Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Άφιξη



Πάντα μου άρεσε να βλέπω ανθρώπους σε αεροδρόμια και ΚΤΕΛ. Να βλέπω τους κοντινούς τους ανθρώπους να τους περιμένουν με τόση αγάπη και ευτυχία και μια ζεστή αγκαλιά. Είτε αυτοί είναι γονείς, είτε οικογένεια, είτε ζευγάρια είτε ακόμα και φίλοι. Να παρατηρώ πόσο χαρούμενους τους κάνει να έχουν ξανά τους ανθρώπους τους κοντά τους και από την αντίθετη πλευρά πόσο χαρούμενοι νιώθουν οι άνθρωποι που φτάνουν στον προορισμό τους μετά από ένα ταξίδι, είτε μακρύ είτε πιο κοντινό και το χαμόγελό τους είναι εκεί για τους ανθρώπους που τους έλειψαν και μπορούν να τους δουν ξανά. 
 
Πριν λίγα χρόνια που ταξίδευα μόνο με τα λεωφορεία μου άρεσε τόσο πολύ που έρχονταν οι δικοί μου να με «παραλάβουν» από το σταθμό και που ήταν εκεί να με περιμένουν.
Τώρα που ταξιδεύω περισσότερο με το αεροπλάνο για να φτάσω σπίτι μου, είναι το ίδιο συναίσθημα εκεί. Γιατί την οικογένεια μου λόγω του ότι είμαι τόσο μακρυά, τη βλέπω στις γιορτές και τα καλοκαίρια. Και κάθε φορά που έρχονται στο αεροδρόμιο και με περιμένουν εκεί, κάτι νιώθω να γεμίζει μέσα μου. Με κάνει να αισθάνομαι τόσο όμορφα και μόνο που βλέπω τα πρόσωπά τους εκεί να με περιμένουν με το χαμόγελο και την αγκαλιά τους. 

Και πάντα ένιωθα άσχημα για τους ανθρώπους που δεν έχουν κανέναν να τους περιμένει. Που φεύγουν μόνοι τους από εκεί είτε γιατί δουλεύουν είτε γιατί δεν έχουν κα΄νεναν να τους περιμένει. Μπορεί οι ίδιοι να μην αισθάνονται τόσο άσχημα, αλλά εγώ νιώθω που τους βλέπω. Γιατί δεν έχουν την ευκαιρία της ευτυχισμένης στιγμής που έχω εγώ όταν βλέπω την οικογένειά μου.
Υπήρχαν και κάποιες φορές που δεν μπορούσαν να έρθουν να με πάρουν οι δικοί μου και εκείνες τις φορές δεν μου άρεσε καθόλου. Ήξερα πως έχουν δουλειά και δεν μπορούσαν αλλά ένιωθα μόνη. Παρόλο που δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αλλά μου δίνει τόση χαρά αυτή η στιγμή εκεί που όταν τη στερούμαι νιώθω ότι φεύγει μια ευκαιρία ευτυχίας. Όχι ότι όταν τους βλέπω αργότερα είμαι λιγότερο ευτυχισμένη, απλά όταν τους έχω εκεί, από τη στιγμή που πατάω το πόδι μου στην πατρίδα, μου προσφέρει ένα συναίσθημα παραπάνω. 

Ακόμα και όταν πηγαίνω αλλού και όχι σπίτι μου, για παράδειγμα στην αδερφή μου στην Αθήνα ή στη φίλη μου στη Θεσσαλονίκη, χαίρομαι τόσο πολύ που τους βλέπω εκεί να με περιμένουν, μου προσφέρει ένα χαμόγελο που το προκαλεί η σκέψη ότι έχω πρόσωπα δίπλα μου που με αγαπούν. Πολλοί μπορεί να πουν ότι είμαι υπερβολική, αλλά εγώ χαίρομαι, μου δίνει τρομερή χαρά αυτό το συναίσθημα. 

10 σχόλια:

  1. Τελικά όσο περνάει ο καιρός ανακαλύπτω και περισσότερα κοινά ανάμεσα μας. Κι εμένα μ' αρέσουν οι υποδοχές, η αγάπη που φανερώνεται σε αυτούς του χώρους. Τρελαίνομαι κυρίως να βλέπω τον κόσμο γύρω μου. Να τους παρατηρώ προσεκτικά -τι κινήσεις κάνουν, τι λένε και σε ποιον.. Το αγαπημένο μου "παιχνίδι" δε, είναι να φτιάχνω με το νου μου μια φανταστική ιστορία για εκείνους τους άγνωστους που περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Ειλικρινά είναι μια απ'τις αγαπημένες μου ασχολίες, ιδίως στα φοιτητικά μου χρόνια που ήμουν σχεδόν μόνιμος κάτοικος των ΚΤΕΛ http://lisaissmiling.blogspot.gr/2013/05/blog-post_26.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που βρίσκουμε όλο και περισσότερα κοινά ανάμεσά μας..
      Όταν ήμουν μικρή ακόμα και πήγαινα στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά, καθόμουν το βράδυ στην αυλή με τον παππού και κοιτούσαμε τα αστέρια. Όταν κάποια στιγμή περνούσε ένα αεροπλάνο, πλάθαμε ιστορίες του μυαλού και λέγαμε για το που θα μπορούσε να πηγαίνει το αεροπλάνο, τι ανθρώπους έχει μέσα, ιστορίες ολόκληρες. Και πηγαίνοντας να κοιμηθώ, με έπαιρνε ο ύπνος με την ιστορία που δημιουργούσε το μυαλουδάκι μου για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά....

      Διαγραφή
    2. Έτσι κι εγώ..πάντα έπλαθα ιστορίες με το μυαλό μου για ξένους.
      Στο χωριό, μπροστά από το σπίτι μας, βρίσκεται μια στροφή που οδηγεί σ' ένα παραθαλάσσιο χωριό κι όπως καταλαβαίνεις έχει τρελή κίνηση το καλοκαίρι. Κι εγώ από μικρή(μεταξύ μας ακόμη το κάνω) βλέπω τα αμάξια και φαντάζομαι ιστορίες. Παιδί μάλιστα γλιστρούσα αθόρυβα στο μπαλκόνι το βράδυ που κοιμόντουσαν η γιαγιά και ο παππούς και παρατηρούσα τους περαστικούς. :)

      Διαγραφή
    3. Σε καταλαβαίνω απόλυτα....Και εγώ το κάνω ακόμα. Ακόμα και στην πόλη μου πολλές φορές που κάθομαι στην παραλία τα βράδια για να ξεφύγω όταν περνάει κόσμος και η φαντασία μου τρέχει, δημιουργώ ιστορίες με το μυαλό μου. Φαίνεται πως αυτό το κομμάτι της παιδικής ηλικίας μου δε λέει να μεγαλώσει και χαίρομαι γι αυτό...

      Διαγραφή
    4. Κι εγώ έτσι..αρνούμαι να αποχωριστώ αυτό το κομμάτι της παιδικότητας μου. Είναι ό,τι μου έχει απομείνει από εκείνο το μικρό κορίτσι :)

      Διαγραφή
    5. Φαντάσου ότι ακόμη και η τελευταία μου ανάρτηση στο άλλο μου μπλογκ(http://lisaissmiling.blogspot.gr/2014/01/blog-post_6935.html) κάπως έτσι ξεκίνησε..ήταν ένας άγνωστος στο λεωφορείο και μπροστά του καθόταν μια κοπέλα μ' ένα κότσο(καμία σχέση βέβαια με την κοπέλα που περιγράφω, αλλά ήταν απλά η έμπνευση :))

      Διαγραφή
    6. Πολύ όμορφο βρε ΛΙζάκι...Πραγματικά σε θαυμάζω για το πόσο όμορφα γράφεις!!Μπράβοο!!

      Διαγραφή
    7. Σ' ευχαριστώ βρε γλυκούλα μου! Κι εμένα μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις, γι' αυτό άλλωστε μπαίνω εδώ μέσα κάθε μέρα :)

      Διαγραφή