My Immortal

 These wounds won't seem to heal This pain is just too real There's just too much that time cannot erase...

 

Και ναι αύριο είναι η μέρα που δίνω, Μαθηματική Ανάλυση (κατά λέξη). Με λίγα λόγια τα Μαθηματικά που έκανα στην τρίτη λυκείου με μια δόση παραπάνω δυσκολίας.

Τα μαθηματικά μπορώ να πω πως τα λάτρεψα από τη στιγμή που ήρθε αυτός ο υπέροχος καθηγητής στη ζωή μου. Από τη δευτέρα γυμνασίου και μετά, γνώρισα έναν από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ.
Δεν τον περιγράφω μόνο σαν καθηγητή, αλλά και σαν άνθρωπο. Δεν είχαμε μόνο τις σχέσεις μαθητή καθηγητή αλλά ήταν κάτι σαν σύμβουλος, φίλος, πατέρας και καθοδηγητής.
Και σήμερα που διαβάζω για δεύτερη μέρα συνεχόμενη μαθηματικά, ότι και να διαβάζω μου τον θυμίζει. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν τον έχω πια.
Έπεσα πάνω στο θεώρημα του Rolle καθώς διάβαζα και τα μάτια μου βούρκωσαν αυτόματα. Και όλα αυτά γιατί πάντα με κορόιδευε, γιατί όταν έπρεπε να λύσουμε κάποιο πρόβλημα και δεν ήξερα τι να κάνω έλεγα: "Θα το λύσουμε με το θεώρημα του Rolle". Και με κοιτούσε γελούσε και μου έλεγε: " Βέβαια. Ότι πρόβλημα βρεις, λύστο με Rolle και εξήγησε στους διορθωτές με σχόλιο ότι είσαι ερωτευμένη μαζί του".
Το περισσότερο άγχος της Τρίτης Λυκείου ήταν αυτός ο άνθρωπος που μου το απέβαλε στα μεγαλύτερα ποσοστά. Αυτός που μου έδωσε όση αυτοπεποίθηση χρειαζόμουν και ο ίδιος άνθρωπος που στενοχωρήθηκε όταν έβαλα τα κλάματα που δεν έγραψα καλά και ο άνθρωπος που χάρηκε πολύ όταν έμαθε ότι πέρασα Πληροφορική. Και πάντα μου έλεγε ότι ήθελε να έρθει. Μακρυά αλλά μου είχε πει ότι θα του άρεσε πολύ να ερχόταν.
Ο άνθρωπος που μόλις τελείωσαν τα βάσανα των Πανελληνίων μας έβγαλε όλους τους μαθητές έξω να το γιορτάσουμε. Ο άνθρωπος αυτός που κάθε φορά που κατέβαινα Καλαμάτα, βγαίναμε για κρασί και φαγητό. Που πάντα του άρεσε να μου γεμίζει το ποτήρι και ποτέ δεν του έλεγα όχι, ακόμα και αν καταλάβαινα ότι είχα κάνει κάτι περισσότερο από κεφάλι.
Αυτόν τον άνθρωπο που μας αγαπούσε και τον αγαπούσαμε, δεν τον περιγράφει απλά η λέξη καθηγητής...
Αυτός ο άνθρωπος ήταν από τις μεγαλύτερες μου αδυναμίες. Και μόνο σε ένα περιστατικό που είχε πάθει στην δευτέρα λυκείου και ακυρώσαμε το μάθημα, μέχρι να γίνει καλά είχα ρίξει μαύρα πανιά. Και όταν με έβλεπε έτσι, γελούσε και με κορόιδευε.
Και τώρα δεν είναι εδώ. Που θα μπορούσα τα Χριστούγεννα να του πω τις απορίες μου στο μάθημα, που θα μπορούσα να του ζητήσω συμβουλή για πολλά πράγματα και που θα με έκανε να νιώσω καλύτερα με μία και μόνο κουβέντα του.
Λίγοι θα καταλάβουν τη σχέση που είχα με αυτόν τον άνθρωπο.
Πέρυσι που έδινε η αδερφή μου πανελλήνιες, του είχε πάει ένα κουτί κουραμπιέδες της μαμάς. Και τους είχε λατρέψει. Και φέτος μου είπε αυτό ακριβώς το πράγμα η μαμά. Ότι θυμάται πόσο πολύ του άρεσαν και σκεφτόταν να του δώσουμε και φέτος. Αλλά δεν προλάβαμε.
Δεν μπορώ να το δεχτώ. Όσες μέρες και να περάσουν, δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι έφυγε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος. Είναι σα να έχασα ένα μέλος του κορμιού μου. Ένα μεγάλο στήριγμα. Όχι μόνο εγώ, αλλά και η αδερφή μου. Που μιλούσαν για τα πάντα.
Και όσο δεν είμαι καλά εγώ άλλο τόσο δεν είναι και η αδερφή μου. Που προσπαθούσα να είμαι δυνατή γι αυτήν, αλλά δεν τα κατάφερα. Ξέρει όμως πως και οι δύο τον αγαπάμε. Πολύ.
Αυτό που συζητούσα με τη φίλη μου, που αυτή μου τον γνώρισε, είναι το πόσο τυχερές είμαστε που τον γνωρίσαμε. Που είχαμε την τύχη να έχουμε τη σχέση που είχαμε μαζί του. Και πόσο άτυχοι είναι όσοι δεν τον ξέρουν. Γιατί δεν θα καταλάβουν ποτέ πόσο υπέροχος ήταν. Είμαι ευγνώμων που τον γνώρισα όσο και αν πονάει τώρα που τον έχασα.
Και ξέρω πως τον τελευταίο καιρό γράφω συνέχεια γι αυτόν, απλά νιώθω πως δεν μπορώ να μιλήσω γι αυτό και ο μόνος τρόπος να ελαφρύνω τον εαυτό μου εσωτερικά είναι με το γράψιμο. Είναι ο μόνος τρόπος να ξεσπάσω πλέον.
Σκέφτηκα πολλές φορές να ξεσπάσω πάνω μου. Αλλά δεν το έκανα. Και δεν ξέρω πως έχω τη δύναμη και κρατιέμαι ακόμα.
Το μόνο που θέλω είναι να ηρεμήσει ο πόνος. Γιατί δεν αντέχω.
Προχθές είχαμε μαζευτεί σε μια φίλη μου και τα παιδιά έβαζαν τραγούδια. Όταν κάποια στιγμή έβαλαν το "Γιατί αστέρι μου δεν είσαι πια εδώ" του Τσαλίκη. Και όταν έπαιξε ο στίχος: "Σε ποιον θα λέω τώρα πια τα όνειρά μου" τα μάτια μου βούρκωσαν και τα παιδιά το έκλεισαν κατευθείαν. Δεν θα άντεχα να ξεσπούσα μπροστά τους. Νιώθω άσχημα να κλαίω μπροστά σε άλλους. Και δεν θα ήθελα να τους καταστρέψω όλη τη διάθεση.
Οπότε γύρισα σπίτι και έκλαψα μόνη μου. Όπως κάνω κάθε μέρα από τότε που έφυγε. Εκεί που νόμιζα ότι δεν μπορούσα να κλάψω άλλο, πλέον κλαίω κάθε μέρα.
Κάθε βράδυ από τότε ευχόμουν να είναι ένα πάρα πολύ κακό όνειρο, που θα ξυπνούσα το πρωί και θα το σκεφτόμουν. Ότι τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινά.
Ιδίως τη μέρα μετά την κηδεία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όντως συνέβει κάτι τέτοιο. Και τι δε θα έδινα να ήταν όλα ψέμματα. Τίποτα από αυτά να μην ήταν αληθινό. Γιατί η ζωή πρέπει να παίζει τόσο άσχημα παιχνίδια;; ΓΙΑΤΙ;

I would give the very breath from my chest
To give you all the things that my mind couldn't bear(...)

'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone(...)

I'd love to walk away and pull myself out of the rain
But I can't leave without you
I'd love to live without the constant fear and endless doubt
But I can't live without you (...)