Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

I'm only human & I crash and I break down


Δεν θα κατηγορήσω την πανσέληνο αυτή τη φορά για την "κατάθλιψη" που με έχει πιάσει, αφού ξέρω ότι δεν ευθύνεται αποκλειστικά αυτή.
Χθες βγήκα με τον μπαμπά μου για έναν καφέ και στο διπλανό μαγαζί που περάσαμε, στο ένα τραπεζάκι καθόταν ο Κ. με την παρέα του. Πέρασα από δίπλα του και (υποτίθεται) δεν με είδε. Ο φίλος του βέβαια κατάλαβε ότι τον κοιτούσα. Όλο αυτό με έριξε ψυχολογικά. Αλλά δεν αρκούσε αυτό.
Το βράδυ που βγήκα, πήγαμε στην αγαπημένη μου μπυραρία και δυο τραπέζια πιο δίπλα καθόταν αυτός πάλι με την παρέα του, αλλά με την παρέα που γνωρίζω αυτή τη φορά. Όταν μπήκα βέβαια στο μαγαζί και τον εντόπισα, είχε βάλει τα χέρια του μπροστά και κοιτούσε από την άλλη πλευρά. Δεν ξέρω αν με είδε εκείνη τη στιγμή αν και αντάλλαξα βλέμμα με τον κολλητό του τον Χ.
Μετά από κανα μισάωρο που σταμάτησαν να τρέμουν τα πόδια μου, πήρα το κινητό μου και βγήκα έξω για να μιλήσω με τον κολλητό μου και να με συνεφέρει λίγο. Ο οποίος τα καταφέρνει κάθε φορά.
Στη συνέχεια μπήκα μέσα αλλά όσες φορές κοίταξα προς το τραπέζι δεν κοίταξε ούτε μία. Με αποτέλεσμα να μην τον χαιρετήσω αλλά ούτε και το αντίθετο & δεν ήθελα να πάω στο τραπέζι να χαιρετήσω, αν και μεταξύ μας το σκεφτόμουν.
Έτσι την ώρα που έφυγαν χαιρέτησα τα παιδιά που ξέρω (αφού περνούσαν από το τραπέζι μας) αλλά αυτός βγήκε τελευταίος και κοιτούσε την πόρτα & εγώ υποθέτω πως ήταν τελείως προφανές ότι δεν ήθελε να χαιρετήσει (για άλλη μια φορά). Αυτή τη φορά όμως δεν έκανα την κίνηση να το συνεχίσω αφού έτσι θέλει.
Το θέμα όμως είναι ότι δεν νευρίασα μαζί του. Απλά στεναχωριέμαι με το πως έχει η κατάσταση. Μαζί του δεν μπορώ να πεισμώσω και αυτό είναι το άσχημο. Γιατί αν καταφέρω να θυμώσω μαζί του πιστεύω θα μαι καλύτερα. Αλλά δεν μπορώ.
Σήμερα βγήκαμε στην ίδια μπυραρία με την κολλητή μου τη Χ. που σπουδάζει Θεσσαλονίκη.
Και συζητήσαμε πάρα πολύ όλα τα θέματα που έχω να συζητήσω πολύ καιρό. Γιατί το θέμα του Κ. δεν το συζητάω γενικότερα. Σήμερα όμως είπα πολλά πράγματα, γιατί μαζί της νιώθω πολύ άνετα να τα συζητήσω. Στη συνέχεια συζητήσαμε για τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις και μου έδωσε πολύ κουράγιο το γεγονός που μου είπε ότι έχω κρατηθεί και δεν το έχω ξανακάνει. Πέρα από ότι το σκέφτομαι και είναι λογικό, αλλά ότι δεν το έχω κάνει είναι πολύ θετικό. Και ακούγοντας τα λόγια αυτά να βγαίνουν από το στόμα της μου έδωσε πολύ κουράγιο.
Πραγματικά νιώθω πάρα πολύ τυχερή που έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου. Να με καταλαβαίνει, να βλέπει μέσα από τα μάτια μου, να βλέπει πίσω από τα "στημένα" χαμόγελα, να με βλέπει μέσα από τα τσιγάρα που σβήνω & ανάβω, να με νιώθει όπως σχεδόν κανένας. Και εγώ από την άλλη δεν μπορώ να περιγράψω πόσα πολλά σημαίνει για μένα. Πόσα μου έχει προσφέρει και πραγματικά πόσες φορές με έχει σώσει και ας μην το γνωρίζει. Να καταλαβαίνει αυτό που θέλω να της πω πριν καν το πω. Να καταλαβαίνει πως είμαι από χιλιόμετρα. Χωρίς καμία κουβέντα. Πολύ σπάνιο πράγμα να το βρεις αυτό. Και εγώ κάθε φορά που της μιλάω νιώθω να βγαίνει κάποιο βάρος από πάνω μου. Γιατί δεν μπορώ να μιλήσω έτσι σχεδόν σε κανέναν. Και το ότι την έχω να με ακούει για το οτιδήποτε θέλω να της πω, με κάνει να νιώθω παραπάνω από ευγνώμων που βρέθηκε στο "δρόμο" μου και την έχω στο πλάι μου.
Τέλος, θέλω να εξομολογηθώ ότι χθες έκλαψα αλλά για πολύ λίγο, γιατί ήμουν στο δρόμο και δεν ήθελα να με πιάσει την ώρα που περπατούσα, έτσι και το έκοψα. Βέβαια αναμένω από μέρα σε μέρα να ξανάρθει και να ξεσπάσει όλο αυτό το "κύμα" που σταμάτησα. Η πανσέληνος λοιπόν, δεν ευθύνεται για την "κατάστασή" μου αυτή τη φορά. Απλά είναι ένας παράγοντας επιπλέον που επιβαρύνει την ψυχολογία μου.
After all, διαβάζοντας τα ζώδια σήμερα, απλά γιατί βαριόμουν, βρήκα το συγκεκριμένο κομμάτι να μιλάει για το ζώδιό μου: " Ό,τι πονάει ξαναγυρίζει κι ενοχλεί. Σαν εκκρεμές ανάμεσα στην οικογένεια και την καριέρα, την εσωστρέφεια και την κοινωνική ζωή, ή τα παιδικά τραύματα που στοιχειώνουν την ενήλικη ζωή, η ζωή σου θα κλυδωνιστεί από τα πολλά μποφόρ. Όσο σκληρά κι αν προσπαθείς να αντεπεξέλθεις σε κάθε κατάσταση είναι ανθρωπίνως αδύνατο να το καταφέρεις χωρίς μία στο τόσο να δραπετεύεις – να κάνεις ένα βήμα πίσω, δηλαδή." Πράγμα που για πρώτη φορά με αντιπροσωπεύει & σας λέω πως ποτέ δεν πίστεψα σε αυτά που λένε.

"Human"


I can hold my breath
I can bite my tongue
I can stay away for days
If that's what you want
Be your number one

I can fake a smile
I can force a laugh

I can dance and play the part
If that's what you ask
Give you all I am


I can do it
I can do it
I can do it

But I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down

Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human

I can turn it on
Be a good machine
I can hold the weight of worlds
If that's what you need
Be your everything


I can do it
I can do it
I'll get through it

But I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down
Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human


I'm only human
I'm only human
Just a little human

I can take so much
'Til I've had enough

'Cause I'm only human
And I bleed when I fall down
I'm only human
And I crash and I break down
Your words in my head, knives in my heart
You build me up and then I fall apart
'Cause I'm only human

21 σχόλια:

  1. Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, ότι υπερβάλλεις, ότι.....δεν ξέρω κι εγώ τι. Είναι πολύ άσχημο και -το χειρότερο- πασιφανές ότι το κάνει επίτηδες. Το έχω δει, το έχω ζήσει, ίσως και να το έχω κάνει και να μην το θυμάμαι πλέον..
    Δεν ξέρω το ακριβές στόρι μεταξύ σας για να σχολιάσω περαιτέρω τη δική σου περίπτωση, αλλά γνώμη μου είναι πως το να σε αγνοεί ο άλλος είναι πολύ άσχημο. Στα δικά μου μάτια φαντάζει σαν έλλειψη σεβασμού -που για μένα είναι χειρότερο κι από απιστία!
    Χαίρομαι τουλάχιστον που είχες δίπλα σου αγαπημένα σου άτομα για να στηριχθείς -και μόνο η παρουσία τους μπορεί να σου κάνει καλό. Και να ξέρεις πως αν ποτέ νιώσεις την ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιο άτομο "έξω απ' το χορό" μπορείς να μου πεις να τα πούμε απ' το σκάιπ ;)
    Ξέρω ότι κι εσύ -σαν κι εμένα- έχεις το κακό συνήθειο να τα κρατάς όλα μέσα σου, αλλά προσπάθησε να βρεις μια στιγμή -μόνη σου- να ξεσπάσεις. Όχι κάτι υπερβολικό, απλά να χύσεις τα δάκρυα που κρατάς μέσα σου και σε δηλητηριάζουν περισσότερο...

    Κουράγιο! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πάλι όμως δεν μπορώ να τον κατηγορήσω...Γιατί έχουν περάσει χίλιοι δύο λόγοι που θα μπορούσε να το κάνει. Και ιδίως αν κάτσω να σκεφτώ τα γεγονότα του Νοέμβρη.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Λιζάκι και το εκτιμώ! Κάποια στιγμή θα σου πω όλη την ιστορία αναλυτικά, καλύτερα όταν επιστρέψω Καστοριά για να μπορώ να κάνω και κανα τσιγάρο παρέα με τη συζήτησή μας.
      Ισχύει. Και νιώθω πως θέλω να ξεσπάσω αλλά δε μου βγαίνει.... Εσύ με καταλαβαίνεις ακριβώς πώς νιώθω!

      Διαγραφή
    2. Σίγουρα αν δεν γνωρίζω ολόκληρη την ιστορία δεν μπορώ να σχηματίσω άποψη.. όποτε θες, θα χαρώ πολύ να σ' ακούσω και να σου πω τη γνώμη μου..ναι, νομίζω ότι τέτοιες συζητήσεις σηκώνουν τσιγάρο(θα κανονίσουμε να έχουμε τα απαραίτητα εφόδια και θα μιλήσουμε :) )

      σε καταλαβαίνω..είναι πολύ άσχημο αυτό το συναίσθημα..πολλές φορές νιώθω σαν να έχω έναν κόμπο στο λαιμό και με πνίγει επειδή δε μπορώ να ξεσπάσω

      Διαγραφή
    3. Άσε σηκώνουν όσο δεν πάει.... Εννοείται ναι! :))) Και ευχαριστώ για άλλη μια φορά...

      Ακριβώς...Νιώθεις ότι θέλεις να φύγει αυτό το φορτίο από μέσα σου και δεν γίνεται με τίποτα.... :/

      Διαγραφή
    4. όταν γυρίσεις κανονίζουμε ένα βράδυ να τα πούμε :)

      γι' αυτό επιδιώκω να βλέπω δακρύβρεχτες ταινίες, επειδή μετά -που ηρεμώ- νιώθω τόσο απελευθερωμένη, τόσο "καθαρή" από όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα...

      Διαγραφή
    5. Ναι αμέ...Εννοείται :)))

      Ναι ισχύει & έχω σιχαθεί τις χαζορομαντικές...Προτιμώ αυτές που έχουν πιο "στενάχωρο" τέλος γιατί τις θεωρώ περισσότερο ρεαλιστικές... Και ακριβώς αυτό, με βοηθούν να ξεσπάσω πολλε΄ς φορές...

      Διαγραφή
    6. και οι "χαζορομαντικές" γλυκούλες είναι, αλλά κι εγώ προτιμώ εκείνες με πιο ρεαλιστικό τέλος..εξαίρεση εκείνες από βιβλία του Nicholas Sparks που μπορεί να μην είσαι τόσο ρεαλιστικές, αλλά είναι ρομαντικές και τραγικές ταυτόχρονα(σαν κι εμένα είναι κι αυτός, χάρος, δεν μπορεί να μην σκοτώσει κάποιον! :Ρ). ααα! και οι Disney που βλέπω μέχρι και σήμερα(έχω κλάψει για μερικές απ' αυτές περισσότερο από δραματικές ταινίες!)

      Διαγραφή
    7. Καλά η Disney είναι κατηγορία από μόνη της. Δεν γίνεται να μην αγαπάς αυτές τις ταινίες. Σίγουρα δεν θα πηγαίνει κάτι καλά με σένα :P
      Τις ταινίες του τις έχω δει σχεδόν όλες, μπορώ να πω ότι μου άρεσαν αν και όχι όλες.... Ειναι το κλασσικό του ρομαντικου...

      Διαγραφή
    8. Ναι, όντως...κάτι δεν θα πηγαίνει καλά με όσους δεν τους αρέσει η Disney :Ρ

      Τις έχω δει όλες, κι έχω διαβάσει μερικά απ' τα βιβλία του..είναι αυτό που σου είπα, πως είναι ρομαντικός και τραγικός ταυτόχρονα(έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο αν το πετυχαίνει)..έχω βάλλει στοίχημα με τον εαυτό μου να δω μια ταινία από βιβλίο του και να μην κλάψω καθόλου -ούτε δάκρυ..δεν το κατάφερα ακόμη.....

      Διαγραφή
    9. Είναι σίγουρο...κανόνας! :P

      Εγώ δεν πρέπει να τις έχω δει όλες αλλά έχω δει μπόλικες.... Θα τρομάξεις με αυτό που θα σου πω, αλλά ούτε το ημερολόγιο με είχε συγκινήσει... Σε όσους το λέω με κοιτάνε με μάτια γουρλωμένα :P

      Διαγραφή
    10. Κανόνας δεν λες τίποτα!!! :Ρ

      Το Ημερολόγιο είναι η αγαπημένη μου απ' τις ταινίες του(ίσως λόγω ηθοποιών), αλλά όχι η πιο δακρύβρεχτη(αν και υπέροχη -και με καλογραμμένη πρόζα στο βιβλίο)..Περισσότερο κλάμα έριξα -αν είναι δυνατόν ούτε εγώ το πιστεύω!- με το Last Song(κι η πλάκα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας το είχα δει χωρίς καν να "νιώσω" κι ήμουν σίγουρη ότι επιτέλους είχα βρει την ταινία του που δεν με συγκινεί καθόλου) και το Message in a bottle.
      Το πιο υπέροχο από τα βιβλία του είναι το A walk to remember!

      Διαγραφή
    11. Το Last song ήταν η ταινία που δε χώνευα την πρωταγωνίστρια αλλά την είδα με την πίεση της αδερφής μου και τελικά συγκινήθηκα κιολας.... Το Message in a bottle μ άρεσε πολύ....
      Το a walk to remember μπορώ να πω ότι δεν μ άρεσε πολύ σαν story...πολύ μελό :P

      Διαγραφή
    12. Κι εγώ λόγω πρωταγωνίστριας απέφυγα να τη δω, αλλά τελικά έκλαψα με μαύρο δάκρυ! :Ρ
      Το a walk to remember είναι όντως αρκετά μελό, αλλά έχει μια γλυκιά αθωότητα η ιστορία του που το κάνει μοναδικό(άσε κιόλας που ό,τι έχει σχέση με bucket list με τρελαίνει! :Ρ)! Ειδικά το βιβλίο είναι άπαιχτο(και αρκετά διαφορετικό από την ταινία)!

      Διαγραφή
    13. Το βιβλίο όντως φαντάζομαι πως θα είναι πολύ καλύτερο από την ταινία! Πάντα είναι...!
      Αχχ πρέπει να δεις το Bucket List με τον Jack Nicholson & Morgan Freeman! Απίστευτη ταινία αν δεν την έχεις δει...την προτείνω ανεπιφύλακτα...!

      Διαγραφή
    14. Δεν είναι μονάχα το επίπεδο που πάντα είναι ανώτερο, αλλά και η πλοκή είναι αρκετά αλλαγμένη.. ;)

      Το έχω δει, είναι όντως πολύ ωραίο! Αν και φυσικά οι ηθοποιοί είναι αυτοί που την έκαναν την ταινία τόσο καλή με τις ιδιαίτερες ερμηνείες τους!! ;)

      Διαγραφή
    15. Σίγουρα....Σαν το βιβλίο τίποτα!

      Ναιι...Είναι απίστευτοι και οι δύοο!

      Διαγραφή
    16. Ανέκαθεν τους θαύμαζα και τους δύο(θυμάμαι ειδικά όταν πρωτοείδα τον Jack Nicholson στη φωλιά του Κούκου!), αλλά και η χημεία τους ήταν εκπληκτική και το αποτέλεσμα έμοιαζε πολύ ανεπιτήδευτο!

      Διαγραφή
    17. Και στη Λάμψη λένε ότι είναι υπέροχος ο Nicholson.....Δεν το χω δει ακόμα όμως... :/

      Διαγραφή
    18. δεν έτυχε ακόμη να τη δω ολόκληρη τη λάμψη, όμως οι λίγες σκηνές που είχα δει τυχαία ένα βράδυ στην τηλεόραση δεν με τρέλαναν κιόλας(σε αντίθεση με τον Νίκολσον που ήταν φοβερός!)

      Διαγραφή
    19. και μόνο για τον ηθοποιό πιστεύω αξίζει να τη δω...

      Διαγραφή
    20. ε ναι, νομίζω ότι ο Νίκολσον από μόνος του αξίζει! ;)

      Διαγραφή