9 year old self

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν είμαστε περήφανοι γι' αυτό που έχουμε γίνει. Γι αυτό που έχουμε καταντήσει. Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί τι θα έλεγε η 9χρονη ή 12χρονη εκδοχή του εαυτού μας αν έβλεπε το πως έχουμε γίνει;
Προσωπικά δεν είναι λίγες οι φορές που το έχω αναρωτηθεί. Μάλιστα πάντα ευχόμουν να είχα τη δυνατότητα μιας χρονομηχανής ή έναν τρόπο, τέλος πάντων, να μπορούσα να επικοινωνήσω με τον εαυτό μου σε μικρότερη ηλικία ώστε να τον κάνω να αποφύγει κάποιες καταστάσεις. Για λιγότερο πόνο, θλίψη και απώλειες.
Είναι πολλές οι φορές που έχω σκεφτεί να έγραφα ένα γράμμα στον εαυτό μου για τη μικρότερη ηλικία. Αλλά δεν έχει κανένα απολύτως νόημα αφού δεν μπορώ να το παραδώσω και αφού δεν μπορώ να κάνω καμία αλλαγή.
Τι θα σκεφτόταν όμως εκείνο το κοριτσάκι στην ηλικία των 9 αν έβλεπε το πως έχουμε απογίνει; Θα καταλάβαινε; Ίσως. Στα 9 αντιμετωπίσαμε μία πολύ δύσκολη απώλεια που μας έχει στοιχίσει ακόμα και σήμερα. Μας λείπει ακόμα. Αναζητάμε ακόμα βοήθεια εκεί έστω νοητά. Οπότε πιστεύω πως έχοντας βιώσει ήδη την απώλεια θα καταλάβαινε ίσως με λίγη περισσότερη επεξήγηση αλλά θα με ένιωθε. Θα με καταλάβαινε. Το πιστεύω.
Όμως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τα αλλάξω όλα αυτά. Παρά μόνο να ελπίζω πως εκείνο το μικρό κοριτσάκι δεν θα ένιωθε απέχθεια και αηδία γι' αυτό που έχει απογίνει η γηραιότερη εκδοχή του. Αλλά εν αντίθεση, πως θα ένιωθε συμπόνια, κατανόηση και αγάπη γιατί θα ένιωθε πόση ανάγκη θα έχει από στήριξη η μελλοντική της εκδοχή. Ίσως και τρόμο. Τρόμο και φόβο παρόμοιο με αυτόν που νιώθω εγώ. Σε αυτή την ηλικία. Φόβο ότι ίσως δεν καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε. Ότι ίσως δεν έχουμε την απαραίτητη δύναμη.
Πώς θα έβλεπα μέσα από τα μάτια σου;