Υπήρχε λόγος που δεν είχα γράψει τόσες μέρες στο blog... Ο πρώτος λόγος ήταν ότι έλειπα εκτός της πόλης μου για μια εβδομάδα. Επισκέφτηκα την αδερφή μου που σπουδάζει στην Αθήνα και δεύτερον επειδή προσπαθούσα να ξεφύγω από όλους και από όλα δεν ήθελα να γράψω.
Τώρα που επέστρεψα νιώθω πως θέλω να βγάλω τόσα πολλά από μέσα μου. Όσες μέρες δεν έγραφα δεν σημαίνει πως έκανα το κεφάλι μου να ηρεμήσει από αυτά τα τέρατα που ονομάζω σκέψεις....
Δεν ξέρω αν το έχει νιώσει ποτέ κανένας σας αλλά τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι πνίγομαι από τις σκέψεις και πως δεν αντέχω να σκέφτομαι άλλο. Πραγματικά εύχομαι να μπορούσα να ηρεμήσω το κεφάλι μου από αυτές. Νιώθω ότι στο τέλος θα τρελαθώ. Αλήθεια.
Σήμερα λοιπόν βρήκα έναν τρόπο να ξεφεύγω από αυτές έστω και για λίγο. Δεν κρατάει πολύ. Απλά είναι ένα ξέσπασμα. Το ξέρω πως δεν είναι ότι καλύτερο αλλά είναι ένας τρόπος διαφυγής. Και είναι η πρώτη φορά που το έκανα σήμερα. Και από ότι φαίνεται θα συνεχίσω. Απλά νιώθω ότι όπου και να καταφύγω δεν θα βρω αδιέξοδο.
Όσο και να προσποιούμαι σε όλους δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου. Δεν ξέρω πότε θα ξεσπάσω στους γύρω μου αλλά εύχομαι να μην το κάνω γιατί δεν μ' αρέσει να δείχνω αδύναμη. Το σιχαίνομαι. Αλλά φοβάμαι πως δεν θα αντέξω άλλο. Προτιμώ να αποφεύγω να δείχνω πόσο πολύ με πειράζει, νοιάζομαι και πόσο μου έχει στοιχίσει. Αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω. Η αδερφή μου με κατάλαβε. Και με έκανε να ξεσπάσω. Ήθελε να ξεσπάσω στα κλάματα για να μου φύγει έστω και λίγο ο πόνος. Έστω για εκείνο το χρονικό διάστημα.
Απλά νιώθω πλέον πως δεν μπορώ να εκτιμήσω τα μικρά πράγματα ούτε να βρω την ευτυχία. Απλά όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους νιώθω πως θέλω να ξεσπάσω σε κλάματα.
Απλά θέλω να ξέρω ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει όλο αυτό γιατί εγώ δεν έχω τη δύναμη να το τελειώσω μόνη μου.
Οι συζητήσεις που έκανα με τον ξάδερφό μου με βοήθησαν αρκετά και με συμβούλεψε να προσπαθήσω να μάθω τον εαυτό μου και να τον γνωρίσω καλύτερα για να με βοηθήσει να γίνω καλύτερα. Και μου έδωσε και άλλες συμβουλές αλλά αυτή νομίζω ήταν από τις καλύτερες. Το μόνο μου πρόβλημα είναι ότι δεν έχω δύναμη. Ψυχική. Νιώθω ότι στερεύω.
Και όσο για το ότι δεν μπορώ να νιώσω ευτυχισμένη θα κλείσω δανειζόμενη μια φράση από το βιβλίο: "Κοτσιφόκισσα" που με αντιπροσωπεύει απόλυτα: "..it feels impossible to take pleasure in anything because I am afraid it would be taken away"....
Τώρα που επέστρεψα νιώθω πως θέλω να βγάλω τόσα πολλά από μέσα μου. Όσες μέρες δεν έγραφα δεν σημαίνει πως έκανα το κεφάλι μου να ηρεμήσει από αυτά τα τέρατα που ονομάζω σκέψεις....
Δεν ξέρω αν το έχει νιώσει ποτέ κανένας σας αλλά τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι πνίγομαι από τις σκέψεις και πως δεν αντέχω να σκέφτομαι άλλο. Πραγματικά εύχομαι να μπορούσα να ηρεμήσω το κεφάλι μου από αυτές. Νιώθω ότι στο τέλος θα τρελαθώ. Αλήθεια.
Σήμερα λοιπόν βρήκα έναν τρόπο να ξεφεύγω από αυτές έστω και για λίγο. Δεν κρατάει πολύ. Απλά είναι ένα ξέσπασμα. Το ξέρω πως δεν είναι ότι καλύτερο αλλά είναι ένας τρόπος διαφυγής. Και είναι η πρώτη φορά που το έκανα σήμερα. Και από ότι φαίνεται θα συνεχίσω. Απλά νιώθω ότι όπου και να καταφύγω δεν θα βρω αδιέξοδο.
Όσο και να προσποιούμαι σε όλους δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου. Δεν ξέρω πότε θα ξεσπάσω στους γύρω μου αλλά εύχομαι να μην το κάνω γιατί δεν μ' αρέσει να δείχνω αδύναμη. Το σιχαίνομαι. Αλλά φοβάμαι πως δεν θα αντέξω άλλο. Προτιμώ να αποφεύγω να δείχνω πόσο πολύ με πειράζει, νοιάζομαι και πόσο μου έχει στοιχίσει. Αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω. Η αδερφή μου με κατάλαβε. Και με έκανε να ξεσπάσω. Ήθελε να ξεσπάσω στα κλάματα για να μου φύγει έστω και λίγο ο πόνος. Έστω για εκείνο το χρονικό διάστημα.
Απλά νιώθω πλέον πως δεν μπορώ να εκτιμήσω τα μικρά πράγματα ούτε να βρω την ευτυχία. Απλά όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους νιώθω πως θέλω να ξεσπάσω σε κλάματα.
Απλά θέλω να ξέρω ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει όλο αυτό γιατί εγώ δεν έχω τη δύναμη να το τελειώσω μόνη μου.
Οι συζητήσεις που έκανα με τον ξάδερφό μου με βοήθησαν αρκετά και με συμβούλεψε να προσπαθήσω να μάθω τον εαυτό μου και να τον γνωρίσω καλύτερα για να με βοηθήσει να γίνω καλύτερα. Και μου έδωσε και άλλες συμβουλές αλλά αυτή νομίζω ήταν από τις καλύτερες. Το μόνο μου πρόβλημα είναι ότι δεν έχω δύναμη. Ψυχική. Νιώθω ότι στερεύω.
Και όσο για το ότι δεν μπορώ να νιώσω ευτυχισμένη θα κλείσω δανειζόμενη μια φράση από το βιβλίο: "Κοτσιφόκισσα" που με αντιπροσωπεύει απόλυτα: "..it feels impossible to take pleasure in anything because I am afraid it would be taken away"....
Να σου πω κάτι; Οι περισσότεροι που με γνωρίζουν νομίζουν ότι είμαι "τρελίτσα" γενικά και πάντα χαρούμενη αισιόδοξη. Κι όμως έχω περάσει τόσο σκοτεινές περιόδους που δεν θα το πίστευαν αν τους το έλεγα. Σου έχω μιλήσει γι' αυτά και δε χρειάζεται να επεκταθώ ξανά. Δυστυχώς για μένα τα κρατάω όλα μέσα μου. Ευτυχώς απ' τη στιγμή που ξέφυγα από εκείνη τη θλίψη αποφάσισα να μην την περάσω ποτέ ξανά. Να αντιμετωπίζω τα πάντα με αισιοδοξία -ει δυνατόν μέχρι την τελευταία στιγμή. Ακόμη κι αν ξέρω ότι πάμε κατά διαόλου, να μην το δείχνω. Πρέπει να πιάσεις πάτο για να αρχίσεις να ανεβαίνεις ξανά. Αρκεί μια αναλαμπή και μετά είναι εύκολο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα με ρωτήσεις γιατί στα λέω ξανά..
Επειδή βρίσκομαι τώρα σ' εκείνο το μεταίχμιο σπουδών και μέλλοντος, σε μια διαρκή πράξη απραξίας. Σ' ένα περιβάλλον παλιό, δοκιμασμένο, με πρόσωπα γνωστά, πληκτικά. Μια από τα ίδια. Και απαράλλακτα. Σαν να κάνεις ένα πισωγύρισμα. Και ειλικρινά αυτό που δεν κάνω τίποτα έχει αρχίσει να με χτυπά στα νεύρα. Και στη διάθεση γενικότερα. Αυτό που ουσιαστικά θέλω να σου πω είναι πως έχεις λίγα ακόμη χρόνια πριν φτάσεις σ' αυτό το σημείο και πως είναι κρίμα να τα χαραμίσεις έτσι. Θα έρθει εκείνη η μέρα που θα μετανιώσεις. Δεν είναι το έξω που θα σου λείπει, μα η ανεμελιά. Προσπάθησε να την κρατήσεις. Έχεις όλο το χρόνο στον κόσμο να μιζεριάσεις όταν αποχαιρετίσεις αυτά τα χρόνια! :Ρ
Μπορεί να πονάς, μα τα γραπτά σου παρουσιάζουν μια βελτίωση. Ενώ οι πρώτες σου αναρτήσεις ήταν μια συνεχής και αδιάκοπη εκδήλωση πόνου και συναισθημάτων, τώρα παρουσιάζεις μικρές εκλάμψεις λογικής. Προβληματισμούς για τη δική σου κατάσταση. Και για τα άτομα που επηρεάζονται απ' αυτήν.
Δεν το καταλαβαίνεις, αλλά μπαίνεις στο σωστό δρόμο.
Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να φροντίσεις να μείνεις σ' αυτόν. Να μην αποπροσανατολιστείς.
Όσον αφορά τους συγγενείς σου δε θα προσθέσω κάτι, γιατί σου μίλησαν πολύ σωστά :)
Καταλαβαίνω τι λες, αλλά προσωπικά αυτό τον καιρό νιώθω ότι περνάω τη δυσκολότερη περίοδο. Δεν απομακρύνομαι από την παρέα μου γιατί ξέρω πως θα κάνω λάθος, απλά δεν έχω την όρεξη που είχα παλιά όσο και να προσπαθώ.
ΔιαγραφήΝιώθω συνεχώς κουρασμένη, και χωρίς την όρεξη που είχα πριν καιρό. Και αυτό το έχουν καταλάβει όλοι πλέον. Μου το λένε συνέχεια. Αλλά δεν μπορώ να κάθομαι και να μιλάω συνέχεια γι' αυτό. Με σκοτώνει. Είμαι περισσότερο άνθρωπος που προτιμώ να τα περνάω μόνη μου.
Έχω φτάσει σε σημείο να βλάπτω τον εαυτό μου για να νιώθω. Να νιώθω αυτή τη γαλήνη και την ηρεμία όταν νιώθω πως το κεφάλι μου θα σπάσει.
Θα στα πω κάποια στιγμή με εκείνη τη συζήτηση που λέμε πως θα κάνουμε...
Βλέπω πράγματα όπως λες που είναι λογικά αλλά δεν μπορώ να αλλάξω κάτι...
Κάποια στιγμή θα την κάνουμε αυτή τη συζήτηση και θα πούμε πολλά... ;)
ΔιαγραφήΘα σου μιλήσω για τις δικές μου δύσκολες στιγμές, αλλά και για εκείνες που έπρεπε να "σώσω" τις
φίλες μου απ' το δικό τους σκοτάδι.
Ξέρω ακριβώς πως είναι αυτό που νιώθεις κι επίσης ξέρω πως χρειάζεται χρόνο για να ορθοποδήσεις ξανά(όπως κι ότι στη συνέχεια πάντα θα υπάρχει ένα κομμάτι σου που θα έχει μείνει σ' εκείνη την περίοδο. θα 'ναι βαμμένο μαύρο και δε θα ξαναδεί χρώματα ποτέ). Κι εγώ τα κρατάω όλα μέσα μου. Άσχημο, αλλά έμαθα να ζω με αυτό. Καταφεύγω στο γράψιμο και ξεχνάω..
Πολλές φορές σκέφτηκα τα χειρότερα όταν πέρασα τέτοιες σκοτεινές στιγμές, αλλά η σκέψη των αγαπημένων μου προσώπων με κράτησε λογική. Ίσως αυτό να βοηθήσει κι εσένα, ίσως να είναι κάτι άλλο. Ποτέ δεν ξέρεις.
Για μένα είναι κάτι πολύ δύσκολο. Που δεν ξέρω που να βρω το κουράγιο για να το αντιμετωπίσω. Ειλικρινά σου μιλάω. Νιώθω ότι καταρρέω και νιώθω συνέχεια κουρασμένη ενώ μπορεί να μην έχω κάνει τίποτα.
ΔιαγραφήΤο πιστεύω πως όσο και να προσπαθήσω ποτέ δεν θα το ξεπεράσω τελείως. Δεν ξέρω γιατί έχω αυτό το αίσθημα. Ίσως και να τα βλέπω τώρα έτσι αλλά κάτι μου λέει ότι τελείως ποτέ δεν θα το ξεπεράσω.
Είναι κάποια πράγματα που με κρατάνε ακόμα. Χωρίς αυτά νιώθω πως θα το είχα χάσει μέχρι τώρα. Δεν είναι τα καλύτερα αλλά μόνο έτσι βρίσκω τρόπο να ξεφεύγω...
Καταλαβαίνω πως νιώθεις.. Εντελώς εντελώς ποτέ δεν ξεπερνάς κάτι(δεν έχεις ακούσει κι αυτό που λένε πως όποιος καεί απ' το χυλό φυσάει και το γιαούρτι;).
ΔιαγραφήΟ χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.. Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: ή να περάσει ο καιρός σιγά-σιγά και να πονάς λιγότερο μέχρι να βρεις νέους λόγους να χαμογελάς ή να γίνει κάτι που θα σε εξοργίσει και θα σε κάνει να μετανιώσεις κάθε δάκρυ και κάθε σκοτεινή σκέψη. Ένα απ' τα δύο είναι σίγουρο(σου μιλάω από πείρα ;) ).
Από τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου ξέρω πως ο χρόνος δεν γιατρεύει ποτέ εντελώς κάτι. Πολλές φορές δεν βοηθά παρά μόνο να συνηθίσεις τον πόνο.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για όοολες τις συμβουλές! Το εκτιμώ αφάνταστα....