Εσύ...

Δεν μπορείς να φανταστείς και τι δε θα δινα για να σε είχα πάλι στο πλάι μου. Να είσαι υπεύθυνος για όλα το χαμόγελό μου, την καλή μου διάθεση και τις καλές μου μέρες.
Δεν είσαι όμως. Και η απουσία σου πονάει. Τον περασμένο μήνα (Δεκέμβρη) ήταν από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου, γιατί έχασα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Θα ήθελα πολύ να ήσουν εκεί δίπλα μου να με στηρίξεις και να με βοηθήσεις να συνέλθω. Δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα. Είναι πολλά πράγματα που μου τον θυμίζουν.
Με πονάει πολύ που δε μιλάμε πια. Που δεν μπορώ να σου μιλήσω για το τι με απασχολεί. Γιατί ξέρω ότι θα σε σκοτίσω. Πριν καιρό όμως δεν ήταν έτσι. Ήθελες να σου μιλάω για το οτιδήποτε με απασχολούσε είτε μικρό είτε μεγάλο. Μου έδινες τις πιο όμορφες συμβουλές και με μάθαινες να είμαι δυνατή. Τώρα πώς θα τα καταφέρω μόνη μου; Φοβάμαι πως δεν μπορώ. Και νιώθω ότι κάποιος με μισεί πάρα πολύ για να μου διώξει δύο τόσο αγαπημένα μου πρόσωπα μακρυά. Ένα εσένα που δεν σε έχω πια και το άλλο πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή. Δεν ξέρω πως αντέχω και ανασαίνω ακόμα. Θέλει πολύ δύναμη πίστεψέ με. Νιώθω ότι κάθε ανάσα είναι ένα τρύπημα στην καρδιά. Αλήθεια προσπαθώ να συνέλθω, συνέχεια αυτό κάνω και πάλι όμως το άσχημο συναίσθημα δε λέει να φύγει.
Εύχομαι μόνο να είσαι ευτυχισμένος. Αυτό. Εύχομαι να σου συμβούν τα καλύτερα πράγματα από εδώ και πέρα γιατί το αξίζεις. Είσαι υπέροχος άνθρωπος και «ζηλεύω» αυτούς που μιλάς και επικοινωνείς κάθε μέρα.
Σε αγαπώ και σε σκέφτομαι. Εγώ θα μαι πάντα δίπλα σου για ότι χρειαστείς ακόμα και αν δε μιλάμε. Μου λείπεις...