Και σήμερα είναι από αυτά τα βράδια που δεν αντέχεται η απουσία σου. Που δεν αντέχεται με τίποτα. Που νιώθω ότι κάτι με καρφώνει στην καρδιά επανειλημμένα. Ο πόνος, δεν έχει σταματήσει ποτέ, αλλά σήμερα νιώθω πως είναι από τις χειρότερες νύχτες. Με πονάει η απουσία σου και δεν μπορώ να στο πω.
Δεν θέλω να μιλάω γι' αυτό. Νιώθω ότι κανείς δεν θέλει να ακούει συνέχεια για αυτό. Νιώθω ότι κουράζω τους κοντινούς μου ανθρώπους. Και ξέρω πως όλοι θα μου πουν να προχωρήσω. Δεν μπορώ όμως. Και δεν ξέρω αν θέλω. Νομίζω το έχω ξαναπεί αυτό. Δε νομίζω πως θέλω να σε αφήσω πίσω όσο και αν "πρέπει". Αλλά δεν θέλω να "πρήζω" τους φίλους μου και τους κοντινούς μου ανθρώπους με το πρόβλημά μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια το πόσο πονάει που δεν σε έχω κοντά μου, που δεν σε έχω δίπλα μου, που δεν μπορώ να σου μιλήσω με τον τρόπο που μιλούσαμε και που δεν μπορώ να ανακουφιστώ στην αγκαλιά σου.
Και δεν μ' αρέσει να μιλάω γι' αυτό. Όσο και αν πιστεύουν όλοι ότι είμαι καλύτερα μετά από ένα μήνα και κάτι, δεν είμαι καθόλου καλύτερα. Το μόνο σε "καλύτερα" που έχω είναι ότι μπορώ να συγκρατώ τα δάκρυα μου όταν δεν είμαι σπίτι και να υποκρίνομαι το χαμόγελο. Όσο και αν προσπαθώ να περνάω καλά, όταν γυρίζω σπίτι και μένω μόνη μου, δεν μπορώ να κρατήσω την ίδια στάση.
Δεν νομίζω πως έχω τόση δύναμη. Νομίζω πως δεν αντέχω άλλο. Δεν ξέρω τι θα κάνω από εδώ και πέρα. Η μόνη μου διέξοδος: το γράψιμο. Πάντα με βοηθούσε. Αλλά νιώθω τις δυνάμεις μου να εγκαταλείπουν. Δεν ξέρω πόσο θα το αντέξω ακόμα όλο αυτό. Νιώθω σαν σπασμένο ποτήρι που όπου και αν το αγγίξεις θα σε ματώσει. Νιώθω πώς όποιος με πλησιάσει για να μου μιλήσει μπορεί να ξεσπάσω με άσχημο τρόπο. Φοβάμαι πως θα πληγώσω και θα "ματώσω" ανθρώπους που δεν θέλω. Και αυτό γιατί νιώθω τόσο ευάλωτη.
Και το μυαλό δεν έχει διακόπτη δυστυχώς. Δεν σταματά ποτέ να σκέφτεται. Και αυτές οι σκέψεις και οι αναμνήσεις νιώθω πως θα με τρελάνουν στο τέλος. Φοβάμαι πως θα δημιουργήσω ένα δικό μου καβούκι και θα κλειστώ μέσα σε αυτό, γεμάτο με τις σκέψεις, λέξεις και αναμνήσεις και πως κάποια στιγμή θα αρνηθώ κατηγορηματικά να βγω από αυτό. Και θα καταλήξω σαν αυτούς που βλέπουμε στο δρόμο και μιλάνε μόνοι τους χωρίς να καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους.
Ένας Άγγελος από ψηλά, ας μου δώσει δύναμη να αντέξω. Γιατί νιώθω ότι στερεύει. Και αυτή και η υπομονή μου. Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Έχω χάσει κάθε ελπίδα, κάθε διάθεση και κάθε τι που θα με κάνει να σκεφτώ πως πρέπει να περάσω καλά. Δεν έχω πλέον τέτοιους σκοπούς. Το μόνο που θέλω είναι να σε έχω εδώ. Δίπλα μου. Και ξέρω ότι δεν μπορώ και πως δεν γίνεται.
Πρέπει να μάθω να ζω με την απουσία σου. Πόσες φορές θα το πω στον εαυτό μου αυτή τη φράση για να τη συνηθίσω και να την βάλω επιτέλους στο κεφάλι μου; Είναι αυτό που είχε πει ο μεγάλος Σεφέρης: "Φοβάμαι πως θα συνηθίσω έτσι, από μακρυά να σ' αγαπώ" .
Και στην τελική, τι είναι η απουσία; Συνήθεια είναι και αυτή. Ακούσια γίνεται και αυτή μια συνήθεια. Ο πόνος όμως; Συνηθίζεται και αυτός; Θα πρέπει πέρα από την απουσία σου να συνηθίσω και το σφίξιμο στο στήθος; Τον πόνο στην καρδιά λες και έχω καρφωμένο κάποιο μαχαίρι εκεί;
Πώς να το εξηγήσω; Που δεν μπορώ; Όλα αυτά που μοιάζουν σε όλους όμορφα εγώ δεν μπορώ να τα εκτιμήσω. Δεν με γεμίζει τίποτα πλέον. Η μόνη μου συντροφιά είναι ο έναστρος ουρανός. Γιατί ξέρω πως και εσύ μπορεί να τον κοιτάς. Και θυμάμαι που με κρατούσες αγκαλιά και κοιτούσαμε μαζί το φεγγάρι, από την παραλία, από το μπαλκόνι σου..... Και ο ουρανός είναι ο μόνος τρόπος που με κάνει να νιώθω ότι σε έχω έστω και λίγο πιο κοντά μου. Είναι η μόνη γαλήνη που θα μπορούσα να βρω. Το να κοιτώ τον ουρανό. Όσο και αν βουρκώνουν τα μάτια μου, όσο το μυαλό μου γεμίζει αναμνήσεις, νιώθω μια ηρεμία μόνο στη σκέψη ότι μπορεί και εσύ την συγκεκριμένη χρονική στιγμή να κοιτάς τον ουρανό και να θυμάσαι όλα αυτά που θυμάμαι και εγώ. Έστω τα μισά.
Στον Άγγελό μου απόψε, όταν τον καληνυχτίσω θα του ζητήσω μια χάρη. Αφού κοιμηθώ να ρίξει μια ματιά σε σένα. Να δει αν είσαι καλά. Και απλά να μου αφήσει ένα σημάδι στα όνειρά μου για το αν με σκέφτεσαι καθόλου και αν είσαι καλά. Γιατί πάνω από όλα θέλω να είσαι καλά. Και ας μην με σκέφτεσαι. Απλά να είσαι καλά.... "Σ' αγαπώ και αυτό κανείς δεν μπορεί να το πάρει"... Καληνύχτα.....
Σε πολύ νεαρή ηλικία, στην εφηβεία για την ακρίβεια, για εντελώς διαφορετικούς λόγους είχα περάσει μια περίοδο έντονης κατάθλιψης. Η περίοδος αυτή ουσιαστικά κράτησε δύο χρόνια μέχρι που άρχισε ν' αλλάζει η καθημερινότητα μου(και να καταλαγιάζουν λίγο και οι πρώτες ορμόνες την εφηβείας -έπαιξε ρόλο κι αυτό) και γενικότερα άρχισα να βρίσκω κάθε μέρα νέους λόγους για να 'μαι χαρούμενη. Από τότε ομολογώ πως δεν με ξαναέπιασε, παρά λίγες μόνο μέρες περιστασιακά που έχω απλώς τις μαύρες μου.. Καταλαβαίνω ακριβώς πως νιώθεις -ο πόνος, ακόμη κι αν έχει διαφορετικές αιτίες, είναι πάντα ίδιος. Δε μπορώ να σου πω κάτι που να σε βοηθήσει ή να σου δώσει δύναμη -τη δύναμη θα τη βρεις μέσα σου. Η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι να μιλάς. Συνέχεια και παντού. Βοηθάει. Κι ας τους πρήζεις. Αν είναι πραγματικά δικοί σου άνθρωποι θα καταλάβουν. Το μόνο χειρότερο απ' το να μιλάς πολύ είναι να τα κρατάς μέσα σου. Κι αν το γράψιμο είναι για σένα καταφύγιο, γράφε συνέχεια. Και πίστεψε με, όλα περνάνε. Αρκεί να έχεις δύναμη
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ένα αγαπημένο απόσπασμα με πολύ αγάπη:
Είχε δει την θλίψη στα μάτια του από την ώρα που ξεκίνησαν, και στη διαδρομή ήταν σιωπηλός. Του έπιασε το χέρι και του χαμογέλασε τρυφερά.
<>.
Η ανάμνηση πλημμύρισε την ψυχή του. Τα μάτια του έλαμψαν και της ανταπέδωσε το χαμόγελο.
<>
<>.
Την κοιτούσε βαθιά στα μάτια. <>
<>.
Ομηρος Αβραμίδης <>
για κάποιο λόγο χάθηκε το μισό απόσπασμα, το στέλνω ξανά:
ΔιαγραφήΕίχε δει την θλίψη στα μάτια του από την ώρα που ξεκίνησαν, και στη διαδρομή ήταν σιωπηλός. Του έπιασε το χέρι και του χαμογέλασε τρυφερά.
"Άκου το τραγούδι της βροχής, βοηθάει να ξεχαστείς".
Η ανάμνηση πλημμύρισε την ψυχή του. Τα μάτια του έλαμψαν και της ανταπέδωσε το χαμόγελο.
"Βοηθάει Λίζα;"
"Πάντα βοηθάει. Μάθε να το ακούς".
Την κοιτούσε βαθιά στα μάτια. "Κι' αν δεν βρέχει;"
"Τότε άκου τους άλλους ήχους της φύσης... Τον αέρα που φυσάει, το γρύλο που τραγουδάει, την κουκουβάγια. Άκου τον θόρυβο των αυτοκινήτων, τη φωνή του μεθυσμένου που μιλάει με τον εαυτό του. Στρέψε την προσοχή σου έξω από σένα. Βοηθάει πάντα. Καν' το".
Ομηρος Αβραμίδης "Το τραγούδι της βροχής"
Ξέρω πως οι περισσότεροι θα μου πουν πως είναι "χαζός" και "άσκοπος" ο λόγος που είμαι έτσι τον τελευταίο καιρό. Και έτυχε να ακούσω από υποτιθέμενα κοντινά πρόσωπα πως το "πρόβλημά" μου δεν είναι τόσο σοβαρό και πως το κάνω να φαίνεται έτσι. Και ίσως και να έχουν δίκιο μέχρι ένα σημείο. Αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω πως αυτοί οι άνθρωποι με καταλαβαίνουν. Γιατί πάντα θεωρούσαν τα δικά τους προβλήματα σοβαρότερα.
ΔιαγραφήΤο ξέρω πως όσοι οι κοντινοί μου άνθρωποι θέλουν να με ακούνε και μου το έχουν πει πολλές φορές να τους μιλάω όταν δεν είμαι καλά ή όποτε έχω την ανάγκη να μιλήσω. Αλλά δε νιώθω εγώ καλά με αυτό. Νιώθω ότι τους χαλάω την ψυχολογία και γενικά δεν νιώθω καλά να τους "πρήζω" συνέχεια.
Ίσως πρέπει να βρω μόνη μου, όπως λες τη δύναμη να σηκωθώ ξανά και να σταθώ στα πόδια μου. Αλλά αυτή την περίοδο δε νιώθω πως έχω τη δύναμη και τις αντοχές. Το μόνο που νιώθω συνέχεια είναι εξάντληση και αδυναμία.
Όσο για το απόσπασμα είναι πανέμορφο και με συγκίνησε (δεν θέλω και πολύ).... Πες μου ότι είναι βιβλίο, να ψάξω να το βρω να το διαβάσω....
Σε ευχαριστώ πολύ πάντως για όλη σου τη στήριξη.... Δεν φαντάζεσαι πόσο το εκτιμώ!
Δεν ξέρω προσωπικά τα άτομα που σου τα είπαν αυτά, θα σου πω όμως πως καμιά φορά χρειάζεται και λίγη "tough love" για να ταρακουνήσεις τον άλλο και να τον κάνεις να ξεκολλήσει λίγο απ' το μυαλό του(το έχω κάνει κι εγώ κάποιες φορές που είδα ότι δεν έπιασε τίποτα). Αλλά αν μου λες ότι είναι γενικότερη στάση απέναντι σου τότε το κατακρίνω σίγουρα.
ΔιαγραφήΠίστεψε με, είμαι άτομο που τα κρατάει όλα μέσα του και πολύ συχνά νιώθω έτσι ακριβώς όπως κι εσύ.. Φαντάσου πως ξέρω πως αυτό που κάνω είναι μεγάλο λάθος(τουλάχιστον βγάζω το άχτι μου στο γράψιμο) κι όμως συνεχίζω να το κάνω. Το μόνο χειρότερο απ' το να συσσωρεύω τόσο πόνο που κάποια στιγμή πέφτω εντελώς, είναι ότι με κάνει νευρική. Και δυστυχώς πολύ συχνά ξεσπάω σε άτομα που δεν μου φταίνε. :( Συνέχισε να μιλάς, έστω και λίγο. Θα σε βοηθήσει να ξαλαφρώσεις κάπως.
Όλα θέλουν το χρόνο τους και κυρίως πρέπει εσύ να νιώσεις έτοιμη γι' αυτό. Δε χρειάζεται να πιεστείς να το κάνεις γρήγορα. Κάνε baby steps. Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις κι εσύ τη δύναμη μέσα σου. ;)
Το βιβλίο λέγεται "Άκου το τραγούδι της βροχής" του Όμηρου Αβραμίδη(αν δεν τον έχεις διαβάσει ακόμη θα σου πρότεινα να το κάνεις σύντομα ;) ) εκδόσεις Ωκεανίδα 2002 ISBN: 960-410-271-0
(σίγουρα θα το βρεις πχ στα πάμπλικ)
Δε σου κρύβω πως αυτές σου οι αναρτήσεις μου θυμίζουν πολύ τη δική μου "σκοτεινή" περίοδο, αυτά που νιώθεις μου θυμίζουν όσα έχω νιώσει κι εγώ. Βασικά μου θυμίζεις πολύ τον εαυτό μου -μια λίγο πιο τζούνιορ έκδοση.. :) Γι' αυτό και μου κίνησε το πρόβλημα σου το ενδιαφέρον να σε στηρίξω σε αυτή τη δύσκολη στιγμή(έχοντας περάσει κι εγώ πολύ άσχημες εποχές).
Το καταλαβαίνω...έχω και φίλους που έχουν χρησιμοποιήσει τέτοια μέθοδο...Αλλά τα συγκεκριμένα άτομα έχουν γενικότερα αυτή τη στάση....
ΔιαγραφήΔεν μου είναι εύκολο να μιλάω γενικότερα γι΄αυτό και καταφεύγω στο γράψιμο....Γιατί ξέρω ότι το χαρτί θα ανεχτεί όσα δεν μπορεί να ανεχτεί κανείς....Και είναι σαν μια μικρή βοήθεια για να τα βγάζω κατα κάποιο τρόπο από μέσα μου.
Εύχομαι να τη βρω σύντομα...! Σ' ευχαριστώ παααρα πολύυ για όοολααα!!!
Όσο για το βιβλίο θα ψάξω να το βρω για να το διαβάσω οπωσδήποτε...! <3