My Immortal

 These wounds won't seem to heal This pain is just too real There's just too much that time cannot erase...

 

Και ναι αύριο είναι η μέρα που δίνω, Μαθηματική Ανάλυση (κατά λέξη). Με λίγα λόγια τα Μαθηματικά που έκανα στην τρίτη λυκείου με μια δόση παραπάνω δυσκολίας.

Τα μαθηματικά μπορώ να πω πως τα λάτρεψα από τη στιγμή που ήρθε αυτός ο υπέροχος καθηγητής στη ζωή μου. Από τη δευτέρα γυμνασίου και μετά, γνώρισα έναν από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ.
Δεν τον περιγράφω μόνο σαν καθηγητή, αλλά και σαν άνθρωπο. Δεν είχαμε μόνο τις σχέσεις μαθητή καθηγητή αλλά ήταν κάτι σαν σύμβουλος, φίλος, πατέρας και καθοδηγητής.
Και σήμερα που διαβάζω για δεύτερη μέρα συνεχόμενη μαθηματικά, ότι και να διαβάζω μου τον θυμίζει. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν τον έχω πια.
Έπεσα πάνω στο θεώρημα του Rolle καθώς διάβαζα και τα μάτια μου βούρκωσαν αυτόματα. Και όλα αυτά γιατί πάντα με κορόιδευε, γιατί όταν έπρεπε να λύσουμε κάποιο πρόβλημα και δεν ήξερα τι να κάνω έλεγα: "Θα το λύσουμε με το θεώρημα του Rolle". Και με κοιτούσε γελούσε και μου έλεγε: " Βέβαια. Ότι πρόβλημα βρεις, λύστο με Rolle και εξήγησε στους διορθωτές με σχόλιο ότι είσαι ερωτευμένη μαζί του".
Το περισσότερο άγχος της Τρίτης Λυκείου ήταν αυτός ο άνθρωπος που μου το απέβαλε στα μεγαλύτερα ποσοστά. Αυτός που μου έδωσε όση αυτοπεποίθηση χρειαζόμουν και ο ίδιος άνθρωπος που στενοχωρήθηκε όταν έβαλα τα κλάματα που δεν έγραψα καλά και ο άνθρωπος που χάρηκε πολύ όταν έμαθε ότι πέρασα Πληροφορική. Και πάντα μου έλεγε ότι ήθελε να έρθει. Μακρυά αλλά μου είχε πει ότι θα του άρεσε πολύ να ερχόταν.
Ο άνθρωπος που μόλις τελείωσαν τα βάσανα των Πανελληνίων μας έβγαλε όλους τους μαθητές έξω να το γιορτάσουμε. Ο άνθρωπος αυτός που κάθε φορά που κατέβαινα Καλαμάτα, βγαίναμε για κρασί και φαγητό. Που πάντα του άρεσε να μου γεμίζει το ποτήρι και ποτέ δεν του έλεγα όχι, ακόμα και αν καταλάβαινα ότι είχα κάνει κάτι περισσότερο από κεφάλι.
Αυτόν τον άνθρωπο που μας αγαπούσε και τον αγαπούσαμε, δεν τον περιγράφει απλά η λέξη καθηγητής...
Αυτός ο άνθρωπος ήταν από τις μεγαλύτερες μου αδυναμίες. Και μόνο σε ένα περιστατικό που είχε πάθει στην δευτέρα λυκείου και ακυρώσαμε το μάθημα, μέχρι να γίνει καλά είχα ρίξει μαύρα πανιά. Και όταν με έβλεπε έτσι, γελούσε και με κορόιδευε.
Και τώρα δεν είναι εδώ. Που θα μπορούσα τα Χριστούγεννα να του πω τις απορίες μου στο μάθημα, που θα μπορούσα να του ζητήσω συμβουλή για πολλά πράγματα και που θα με έκανε να νιώσω καλύτερα με μία και μόνο κουβέντα του.
Λίγοι θα καταλάβουν τη σχέση που είχα με αυτόν τον άνθρωπο.
Πέρυσι που έδινε η αδερφή μου πανελλήνιες, του είχε πάει ένα κουτί κουραμπιέδες της μαμάς. Και τους είχε λατρέψει. Και φέτος μου είπε αυτό ακριβώς το πράγμα η μαμά. Ότι θυμάται πόσο πολύ του άρεσαν και σκεφτόταν να του δώσουμε και φέτος. Αλλά δεν προλάβαμε.
Δεν μπορώ να το δεχτώ. Όσες μέρες και να περάσουν, δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι έφυγε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος. Είναι σα να έχασα ένα μέλος του κορμιού μου. Ένα μεγάλο στήριγμα. Όχι μόνο εγώ, αλλά και η αδερφή μου. Που μιλούσαν για τα πάντα.
Και όσο δεν είμαι καλά εγώ άλλο τόσο δεν είναι και η αδερφή μου. Που προσπαθούσα να είμαι δυνατή γι αυτήν, αλλά δεν τα κατάφερα. Ξέρει όμως πως και οι δύο τον αγαπάμε. Πολύ.
Αυτό που συζητούσα με τη φίλη μου, που αυτή μου τον γνώρισε, είναι το πόσο τυχερές είμαστε που τον γνωρίσαμε. Που είχαμε την τύχη να έχουμε τη σχέση που είχαμε μαζί του. Και πόσο άτυχοι είναι όσοι δεν τον ξέρουν. Γιατί δεν θα καταλάβουν ποτέ πόσο υπέροχος ήταν. Είμαι ευγνώμων που τον γνώρισα όσο και αν πονάει τώρα που τον έχασα.
Και ξέρω πως τον τελευταίο καιρό γράφω συνέχεια γι αυτόν, απλά νιώθω πως δεν μπορώ να μιλήσω γι αυτό και ο μόνος τρόπος να ελαφρύνω τον εαυτό μου εσωτερικά είναι με το γράψιμο. Είναι ο μόνος τρόπος να ξεσπάσω πλέον.
Σκέφτηκα πολλές φορές να ξεσπάσω πάνω μου. Αλλά δεν το έκανα. Και δεν ξέρω πως έχω τη δύναμη και κρατιέμαι ακόμα.
Το μόνο που θέλω είναι να ηρεμήσει ο πόνος. Γιατί δεν αντέχω.
Προχθές είχαμε μαζευτεί σε μια φίλη μου και τα παιδιά έβαζαν τραγούδια. Όταν κάποια στιγμή έβαλαν το "Γιατί αστέρι μου δεν είσαι πια εδώ" του Τσαλίκη. Και όταν έπαιξε ο στίχος: "Σε ποιον θα λέω τώρα πια τα όνειρά μου" τα μάτια μου βούρκωσαν και τα παιδιά το έκλεισαν κατευθείαν. Δεν θα άντεχα να ξεσπούσα μπροστά τους. Νιώθω άσχημα να κλαίω μπροστά σε άλλους. Και δεν θα ήθελα να τους καταστρέψω όλη τη διάθεση.
Οπότε γύρισα σπίτι και έκλαψα μόνη μου. Όπως κάνω κάθε μέρα από τότε που έφυγε. Εκεί που νόμιζα ότι δεν μπορούσα να κλάψω άλλο, πλέον κλαίω κάθε μέρα.
Κάθε βράδυ από τότε ευχόμουν να είναι ένα πάρα πολύ κακό όνειρο, που θα ξυπνούσα το πρωί και θα το σκεφτόμουν. Ότι τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινά.
Ιδίως τη μέρα μετά την κηδεία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όντως συνέβει κάτι τέτοιο. Και τι δε θα έδινα να ήταν όλα ψέμματα. Τίποτα από αυτά να μην ήταν αληθινό. Γιατί η ζωή πρέπει να παίζει τόσο άσχημα παιχνίδια;; ΓΙΑΤΙ;

I would give the very breath from my chest
To give you all the things that my mind couldn't bear(...)

'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone(...)

I'd love to walk away and pull myself out of the rain
But I can't leave without you
I'd love to live without the constant fear and endless doubt
But I can't live without you (...)

Αδιαφορία

Το χειρότερο από όλα δεν είναι το μίσος. Όχι δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να σου κάνει κάποιος. Να σε μισήσει. Αν σε μισεί σημαίνει πως για κάτι έχεις παλέψει και έχεις εχθρούς. Το χειρότερο όλων είναι η αδιαφορία.
Είναι χειρότερο να βλέπεις παλιούς φίλους να μην ενδιαφέρονται πλέον για το τι κάνεις και για το πώς περνάς. Αν είσαι καλά ή όχι. Αδιαφορία και εγωισμός. Σκεφτόμαστε μόνο τα δικά μας προβλήματα.
 

Όταν ένας παλιός φίλος σε θυμάται μόνο όταν έχει προβλήματα αδιαφορώντας για το αν εσύ όλο αυτόν τον καιρό ήσουν καλά.
Αλλά πραγματικά σε ενδιαφέρει;; Σε ενδιαφέρει να ξέρεις τι κάνω; Πως περνάω; Τι καινούριο υπάρχει στη ζωή μου;
Μήπως απλά σε νοιάζει για να μην με κόψεις τελείως από την ζωή σου;; Και να μου λες τα προβλήματα σου και να σε βοηθάω να τα ξεπεράσεις και να νιώσεις εσύ καλύτερα; Ίσως γιατί δεν έχεις σε ποιον άλλον να μιλήσεις; Και εγώ κάθομαι ακόμα εκεί δίπλα σου και σου συμπαραστέκομαι έχοντας αποκόψει τα δικά μου συναισθήματα για να βοηθήσω εσένα;
Και αν ναι δεν έχεις καθόλου συνείδηση για το πώς νιώθω εγώ; Για το πώς αισθάνομαι;
Αλλά πραγματικά σε ενδιαφέρει;
Σε ενδιαφέρει για το πώς νιώθουν οι άλλοι; Ή σε ενδιαφέρει μόνο να λύσεις τα δικά σου προβλήματα αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους;
Ο κόσμος μας έχει μετατραπεί σε έναν εγωιστικό πλανήτη που ο καθένας σκέφτεται τα δικά του προβλήματα αδιαφορώντας για τους γύρω του. Γι αυτό και έχουμε ξεχάσει την πείνα σε όλο τον κόσμο, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την απειλή για την εξαφάνιση ζώων και φυτών από τον πλανήτη, τους πολέμους που γίνονται αναγκάζοντας μικρά παιδιά να μεγαλώσουν πριν την ηλικία τους και να μην ζήσουν παιδικά χρόνια που δικαιούνται.
Αλλά βέβαια. Θεωρούμε πως τα δικά μας προβλήματα είναι μεγαλύτερα. Όσο σκεφτόμαστε εγωιστικά δεν πρόκειται να λύσουμε ποτέ τα προβλήματα που αφορούν όλους μας.

Πρέπει όλοι να αποβάλουμε τον εγωισμό και την αδιαφορία για το τι γίνεται γύρω μας και να δείξουμε περισσότερο ενδιαφέρον ΚΑΙ για τον υπόλοιπο κόσμο και όχι μόνο για το ΕΓΏ μας.

Dex

Αυτή η ανάρτηση θα αφιερωθεί σε μια σειρά που τελείωσα μέσα στις διακοπές των Χριστουγέννων και έγινε από τις αγαπημένες μου, το Dexter.
Η σειρά ακολουθεί τη ζωή ενός ψυχολογικά διαταραγμένου ανθρώπου, θα τολμούσα να πω, που καταφέρνει να έχει μια σχετικά φυσιολογική ζωή, με οικογένεια και..παιδί, με τη διαφορά ότι έχει μία ανάγκη: Να σκοτώνει!
Έχω γράψει και προηγούμενη ανάρτηση για τη συγκεκριμένη σειρά (βλέπε εδώ).

Όσο για το τέλος δεν θα αναφέρω τίποτα, για όσους δεν την έχουν δει, να μη "καταστρέψω" το φινάλε. Το μόνο που θα πω είναι ότι εμένα δεν με ικανοποίησε σα φινάλε μετά από μια τόσο δυνατή σειρά...!

Στη συγκεκριμένη ανάρτηση θα ήθελα να προσθέσω κάποιες από τις αγαπημένες μου φράσεις που αναφέρθηκαν στη συγκεκριμένη σειρά.

Τις παραδίδω παρακάτω: 

 

- We all have something to hide, Some dark place inside us we don't want the world to see. So we pretend everything's okay. Wrapping ourselves in rainbows. And maybe that's all for the best, because some of these places are darker than others."

- Partners come to us in various ways. Bound together for many different reasons. But for any partnership to work you must not only accept this person into your life but accept her for who she is. 

 - Sometimes partners find us. And us much as we try to push them away they work their way into our lives regardless. Until we finally realise how much we need them.

 

- You can't do one thing to make up for another, that's what Jordan Chase says. But he is wrong because we do that all the time. That is the world works.We try to make things right. Even me. 

  

- They make it look so easy, connecting with another human being. It's like no one told them it's the hardest thing in the world.

 - We all want life to have some kind of meaning. Seems like the older we get, the harder we look for it. And the harder it is to find. And some of us just look in the wrong place. But if our lives don't have meaning, what can we leave behind for the ones we care about?

- Most people believe we have free will. That we all choose our path. Sometimes the path is clear, sometimes not so much. Every twist, every turn can challenge our scent of direction but it's the choices we make when we reach a fork in the road that define who we are.

 - I was drawn to science out of curiosity. Any questions I had, the answers were already there, but even science is never certain, even the soundest of theories is subject to new data. And there are some things even science can’t explain. Brother Sam would say it’s not an accident that I’ve stumbled onto a killer that seems to have his own kind of faith. And while I don’t believe in an unseen hand creating his own tableau, I do believe I don’t have all the answers.

 - Wolves come in many forms. Some have big eyes; the better to see you with. Others huff and puff. Or others hide in the plain side. I should know because, like it or not, I am one, too! That’s never going to change. And neither is the fact my little lamb is becoming a little boy. Walking. Talking. Listening. As much as I want Harrison to stay this way forever, from now on, the only wolves in his life have to be the stuff of fairy tales. I can no longer allow him to see the real me. Only the version that’s make believe. It’s the only way this story gets to have a happy ending.

 - I think I belong right here. Because maybe there’s a place for me in this world. Just as I am. Light cannot exist without darkness. Each has it purpose. And if there’s a purpose to my darkness maybe it is to bring some balance to the world.

 - I’ve learned that periods of darkness can overcome us at any time. But I’ve also found that I’m able to endure, overcome, and in the process grown stronger. Smarter. Better. All is well in my little corner of the world.

 - I just know there’s something dark in me and I hide it. I certainly don’t talk about it, but it’s there always, this Dark Passenger. And when he’s driving, I feel alive, half sick with the thrill of complete wrongness. I don’t fight him, I don’t want to. He’s all I’ve got. Nothing else could love me, not even… especially not me. Or is that just a lie the Dark Passenger tells me? Because lately there are these moments when I feel connected to something else… someone. It’s like the mask is slipping and things… people… who never mattered before are suddenly starting to matter. It scares the hell out of me.

- Brother Sam believed light can keep darkness at bay. But I wonder if darkness is defined by light. If so darkness can exist on its own. There must by definition belight somewhere. Waiting to be found.

- Everyone wants an Argentina. A place where the slate is wiped clean. But the truth is... Argentina is just Argentina. No matter where we go we take ourselves and our damage with us. So is home the place we run to or is it the place we run from? Only to hide from places where we're accepted unconditionally. Places that feel more like home to us because we can finally be who we are.

- I should known better than to count on the future. All you can ever believe is now, this moment. Because in a blink, everything can change.

 - We all make rules for ourselves. It's these rules that help define who we are. So when we break those rules we risk loosing ourselves and becoming something unknown. Who is Deb now? Who am I? Is this a new beggining? Or the beggining of the end?

 - The body forms a scar tissue to close a wound. Has my sister began to do the same? Eventually scars fade. Who knows? With enough time you don't even remember how you got them.

 - Accidents happen, shuttering our sense of control, if not our lives.

 

 - Every contact leaves a trace. Everything and everyone we touch is changed in some way. But the changes they are never what we anticipate.  

Yes I have scars

Yeah I have scars. Go ahead, stare. Point. Whisper. Call me “goth, emo, cutter, crazy, mental, fucked up” Go ahead. I know you’re thinking it, but that doesn’t mean I care. Every scar on my body is a battle I won. I know that doesn’t make sense to you and honestly I hope it never does. Just remember that nothing you can say to me is worse than my own thoughts of myself. You can’t hurt me.

Πηγή: tumblr.com

Are you an angel?

Διάβασα αυτή την ιστορία και μπορώ να πω πως ανατρίχιασα...

I wish...

40

Λένε πως η ψυχή του ανθρώπου "περιφέρεται"ανάμεσά μας για σαράντα μέρες μετά το θάνατο. Όταν τελικά περάσουν αυτές οι μέρες, η ψυχή του "ηρεμεί" και φεύγει για τον παράδεισο. Αυτό υποστηρίζει ο Χριστιανισμός.
Αλήθεια δεν ξέρω αν πιστεύω σε κάτι τέτοιο. Αυτό που ξέρω είναι πως την Κυριακή (26.01) ήταν το μνημόσυνο. Σαράντα μέρες ακόμα δεν έχουν περάσει αλλά οι άνθρωποι του αποφάσισαν για αυτή τη μέρα. Εγώ ήμουν μακρυά όμως. Δεν μπόρεσα να έρθω. Και με κάνει να αισθάνομαι αρκετά άσχημα αυτό. Ήθελα να ήμουν εκεί. Όπως ήμουν και τη μέρα του "τελευταίου Αντίου". Η απόσταση όμως είναι μεγάλη. Και ξέρω ότι το καταλαβαίνει και δεν κρατά κακία. Ποτέ του δεν κράτησε άλλωστε.
Και η απουσία του είναι μεγάλη. Δεν νομίζω ότι θα σταματήσω ποτέ να σκέφτομαι ότι είχα την ευκαιρία να τον δω μια τελευταία φορά και δεν πρόλαβα. Αν είχα έρθει την προηγούμενη μέρα να τον δω, θα είχα προλάβει να του μιλήσω για μια τελευταία φορά. Και όχι πριν από τόσους μήνες. Δεν πρόλαβα όμως. Είχα σχεδιάσει να έρθω την επόμενη από αυτή που "έφυγε".
Το πόσο πολύ με στήριξε, πόση αγάπη και χαρούμενες στιγμές που πρόσφερε, ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Ποτέ δεν έφευγε το χαμόγελο από τα χείλη μου όταν ήμουν μαζί του. Έκανε τον κόσμο γύρω να χαμογελάει. Ακόμα και αν δεν ήταν καλά, πάντα κατάφερνε να κάνει όλον τον κόσμο χαρούμενο. Όποιος τον γνώριζε, είχε να πει μόνο τα καλύτερα.
Και η αγάπη του κόσμου φάνηκε τη μέρα του Αντίου. Τόσοι άνθρωποι που τον αγαπούσαν ήταν εκεί.
Κρατήθηκα όλη μέρα για να μην κλάψω σήμερα, αφού δεν ήμουν μόνη μου, αλλά λίγα δάκρυα κύλησαν όταν μίλησα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο το πρωί.
Φτάνοντας σπίτι το βράδυ, μετά από ένα χαλαρωτικό μπάνιο, έριξα όλες μου τις άμυνες και ξέσπασα. Άφησα τον εαυτό μου να κλάψει πολύ, γιατί το κράτησα όλη μέρα.
Και δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω κάτι άλλο δυσάρεστο αυτή την στιγμή. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφευγε έτσι ξαφνικά. Μου σπαράζει την καρδιά η σκέψη και μόνο.
Δεν ξέρω αν πιστεύω στο "Μετά". Ο ίδιος ποτέ δεν πίστεψε. Το μόνο που θέλω να πιστεύω είναι πως είναι καλύτερα. Πως ότι και αν είναι αυτό το μετά εύχομαι να ναι καλύτερο. Γιατί αυτό το "μετά" έχει υπέροχους ανθρώπους μαζί Του που τους αξίζει μόνο το καλύτερο.
Η απώλεια ξέρω πως δεν ξεπερνιέται με τον καιρό. Τίποτα δεν την κάνει καλύτερη και αυτό το ξέρω από την εμπειρία. Όσα χρόνια και αν περάσουν, τίποτα δεν ξεθωριάζει τη μνήμη και τις αναμνήσεις του ανθρώπου που έχασες. Πάντα θα σου λείπει και πάντα θα τον θέλεις δίπλα σου. Σε όλα τα βήματά σου.
Και εγώ, για εδώ που είμαι σήμερα, του οφείλω μεγάλο κομμάτι!
Μου λείπει. Και η απώλεια του κάθε μέρα το κάνει χειρότερο. Ακόμα και αν δεν τον έβλεπα συχνά. Και μόνο που ήξερα ότι είναι εκεί. Και όταν θα επέστρεφα στην πόλη μου θα τον έβλεπα και θα βγαίναμε και θα περνούσα τις καλύτερες στιγμές που θα μπορούσα να περάσω. Και τώρα πια, δεν υπάρχει αυτό. Και ο χρόνος δεν το κάνει καλύτερο. Το ξέρω. Το 'χω ξαναζήσει...

Άφιξη

Πάντα μου άρεσε να βλέπω ανθρώπους σε αεροδρόμια και ΚΤΕΛ. Να βλέπω τους κοντινούς τους ανθρώπους να τους περιμένουν με τόση αγάπη και ευτυχία και μια ζεστή αγκαλιά. Είτε αυτοί είναι γονείς, είτε οικογένεια, είτε ζευγάρια είτε ακόμα και φίλοι. Να παρατηρώ πόσο χαρούμενους τους κάνει να έχουν ξανά τους ανθρώπους τους κοντά τους και από την αντίθετη πλευρά πόσο χαρούμενοι νιώθουν οι άνθρωποι που φτάνουν στον προορισμό τους μετά από ένα ταξίδι, είτε μακρύ είτε πιο κοντινό και το χαμόγελό τους είναι εκεί για τους ανθρώπους που τους έλειψαν και μπορούν να τους δουν ξανά. 
 

Πριν λίγα χρόνια που ταξίδευα μόνο με τα λεωφορεία μου άρεσε τόσο πολύ που έρχονταν οι δικοί μου να με «παραλάβουν» από το σταθμό και που ήταν εκεί να με περιμένουν.

Τώρα που ταξιδεύω περισσότερο με το αεροπλάνο για να φτάσω σπίτι μου, είναι το ίδιο συναίσθημα εκεί. Γιατί την οικογένεια μου λόγω του ότι είμαι τόσο μακρυά, τη βλέπω στις γιορτές και τα καλοκαίρια. Και κάθε φορά που έρχονται στο αεροδρόμιο και με περιμένουν εκεί, κάτι νιώθω να γεμίζει μέσα μου. Με κάνει να αισθάνομαι τόσο όμορφα και μόνο που βλέπω τα πρόσωπά τους εκεί να με περιμένουν με το χαμόγελο και την αγκαλιά τους. 

Και πάντα ένιωθα άσχημα για τους ανθρώπους που δεν έχουν κανέναν να τους περιμένει. Που φεύγουν μόνοι τους από εκεί είτε γιατί δουλεύουν είτε γιατί δεν έχουν κα΄νεναν να τους περιμένει. Μπορεί οι ίδιοι να μην αισθάνονται τόσο άσχημα, αλλά εγώ νιώθω που τους βλέπω. Γιατί δεν έχουν την ευκαιρία της ευτυχισμένης στιγμής που έχω εγώ όταν βλέπω την οικογένειά μου.

Υπήρχαν και κάποιες φορές που δεν μπορούσαν να έρθουν να με πάρουν οι δικοί μου και εκείνες τις φορές δεν μου άρεσε καθόλου. Ήξερα πως έχουν δουλειά και δεν μπορούσαν αλλά ένιωθα μόνη. Παρόλο που δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αλλά μου δίνει τόση χαρά αυτή η στιγμή εκεί που όταν τη στερούμαι νιώθω ότι φεύγει μια ευκαιρία ευτυχίας. Όχι ότι όταν τους βλέπω αργότερα είμαι λιγότερο ευτυχισμένη, απλά όταν τους έχω εκεί, από τη στιγμή που πατάω το πόδι μου στην πατρίδα, μου προσφέρει ένα συναίσθημα παραπάνω. 

Ακόμα και όταν πηγαίνω αλλού και όχι σπίτι μου, για παράδειγμα στην αδερφή μου στην Αθήνα ή στη φίλη μου στη Θεσσαλονίκη, χαίρομαι τόσο πολύ που τους βλέπω εκεί να με περιμένουν, μου προσφέρει ένα χαμόγελο που το προκαλεί η σκέψη ότι έχω πρόσωπα δίπλα μου που με αγαπούν. Πολλοί μπορεί να πουν ότι είμαι υπερβολική, αλλά εγώ χαίρομαι, μου δίνει τρομερή χαρά αυτό το συναίσθημα.