New Year, New start?

Νέο Έτος, Νέα Αρχή λένε όλοι. Προσωπικά πιστεύω πως αυτό αποτελεί μια δικαιολογία για να αλλάξουμε συνήθειες πιστεύοντας ότι η νέα χρονιά θα μας «βοηθήσει» να απαλλαχτούμε από παλιές κακές συνήθειες και θα ξεκινήσουμε κάτι καινούριο. Δεν κρίνω, ίσα ίσα συγχαίρω αυτούς που τα καταφέρνουν. Απλά πιστεύω πως οι περισσότεροι απλά μένουν στα λόγια.
Αν κρίνω από τον εαυτό μου, σχεδόν ποτέ δεν πετύχαινα στόχους για τη νέα χρονιά (όχι ότι τους έθετα πάντα) αλλά πιστεύω πως αν θέλεις πραγματικά να θέσεις στόχους, δεν θα περιμένεις τη νέα χρονιά για να αλλάξεις κάτι.
Το 2014 θεωρώ πως μπήκε καλά, από την άποψη ότι κέρδισα για πρώτη φορά το φλουρί. Δεν μου είχε τύχει ποτέ ξανά (αν εξαιρέσω τότε που οι γονείς μου μας το έβαζαν σε εμένα και στην αδερφή μου όταν ήμασταν μικρά). Κανονικά και με το νόμο μου έπεσε φέτος. Θέλω να πιστεύω πως όντως θα μου φέρει τύχη και δύναμη, που την χρειάζομαι περισσότερο τώρα από ποτέ.
Ίσως είναι και σημάδι (δηλαδή εγώ έτσι το είδα), μετά από τις δυσκολίες που πέρασα το 2013, έτυχα το φλουρί για να μου δείξει πως ακόμα είμαι εδώ και πολεμάω... Ίσως είναι σενάρια του μυαλού μου και υπερβάλλω, αλλά το έχω σαν σκέψη στο μυαλό μου.
Από τη στιγμή που έδωσα την υπόσχεση πως δεν θα ξαναπέσω στο χάλι που ήμουν πριν δυο μήνες, έχω λυγίσει πολλές φορές και ήμουν έτοιμη να κυλήσω, αλλά προτιμώ να ξεσπάω κάπου αλλού. Γιατί έδωσα υπόσχεση. Πιστεύω πως αν δεν είχα δώσει υπόσχεση θα ήταν πολλές οι φορές που θα είχα ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι. Και από τη μία χαίρομαι που δεν το έκανα. Αλλά είναι στιγμές που κρατιέμαι με νύχια και με δόντια.
Από τις χειρότερες στιγμές ήταν μετά το χαμό του αγαπημένου μου προσώπου. Σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελα να το ξανακάνω. Και όμως κρατήθηκα. Ακόμα απορώ με τον εαυτό μου.
Βέβαια δεν μπορώ να πω πως ψυχολογικά είμαι καλύτερα. Είμαι ακόμα μέσα σε ένα βούρκο ο οποίος με πνίγει αλλά δεν μ’ αρέσει να το δείχνω, αν και καταλαβαίνω πως πολλές φορές φαίνεται. Νιώθω να πνίγομαι συνέχεια και νιώθω πως δεν έχω πουθενά διέξοδο. Για μεγαλύτερη ανάλυση στη δύσκολη στιγμή θα γράψω άλλη στιγμή.....
Anyway,  χθες επέστρεψα στην Καστοριά, για να ξεκινήσω τα μαθήματα στη σχολή πάλι. Νιώθω άλλο ένα βάρος να έχει πέσει επάνω μου, με το μήνα της εξεταστικής που έρχεται και πρέπει να βάλω τα δυνατά μου να περάσω όσα περισσότερα μαθήματα γίνεται και ακόμα δεν έφυγα από το σπίτι μου και μου λείπουν οι δικοί μου. Δε λέω πως θα ήθελα να είμαι πάλι κάτω, απλά ξέρω πως θα κάνω πολύ καιρό να τους δω πάλι και μου λείπουν ήδη.
Έφυγα την Παρασκευή από Καλαμάτα και ανέβηκα στην αδερφή μου στην Αθήνα  για δυο μέρες και χθες επέστρεψα πάλι εδώ.
Αυτές τις μέρες αναμένω και τα αποτελέσματα της μετεγγραφής, μετά την αίτηση που έκανα πριν τα Χριστούγεννα για να πάρω μετεγγραφή στην Αθήνα, πράγμα που το κόβω πολύ δύσκολο και φοβάμαι πως όταν βγουν τα αποτελέσματα και δω ότι δεν έγινε αποδεχτή η αίτηση θα απογοητευθώ ακόμα λίγο. Ίσως ακούγεται εγωιστικό γιατί εδώ έχω τους φίλους μου που με λατρεύουν και τους λατρεύω αλλά δεν ξέρω γιατί θέλω να πάω Αθήνα. Με "εξιτάρει" η ζωή όσες φορές έχω πάει να μείνω στην αδερφή μου, ξέρω πως θα την έχω κοντά μου και θα μένουμε μαζί και θα είμαι και πιο κοντά στο σπίτι μου. Όπως και να το κάνω γεννήθηκα Καρκίνος και είμαι πολύ σπιτόγατα και κοντά στην οικογένειά μου και προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι κακό να θέλω να βρίσκομαι κοντά στους δικούς μου ανθρώπους.
Γι’ αυτή τη χρονιά λοιπόν, δε θέλω να θέσω στόχους γιατί ξέρω πως δεν θα τους καταφέρω, όπως το να είμαι ευτυχισμένη κτλ κτλ κτλ, απλά θα πω πως θα ήθελα να δω μια διαφορά στην κατάσταση που είμαι τώρα μέχρι το τέλος του έτους. Να μην υποκύψω πάλι στην άσχημη συνήθεια που είχα πριν δυο μήνες και να καταφέρω να βγω από τον βούρκο έστω και λίγο, έστω ένα βήμα, έστω μια ανάσα για να μπορώ να ανασάνω λίγο παραπάνω.
Προσωπικά εύχομαι σε όλους σας ό, τι μα ό,τι καλύτερο για το νέο έτος και δύναμη να πετύχετε τους στόχους σας μέχρι το τέλος του έτους....