοινωνική ζωή, ή τα παιδικά τραύματα που στοιχειώνουν την ενήλικη ζωή, η ζωή σου θα κλυδωνιστεί από τα πολλά μποφόρ. Όσο σκληρά κι αν προσπαθείς να αντεπεξέλθεις σε κάθε κατάσταση είναι ανθρωπίνως αδύνατο να το καταφέρεις χωρίς μία στο τόσο να δραπετεύεις – να κάνεις ένα βήμα πίσω, δηλαδή." Πράγμα που για πρώτη φορά με αντιπροσωπεύει & σας λέω πως ποτέ δεν πίστεψα σε αυτά που λένε.

"Human"

I can hold my breath
I can bite my tongue
I can stay away for days
If that's what you want
Be your number one

I can fake a smile
I can force a laugh
I can dance and play the part
If that's what you ask
Give you all I am

I can do it
I can do it
I can do it

But I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down
Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human
I can turn it on
Be a good machine
I can hold the weight of worlds
If that's what you need
Be your everything

I can do it
I can do it
I'll get through it

But I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down
Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human

I'm only human
I'm only human
Just a little human

I can take so much
'Til I've had enough

'Cause I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down
Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human