Λένε πως η ψυχή του ανθρώπου "περιφέρεται"ανάμεσά μας για σαράντα μέρες μετά το θάνατο. Όταν τελικά περάσουν αυτές οι μέρες, η ψυχή του "ηρεμεί" και φεύγει για τον παράδεισο. Αυτό υποστηρίζει ο Χριστιανισμός.
Αλήθεια δεν ξέρω αν πιστεύω σε κάτι τέτοιο. Αυτό που ξέρω είναι πως την Κυριακή (26.01) ήταν το μνημόσυνο. Σαράντα μέρες ακόμα δεν έχουν περάσει αλλά οι άνθρωποι του αποφάσισαν για αυτή τη μέρα. Εγώ ήμουν μακρυά όμως. Δεν μπόρεσα να έρθω. Και με κάνει να αισθάνομαι αρκετά άσχημα αυτό. Ήθελα να ήμουν εκεί. Όπως ήμουν και τη μέρα του "τελευταίου Αντίου". Η απόσταση όμως είναι μεγάλη. Και ξέρω ότι το καταλαβαίνει και δεν κρατά κακία. Ποτέ του δεν κράτησε άλλωστε.
Και η απουσία του είναι μεγάλη. Δεν νομίζω ότι θα σταματήσω ποτέ να σκέφτομαι ότι είχα την ευκαιρία να τον δω μια τελευταία φορά και δεν πρόλαβα. Αν είχα έρθει την προηγούμενη μέρα να τον δω, θα είχα προλάβει να του μιλήσω για μια τελευταία φορά. Και όχι πριν από τόσους μήνες. Δεν πρόλαβα όμως. Είχα σχεδιάσει να έρθω την επόμενη από αυτή που "έφυγε".
Το πόσο πολύ με στήριξε, πόση αγάπη και χαρούμενες στιγμές που πρόσφερε, ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Ποτέ δεν έφευγε το χαμόγελο από τα χείλη μου όταν ήμουν μαζί του. Έκανε τον κόσμο γύρω να χαμογελάει. Ακόμα και αν δεν ήταν καλά, πάντα κατάφερνε να κάνει όλον τον κόσμο χαρούμενο. Όποιος τον γνώριζε, είχε να πει μόνο τα καλύτερα.
Και η αγάπη του κόσμου φάνηκε τη μέρα του Αντίου. Τόσοι άνθρωποι που τον αγαπούσαν ήταν εκεί.
Κρατήθηκα όλη μέρα για να μην κλάψω σήμερα, αφού δεν ήμουν μόνη μου, αλλά λίγα δάκρυα κύλησαν όταν μίλησα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο το πρωί.
Φτάνοντας σπίτι το βράδυ, μετά από ένα χαλαρωτικό μπάνιο, έριξα όλες μου τις άμυνες και ξέσπασα. Άφησα τον εαυτό μου να κλάψει πολύ, γιατί το κράτησα όλη μέρα.
Και δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω κάτι άλλο δυσάρεστο αυτή την στιγμή. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφευγε έτσι ξαφνικά. Μου σπαράζει την καρδιά η σκέψη και μόνο.
Δεν ξέρω αν πιστεύω στο "Μετά". Ο ίδιος ποτέ δεν πίστεψε. Το μόνο που θέλω να πιστεύω είναι πως είναι καλύτερα. Πως ότι και αν είναι αυτό το μετά εύχομαι να ναι καλύτερο. Γιατί αυτό το "μετά" έχει υπέροχους ανθρώπους μαζί Του που τους αξίζει μόνο το καλύτερο.
Η απώλεια ξέρω πως δεν ξεπερνιέται με τον καιρό. Τίποτα δεν την κάνει καλύτερη και αυτό το ξέρω από την εμπειρία. Όσα χρόνια και αν περάσουν, τίποτα δεν ξεθωριάζει τη μνήμη και τις αναμνήσεις του ανθρώπου που έχασες. Πάντα θα σου λείπει και πάντα θα τον θέλεις δίπλα σου. Σε όλα τα βήματά σου.
Και εγώ, για εδώ που είμαι σήμερα, του οφείλω μεγάλο κομμάτι!
Μου λείπει. Και η απώλεια του κάθε μέρα το κάνει χειρότερο. Ακόμα και αν δεν τον έβλεπα συχνά. Και μόνο που ήξερα ότι είναι εκεί. Και όταν θα επέστρεφα στην πόλη μου θα τον έβλεπα και θα βγαίναμε και θα περνούσα τις καλύτερες στιγμές που θα μπορούσα να περάσω. Και τώρα πια, δεν υπάρχει αυτό. Και ο χρόνος δεν το κάνει καλύτερο. Το ξέρω. Το 'χω ξαναζήσει...
Αλήθεια δεν ξέρω αν πιστεύω σε κάτι τέτοιο. Αυτό που ξέρω είναι πως την Κυριακή (26.01) ήταν το μνημόσυνο. Σαράντα μέρες ακόμα δεν έχουν περάσει αλλά οι άνθρωποι του αποφάσισαν για αυτή τη μέρα. Εγώ ήμουν μακρυά όμως. Δεν μπόρεσα να έρθω. Και με κάνει να αισθάνομαι αρκετά άσχημα αυτό. Ήθελα να ήμουν εκεί. Όπως ήμουν και τη μέρα του "τελευταίου Αντίου". Η απόσταση όμως είναι μεγάλη. Και ξέρω ότι το καταλαβαίνει και δεν κρατά κακία. Ποτέ του δεν κράτησε άλλωστε.
Και η απουσία του είναι μεγάλη. Δεν νομίζω ότι θα σταματήσω ποτέ να σκέφτομαι ότι είχα την ευκαιρία να τον δω μια τελευταία φορά και δεν πρόλαβα. Αν είχα έρθει την προηγούμενη μέρα να τον δω, θα είχα προλάβει να του μιλήσω για μια τελευταία φορά. Και όχι πριν από τόσους μήνες. Δεν πρόλαβα όμως. Είχα σχεδιάσει να έρθω την επόμενη από αυτή που "έφυγε".
Το πόσο πολύ με στήριξε, πόση αγάπη και χαρούμενες στιγμές που πρόσφερε, ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Ποτέ δεν έφευγε το χαμόγελο από τα χείλη μου όταν ήμουν μαζί του. Έκανε τον κόσμο γύρω να χαμογελάει. Ακόμα και αν δεν ήταν καλά, πάντα κατάφερνε να κάνει όλον τον κόσμο χαρούμενο. Όποιος τον γνώριζε, είχε να πει μόνο τα καλύτερα.
Και η αγάπη του κόσμου φάνηκε τη μέρα του Αντίου. Τόσοι άνθρωποι που τον αγαπούσαν ήταν εκεί.
Κρατήθηκα όλη μέρα για να μην κλάψω σήμερα, αφού δεν ήμουν μόνη μου, αλλά λίγα δάκρυα κύλησαν όταν μίλησα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο το πρωί.
Φτάνοντας σπίτι το βράδυ, μετά από ένα χαλαρωτικό μπάνιο, έριξα όλες μου τις άμυνες και ξέσπασα. Άφησα τον εαυτό μου να κλάψει πολύ, γιατί το κράτησα όλη μέρα.
Και δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω κάτι άλλο δυσάρεστο αυτή την στιγμή. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφευγε έτσι ξαφνικά. Μου σπαράζει την καρδιά η σκέψη και μόνο.
Δεν ξέρω αν πιστεύω στο "Μετά". Ο ίδιος ποτέ δεν πίστεψε. Το μόνο που θέλω να πιστεύω είναι πως είναι καλύτερα. Πως ότι και αν είναι αυτό το μετά εύχομαι να ναι καλύτερο. Γιατί αυτό το "μετά" έχει υπέροχους ανθρώπους μαζί Του που τους αξίζει μόνο το καλύτερο.
Η απώλεια ξέρω πως δεν ξεπερνιέται με τον καιρό. Τίποτα δεν την κάνει καλύτερη και αυτό το ξέρω από την εμπειρία. Όσα χρόνια και αν περάσουν, τίποτα δεν ξεθωριάζει τη μνήμη και τις αναμνήσεις του ανθρώπου που έχασες. Πάντα θα σου λείπει και πάντα θα τον θέλεις δίπλα σου. Σε όλα τα βήματά σου.
Και εγώ, για εδώ που είμαι σήμερα, του οφείλω μεγάλο κομμάτι!
Μου λείπει. Και η απώλεια του κάθε μέρα το κάνει χειρότερο. Ακόμα και αν δεν τον έβλεπα συχνά. Και μόνο που ήξερα ότι είναι εκεί. Και όταν θα επέστρεφα στην πόλη μου θα τον έβλεπα και θα βγαίναμε και θα περνούσα τις καλύτερες στιγμές που θα μπορούσα να περάσω. Και τώρα πια, δεν υπάρχει αυτό. Και ο χρόνος δεν το κάνει καλύτερο. Το ξέρω. Το 'χω ξαναζήσει...
Δε θα σχολιάσω κάτι για τον πόνο σου, τον έχω ζήσει -και τον ζω ακόμη- από πρώτο χέρι. Μόνο ότι καλά έκανες κι έκλαψες. Είναι το μόνο μέσο που έχεις για να αντιμετωπίσεις την απώλεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σταθώ απλά σε αυτό: "Δεν νομίζω ότι θα σταματήσω ποτέ να σκέφτομαι ότι είχα την ευκαιρία να τον δω μια τελευταία φορά και δεν πρόλαβα. Αν είχα έρθει την προηγούμενη μέρα να τον δω, θα είχα προλάβει να του μιλήσω για μια τελευταία φορά. Και όχι πριν από τόσους μήνες. Δεν πρόλαβα όμως. Είχα σχεδιάσει να έρθω την επόμενη από αυτή που "έφυγε". "
Είναι αναπόφευκτο να σκεφτόμαστε έτσι κι όλο να αντιπαραβάλλουμε ποικίλα "αν" στο μυαλό μας, αλλά είναι ανώφελο να κατηγορούμε τους εαυτούς μας για κάτι που έγινε τυχαία. Σε πληροφορώ ότι 4 μέρες πριν το θανατηφόρο ατύχημα της αγαπημένης μου γιαγιάς(του πολυτιμότερου ανθρώπου για μένα) μαλώσαμε άσχημα και για χαζή αιτία. Εκείνο το βράδυ μιλήσαμε αρκετά(όταν ήρθε δίπλα μου για να τα βρούμε) και μου είπε αρκετά πράγματα που μ' έκαναν να νιώσω άσχημα που τη στεναχώρησα. Εκείνο όμως που με σημάδεψε είναι ότι εκείνο το βράδυ, μου είπε μια χαρακτηριστικότατη φράση: "όταν πεθάνω θα καταλάβετε όλοι την αξία μου". 4 ημέρες μετά την καταλάβαμε όντως. Το επόμενο απόγευμα με γύρισαν σπίτι μου. Ήταν η τελευταία φορά που την είδα. Ακόμη και σήμερα, 9 χρόνια μετά, ακόμη κατηγορώ τον εαυτό μου για εκείνο το βράδυ, το τελευταίο βράδυ που περάσαμε μαζί στο χωριό. Και πραγματικά με πονάει που η τελευταία μου ανάμνηση απ' τη γιαγιά μου είναι αυτή. Αλλά το ζήτημα είναι ότι όσο κι αν κατηγορώ τον εαυτό μου, δεν αλλάζει τίποτα. Κι ούτε πρόκειται δυστυχώς.. Ίσως και να το κάνουμε αυτό γιατί έχουμε ανάγκη να νιώσουμε χάλια και να καταφέρουμε να κλάψουμε. Ίσως...
Μεταξύ μας σε ευχαριστώ γι αυτή την ανάρτηση, γιατί έψαχνα σήμερα τρόπο να κλάψω αλλά τα δάκρυα δεν κατέβαιναν μέχρι τώρα. Χθες(26/01), βλέπεις, θα ήταν τα γενέθλια της αν ζούσε. Θα γινόταν 66 χρόνων(ναι, πέθανε νεότατη). Το είχαμε ανάγκη φαίνεται όλοι αυτό το κλάμα σήμερα..
Το θέμα είναι ότι όσο και να κλάψω δεν γεμίζει το κενό που έχω μέσα μου. Ούτε με κάνει να νιώθω καλύτερα. Απλά είναι ένας τρόπος να ξεσπάσω. Λυπάμαι για την απώλεια σου, τη γιαγιά μου την έχασα και εγώ σε μικρή ηλικία πριν 12 χρόνια και ακόμα νιώθω ότι λείπει ένα κομμάτι μου, χάνοντας την...
ΔιαγραφήΝιώθω γενικά άσχημα για διάφορα πράγματα όσο αναφορά το συγκεκριμένο πρόσωπο και ξέρω ότι είναι "φρέσκο" ακόμα αλλά δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα αν και ξέρω ότι πλέον δεν αλλάζει τίποτα.
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε ότι έχει γίνει δυστυχώς. Απλά ξέρω πως προσωπικά ο συγκεκριμένος δεν θα κρατούσε κακία για κανένα από αυτά. Το ίδιο και η γιαγιά σου. Είναι η αγάπη που μας έχουν που ξέρουμε πως όλα αυτά είναι πραγματικά μικροπράγματα μπροστά σε όλα αυτά που έχουμε περάσει μαζί τους και είμαι σίγουρη πως ποτέ δεν θα κρατούσαν κακία. Απλά είναι πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστα άσχημα εμείς εδώ που μένουμε πίσω για το λόγο ότι δεν έχουμε την ευκαιρία να τα διορθώσουμε ή ακόμα και επειδή δεν θα τους ξαναδούμε και κρατάμε τα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα. Αν και πρέπει να τα ξεχάσουμε αυτά (και το λέω και για μένα) και να σκεφτούμε πόσα όμορφα πράγματα περάσαμε μαζί τους και πόση αγάπη τους είχαμε.
Τίποτα, ξέρεις πως γράφω ότι αισθάνομαι. Χαίρομαι που βοήθησα να ξεσπάσεις γιατί ξέρω πως είναι δύσκολο να τα κρατάς....
Το μόνο που κάνει το κλάμα είναι να σε βοηθά να ξεσπάσεις. Δυστυχώς, εκτός από άτομο που δε μιλάει εύκολα στα δικά μου άτομα, έχω πρόβλημα με τη χώρα των δακρύων γιατί δε μου κάνει εύκολα τη χάρη όταν το επιθυμώ, λες και με μποϊκοτάρουν οι ίδιοι μου οι δακρυγόνοι αδένες.. Αυτό φυσικά το συναίσθημα που μαζευόταν και μαζευόταν τότε -που πέρασα τη μεγάλη κατάθλιψη- είχε ως αποτέλεσμα να παθαίνω κρίσεις πανικού όταν μαζεύονταν πολλά. Ευτυχώς τώρα έχει περάσει αυτό.. Είναι ένας απ' τους λόγους που βλέπω λυπητερές ταινίες όταν δεν είμαι καλά, για να κλάψω και να μου φύγει το βάρος.
ΔιαγραφήΉταν, ξέρεις, μια πολύ δύσκολη περίοδος για μένα πριν ακόμη "φύγει" αφενός επειδή είχα μόλις μπει στην εφηβεία και οι ορμόνες μου ήταν τρελαμένες, αφετέρου επειδή οι γονείς μου είχαν μόλις χωρίσει(το οποίο ήταν βέβαια καλύτερο από το διάστημα πριν το χωρισμό όταν ακόμη ζούσαν στο ίδιο σπίτι). Και η γιαγιά μου εκτός από μεγάλη μου αδυναμία(σαν δεύτερη μάνα μου την είχα και την έχω ακόμη) ήταν και η μόνη σταθερά στη ζωή μου που άλλαζε ραγδαία. Ήταν επίσης, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ο συνδετικός κρίκος της οικογένειας(ακόμη είμαστε αγαπημένοι και ενωμένοι, αλλά είναι αλλιώς τα πράγματα).
Σίγουρα είναι "φρέσκο" και πονάει περισσότερο..όσο περνάει ο χρόνος το άσχημα αυτό συναίσθημα δε θα το νιώθεις κάθε μέρα, όπως τώρα, και κάποια στιγμή θα σε επηρεάζει μόνο κάποιες συγκεκριμένες μέρες του χρόνου. Έτσι πάει..
Κάποιες απώλειες δεν ξεπερνιούνται ποτέ, αλλά τουλάχιστον πονάνε όλο και πιο σπάνια..
Πάντα όταν πονάμε ψάχνουμε αφορμές για να κατηγορήσουμε τους εαυτούς μας γι' αυτό. Και το γεγονός ότι αν ξέραμε δε θα το επαναλαμβάναμε. Είναι απλά αυτό που έγραψε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του: "Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. "
Το χειρότερο είναι πως όσο περνάει ο καιρός θυμάσαι όλο και λιγότερο τα μικρά καθημερινά και γεμάτα αγάπη στιγμιότυπα(σου μένει μια γενικότερη αίσθηση στο μυαλό), αλλά σου αποτυπώνονται στο μυαλό εκείνα για τα οποία κατηγορείς τον εαυτό σου, ακριβώς επειδή είναι πιο χτυπητά.
Συμφωνώ πως το κλάμα βοηθά μόνο στο ξέσπασμα. Τίποτα παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο στάδιο αυτό που λες ότι δεν μπορούσες να κλάψεις με τίποτα το έχω περάσει. Ότι και να έκανα δεν έβγαινε δάκρυ με τίποτα. Τι ταινίες, τι τραγούδια άκουγα, τι σκέψεις έκανα, ο οργανισμός μου αρνιόταν να κλάψει. Και αυτό με έπνιγε περισσότερο. Τώρα έχω επιστρέψει πάλι σε ένα στάδιο που μπορώ να ξεσπάσω με το οτιδήποτε.
Καταλαβαίνω. Εσύ είχες πιο στενή σχέση με τη γιαγιά σου από ότι είχα εγώ, γιατί εγώ δεν την είχα σε καθημερινή βάση, αλλά είχαμε πολύ στενές σχέσεις και ενώ και εμένα με πονάει ακόμα, καταλαβαίνω πως και για σένα θα ναι ίσως και πιο δύσκολο....
Ξέρω πως είναι φρέσκο αλλά δεν θα με βοηθήσει και πολύ το πέρασμα του χρόνου όπως δεν έχει βοηθήσει και με τη γιαγιά μου. Βέβαια ξέρω πως θα συνέλθω περισσότερο σε σχέση με το πως είμαι τώρα.....
Πρέπει να θυμάσαι και τα όμορφα Λιζάκι. Το οφείλεις στον εαυτό σου και στη γιαγιά σου. Και είμαι σίγουρη πως οι όμορφες αναμνήσεις που έχεις μαζί της είναι πολύ πιο άξιες να θυμάσαι από ότι από τα μικροπράγματα που είχατε τσακωθεί.
Απλά ξέρω πως νιώθεις και θα το χτυπάς στον εαυτό σου συνέχεια. Αλλά δεν είναι καλό. Είμαι σίγουρη πως η γιαγιά σου δεν θέλει να τιμωρείς τον εαυτό σου και πόσο μάλλον να θυμάσαι αυτή την άσχημη στιγμή ενώ είμαι σίγουρη πως έχεις τόσα μα τόσα πολλά όμορφα πράγματα να θυμάσαι...
Γιατί σοβαρά πιστεύω πως όλα αυτά τα κάνουμε για να τιμωρήσουμε τους εαυτούς μας. Ίσως για να ξεσπάμε πιο εύκολα πάνω μας ή δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο... Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μας κάνει καλό....
Νομίζω ότι το να θες να κλάψεις και να μη μπορείς είναι το χειρότερο συναίσθημα απ' όλα. Απ' τη μια έχεις ένα τεράστιο βάρος στο στήθος σου κι απ' την άλλη λες κι είσαι σε ολική νάρκωση. Και οι κρίσεις πανικού -που ακολούθησαν στη δική μου περίπτωση- εξίσου χάλια.
ΔιαγραφήΚάποια στιγμή θα πονάει λιγότερο ή έστω πιο σπάνια.. Έτσι πάει. Απλά μέχρι τότε σου βγάζει την ψυχή.
Αυτό κάνω συνήθως, αλλά ως γνωστό το πρώτο άτομο στο οποίο ξεσπάμε είναι ο εαυτός μας.. Είναι απλά αυτό που λέγαμε: "γιατί χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο; επειδή νιώθω τόσο καλά όταν σταματάω"
Ισχύει...Εϊναι από τα χειρότερα συναισθήματα!!!
ΔιαγραφήΝαι ότι θα πονάει λιγότερο ίσως. Δεν είναι όπως τον πρώτο καιρό. Και αυτό πιστεύω γιατί σιγά σιγά μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς αυτά τα πρόσωπα που χάνουμε, όσο και αν δε θέλουμε...
Εγώ ας πούμε, δεν το χω αναφέρει ξανά αλλά από το σπίτι του από κάτω δεν μπορώ να περάσω. Για να γυρίσω σπίτι μου στην Καλαμάτα πάντα επέλεγα το δρόμο που ήταν το σπίτι του επειδή ήταν μια ευθεία από το δικό μου.
Από τότε, δεν έχω ξαναπεράσει από εκεί. Φοβάμαι και με τρομάζει να περάσω από εκείνο τον ίδιο δρόμο και πόσο μάλλον να κοιτάξω στο μπαλκόνι ελπίζοντας ότι θα τον δω.
Πάντα ξεσπάμε στον εαυτό μας. Και εγώ προσωπικά το προτιμώ από το να ξεσπάω σε άλλους. Απλά οδηγεί σε καταστροφή αυτό το πράγμα...
Σε καταλαβαίνω κορίτσι μου.. Και λυπάμαι που θα έχεις το σπίτι συνέχεια απέναντι σου να στο θυμίζει. Είναι πολύ δύσκολο και θα είναι για αρκετό καιρό. Δε θέλω να σκέφτομαι το πόσο άσχημα θα νιώθεις..
ΔιαγραφήΚι εγώ από εκεί που πήγαινα στο χωριό κάθε βδομάδα μετά -για πολύ καιρό- δεν άντεχα εκεί μέσα ούτε στιγμή. Ευτυχώς τώρα το έχω ξεπεράσει αυτό -ίσως να είναι κι η ιδέα μου αλλά κάτι μέσα μου μου έλεγε πως έκανα καλά που μετακόμισα στο χωριό(έστω τους καλοκαιρινούς μήνες :Ρ).
Συμφωνώ απόλυτα...
Το καταλαβαίνω.... Έτσι και εγώ δεν ήθελα να πηγαίνω στο χωριό τότε και να βλέπω τον παππού μόνο του. Όταν έφυγε και ο παππούς αργότερα ένιωθα τόσο άσχημα που άδειασε το σπίτι... Βέβαια από πάνω μένει ο θείος μου που απέκτησε το πρώτο του παιδάκι 3 μήνες μετά ακριβώς! (11 Αυγούστου χάσαμε και τον παππού μου και 11 Νοέμβρη ήρθε η μικρή μου η ξαδέρφη). Που ουσιαστικά όσο το σκέφτομαι, είναι σα να γέμισε η παρουσία της και μας έκανε όλους να αισθανθούμε καλύτερα.
ΔιαγραφήΑλλά τώρα ξέρω πως είναι φρέσκο.... Και είναι και στην πόλη μου που η παρουσία του ήταν συνέχεια αισθητή... Πραγματικά εύχομαι να βοηθήσει ο χρόνος. Έστω και λίγο....
Νομίζω ότι πάντα ένα παιδί γεμίζει ένα τέτοιο κενό..
ΔιαγραφήΚι άλλο κοινό; Ο θείος μου μένει ακριβώς δίπλα μου στο χωριό! Κι ο γιος του -ο ξάδερφος μου- έγινε ενός χρόνου λίγες μέρες μετά, οπότε είχαμε κάτι να ασχοληθούμε εκείνη την περίοδο
Καταλαβαίνω.. Στο εύχομαι ολόψυχα!
Είναι η χαρά που προσφέρει που επικεντρώνεσαι εκεί....
ΔιαγραφήΑλήθεια;; Κοίτα να δεις...Αναρωτιέμαι πόσα κοινά θα βρούμε ακόμα....
Ευχαριστώ γλυκιά μου... !