Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Προσωπικοί δαίμονες


Κάποιοι από μας έχουμε βιώσει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Μια περίοδο που βγήκε ο πιο σκοτεινός μας εαυτός και που νιώθαμε πως πλέον δεν αντιμετωπίζουμε τους δαίμονες μας αλλά συμμαχούμαι μαζί τους για την καταστροφή μας.
Μια τέτοια περίοδο βίωνα πριν από μήνες. Δεν μπορώ να πω πως έχω ξεπεράσει όλη αυτή την δυσκολία αλλά απέφυγα τα χειρότερα. Προς το παρών τουλάχιστον.
Δεν ξέρουν πολλοί άνθρωποι για το τι βίωσα εκείνη τη σκοτεινή περίοδο και σε τι σημείο έφτασα. Όπως είχα αναφέρει σε παλαιότερη ανάρτηση, ήρωες της ιστορίας μου ήταν  οι φίλοι μου από εδώ την πόλη που σπουδάζω, που ανακάλυψαν τι μου συνέβαινε και με έβαλαν να υποσχεθώ πως θα σταματήσω γιατί αλλιώς θα έπαιρναν άλλα μέτρα.
Είχα φτάσει σε σημείο να μισώ τον εαυτό μου και να τον βλάπτω. Να βλάπτω τον εαυτό μου με πολύ άσχημο τρόπο χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες γιατί δεν με ενδιέφερε τι θα απογίνω. Το κακό που μου έκανα θα μένει πάντα πάνω μου αφού έχω σημάδια από αυτό. Είχα καταφύγει στο λεγόμενο
self harm, που έκοβα τα χέρια μου για να σταματήσω το κεφάλι μου από τις σκέψεις.Σύμμαχος μου σε όλη αυτή τη διαδικασία ένα ξυράφι για να απαλύνει τον εσωτερικό πόνο και να σταματήσει τις σκέψεις έστω για λίγα λεπτά.  Ένιωθα ότι θα τρελαθώ (αν και ακόμα το νιώθω) και δεν έβρισκα άλλο τρόπο. Και επειδή με μισούσα τόσο για όλο αυτό, ήταν το μόνο πράγμα που με ηρεμούσε και μου έφερνε γαλήνη. Είναι πολύ άσχημο όπως ακούγεται και ευτυχώς το είδαν καταλάθος οι φίλοι μου μια μέρα που σηκώθηκε το μανίκι μου λίγο παραπάνω και με έβαλαν κάτω, μου είπαν πολλά πράγματα και τέλος με έβαλαν να υποσχεθώ πως δεν θα το ξανακάνω γιατί διαφορετικά θα πάρουν τους γονείς μου και θα τους πουν τι κάνω. Πράγμα που είναι το τελευταίο που θέλω.
Με όλα αυτά που είπαν κατάλαβα πως έχουν δίκιο. Πως έχω ανθρώπους δίπλα μου για να μιλάω, αλλά προτιμώ να μην το κάνω και κλείνομαι στον εαυτό μου. Και είπαν πως δεν καταλαβαίνουν  γιατί το κάνω. Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει να μιλάω γενικότερα για τις άσχημες στιγμές μου. Και όταν θέλω να μιλήσω δε νιώθω πάντα άνετα και δυσκολεύομαι. Με συμβούλεψαν να πάμε σε έναν ψυχολόγο για να με βοηθήσει να τα βγάλω από μέσα μου, αλλά αμφιβάλω κατά πόσο θα βοηθήσει ο ψυχολόγος. Δεν είναι ότι δεν έχω φίλους να μιλήσω. Αν θέλω να μιλήσω σε κάποιον το κάνω στους φίλους μου. Τι παραπάνω θα μου προσφέρει ο ψυχολόγος; Και στην τελική, δεν θα σταματήσει το κεφάλι μου από το να με τρελαίνει από τις σκέψεις. Κανείς δεν το καταφέρνει αυτό. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ο ψυχολόγος θα ήταν να μου δώσει την επιστημονική και επίσημη διάγνωση ότι περνάω κατάθλιψη. Για να φτάσω σε σημείο να κάνω κακό στον εαυτό μου, να μην μπορώ να κοιμηθώ, να μην έχω όρεξη και ενέργεια για τίποτα και να προσπαθώ να δείχνω ότι είμαι καλά ενώ μέσα μου είμαι διαλυμένη, αυτή είναι η μόνη διάγνωση που θα μπορούσε να μου δώσει. Έχω παρατηρήσει τον εαυτό μου ότι γελάω με πράγματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα γελούσα. Παρατηρώ πως έχω ανάγκη να γελάσω και προσπαθώ με κάθε ευκαιρία.
Από τη στιγμή που υποσχέθηκα δεν το ξανάκανα αυτό στον εαυτό μου. Υπήρχαν πολλές φορές που πήγα να ξανακυλήσω αλλά δεν έπεσα πάλι. Ιδίως μετά από το γεγονός του Δεκέμβρη που ένιωθα ακόμα χειρότερα. Αλλά θαυμάζω τον εαυτό μου που δεν ξανακύλησα. Ακόμα απορώ πώς τα έχω καταφέρει.
Οι μόνοι που ξέρουν για όλη αυτή την κατάσταση είναι η αδερφή μου, η παρέα μου από την Καστοριά και δύο πολύ καλές μου φίλες. Όπου και οι δύο το κατάλαβαν μόνες τους. Δεν θα ήθελα να μιλήσω σε κάποιον άλλον για όλο αυτό. Θεωρώ ότι είναι και υπεραρκετοί αυτοί που το ξέρουν και ελάχιστοι από αυτούς το καταλαβαίνουν.
Ίσως και εγώ αν βρισκόμουν στη θέση τους να μην το καταλάβαινα αν δεν το είχα βιώσει η ίδια. Αλλά σημασία έχει πως δεν θα το ξανακάνω. Τουλάχιστον αυτή την υπόσχεση έδωσα και θα προσπαθήσω να την τηρήσω. Τα σημάδια στα χέρια μου θα μου θυμίζουν πάντα τους δαίμονες μου, τη σκοτεινή μου περίοδο και πλευρά που ίσως καταφέρω να ξεπεράσω κάποια μέρα.
Αλλά δεν υπάρχουν λέξεις για να ευχαριστήσω αρκετά όλους αυτούς τους ανθρώπους που υπάρχουν δίπλα μου. Που με έκαναν να δω μια διαφορετική πλευρά και που με στηρίζουν σε όλη αυτή την περίοδο. Και είμαι ευγνώμων που τους έχω.

14 σχόλια:

  1. Να σου πω την αλήθεια το είχα υποψιαστεί ότι αυτό ήταν το κακό που ανέφερες ότι έκανες στον εαυτό σου, η λύση που έλεγες ότι είχες βρει για να μουδιάζεις τον πόνο, αλλά δεν είπα τίποτα για να μη σε φέρω σε δύσκολη θέση.

    Βλέπεις το μυαλό μου πήγε κατευθείαν εκεί επειδή τα έχω περάσει αυτά με την κολλητή μου(και σε χειρότερο βαθμό). Πολλές φορές έφτασε σε τέτοιο σημείο(κυρίως χρησιμοποιούσε τα νύχια της κι έγδερνε σχεδόν το λαιμό της τη στιγμή της κρίσης), αλλά η χειρότερη φορά ήταν πέρσι τέτοιο καιρό περίπου που ειλικρινά εκείνο το βράδυ είχαμε προετοιμαστεί ακόμη και για κηδεία(εκείνη τη νύχτα έκανα απανωτές αναρτήσεις όπως αυτή http://lisaandothers.blogspot.gr/2013/02/girl-interrupted.html). Βλέπεις, ενώ είχε φτάσει αρκετές φορές ένα βήμα πριν την απόπειρα πάντα συνειδητοποιούσε τι σκεφτόταν να κάνει και σταματούσε. Επίσης ο μόνος άνθρωπος που το ήξερε όταν συνέβαινε ήμουν εγώ(με έπαιρνε τηλέφωνο σε άθλια κατάσταση ή μου έστελνε μήνυμα και ουσιαστικά με αποχαιρετούσε) και της έλεγα 5 πράγματα -ήξερα τα κουμπιά της- συνερχόταν κάπως και σταματούσε. Και δεν το μάθαινε κανένας άλλος. Πέρσι όμως όχι μόνο δεν με πήρε καν(από μια κοινή μας φίλη έμαθα τι συνέβαινε γιατί έτυχε να μιλάνε όταν ξεκίνησε όλο αυτό) και την πήρα εγώ η ίδια. Εγώ στην Καβάλα εκείνη τη μέρα, εκείνη στην Αθήνα. Τότε την άκουσα σε χειρότερη περίπτωση από κάθε άλλη φορά, βρισκόταν σχεδόν σε παραλήρημα και δεν άκουγε τίποτα απ' όσα της λέγαμε. Εκεί που μας μιλούσε μας έκλεινε το τηλέφωνο στα μούτρα. Στην προσπάθεια μου να την ταρακουνήσω της είπα ότι θα πάρω τηλέφωνο τη μαμά της(η οποία ζει στη Γερμανία) και μου λέει ότι η μαμά της το ξέρει. Ότι μίλησε μαζί της. Σε κάποια φάση μέσα στην υστερία μου λέει ότι έχει αίματα και μου το κλείνει στα μούτρα. Πανικοβλήθηκα. Ευτυχώς ήταν μόνο γρατζουνιές(είχε γδάρει σχεδόν το λαιμό της). Η μητέρα της πανικόβλητη, ο πατέρας της μέσα στη μαύρη νύχτα ξεκίνησε από Καβάλα και κατέβηκε Αθήνα(έκανε 700χμ μέσα σε 5 ώρες). Ευτυχώς όταν έφτασε στο σπίτι της είχε ηρεμήσει. Τελευταία στιγμή συνειδητοποίησε τι πήγε να κάνει και σταμάτησε. Λίγο αργότερα που μιλήσαμε πιο ήρεμα μου είπε ότι δε θυμόταν τίποτα απ' όσα ειπώθηκαν όσο ήταν σε υστερία. Φοβήθηκε και η ίδια με το τι ήταν ικανή να κάνει. Ειλικρινά από θαύμα δεν έγινε το κακό εκείνο το βράδυ(παρεμπιπτόντως ήταν ο τελικός Dancing with the stars -μ' έχει σημαδέψει αυτή η μέρα). Βέβαια συνέχισε να είναι χάλια για 2 μήνες περίπου, είχε ανέβει στην Καβάλα και αρνιόταν να κατέβει, έχασε μια ολόκληρη εξεταστική, δεν κοιμόταν, έκλαιγε κάθε βράδυ, τσίριζε κάποιες στιγμές απ' το κακό της, αλλά τουλάχιστον δεν έκανε άλλη τρέλα. Ευτυχώς το ξεπέρασε πλέον.
    Πρώτη φορά μιλάω σε κάποιον για αυτό. Δεν έχω γράψει ούτε στο μπλογκ μου. Δεν είχα βρει τη δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυπάμαι πολύ που πέρασες και εσύ μια τέτοια περίοδο, γιατί ξέρω πως και για τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου, είναι το ίδιο δύσκολο.
      Χαίρομαι που η φίλη σου το ξεπέρασε και είναι καλά σήμερα. Πίστεψέ με, μου δίνει δύναμη αυτό που μου πες.
      Αλήθεια μετά από αυτό που διάβασα, ξέσπασα σε κλάμματα... Και χαίρομαι που το μοιράστηκες μαζί μου αυτό...

      Διαγραφή
    2. Η αλήθεια είναι πως το είχα διπλοκλειδώσει σ' ένα συρτάρι του μυαλού μου, προσπαθώντας να το ξεχάσω, και με χτύπησε τώρα κι εμένα ψυχολογικά(τώρα χρειάζονται τα τσιγάρα που λέγαμε)..
      Ο λόγος που αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σου είναι γιατί κι εσύ βάδισες αυτό το το σκοτεινό μονοπάτι. Ο καθένας έχει το δικό του: της κολλητής μου είναι να προκαλέσει η ίδια κακό στον εαυτό της ενεργητικά. το δικό μου μοιάζει με απάθεια -δεν πληγώνω το σώμα μου αλλά αφήνομαι κ δεν με νοιάζει για μένα- δε ζω απλά υπάρχω και αυτοκαταστρέφομαι παθητικά. μια άλλη πολύ καλή μου φίλη -εκείνη που ορκιστήκαμε μαζί, αν θυμάσαι τις φωτο- πέρασε μια περίοδο χωρίς να τρώει, κοιμόταν όλη μέρα να μη σκέφτεται και έκλαιγε συνέχεια. παρόλο που ταρακουνήθηκε από το θάνατο ενός φίλου της μια βδομάδα μετά(μέσα Σεπτέμβρη), τα Χριστούγεννα από την τόση λύπη της -έχει μια μανία να υπεραναλύει πράγματα και να αυτοκαταστρέφεται κι αυτή- απέκτησε θρόμβωση στο κεφάλι κι έπαθε εγκεφαλικό. 20 χρονών κορίτσι. από θαύμα έζησε. Γι' αυτό τα μοιράζομαι μαζί σου, επειδή τα έχω ήδη ζήσει είτε περνώντας τη δική μου κατάθλιψη, είτε δίπλα στα αγαπημένα μου πρόσωπα. και έχεις απόλυτο δίκιο, για αυτούς που το περνούν δίπλα σου είναι σχεδόν το ίδιο ψυχοφθόρο με το να το περνούσαν αυτοί.

      Διαγραφή
    3. Λογικό να μην θες να το θυμάσαι. Ήταν μια πολύ ασχημη περίοδος και είναι απολύτως φυσιολογικό.
      Ο καθένας έχει τον τρόπο του, αλλά είναι αυτό που λένε ότι δεν ξέρεις τι κρύβει ο καθένας. Μπορεί εμφανισιακά να θεωρείς πως είναι χαρούμενος αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα. Γι' αυτό λέω συνέχεια πως δεν μ αρέσει να κρίνω τους ανθρώπους και με ενοχλεί όταν το κάνουν οι άλλοι, γιατί αν δεν μπορείς να καταλάβεις καταστάσεις δεν μπορείς να κρίνεις.
      Σοβαρά μιλάς; Είναι καλά τώρα έτσι; Ναι τη θυμάμαι από τις φωτο.... Εννοείται πως είναι το ίδιο δύσκολο και για τους ανθρώπους δίπλα σου και δεν μπορώ να φανταστώ το πως ένιωσες εκείνο το βράδυ που μιλούσες στο τηλέφωνο με τη φίλη σου. Γιατί από ότι είδα και από τις αναρτήσεις είχατε ετοιμαστεί για το χειρότερο. Και το να χάσεις κάποιον κοντινό σου άνθρωπο είναι πολύ πολύ άσχημο.
      Ίσως και εγώ γι' αυτό είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Γιατί ήξερα πως αν το έλεγα σε κάποιον θα τον έφερνα σε πολύ άσχημη θέση και δεν ήθελα. Ήθελα να το περάσω μόνη μου όλο αυτό γιατί ήξερα πως θα πλήγωνα ανθρώπους που αγαπώ. Και δεν θέλω να σκεφτώ τι τροπή θα μπορούσαν να είχαν πάρει τα πράγματα αν δεν το είχαν ανακαλύψει και δεν είχα σταματήσει. Γιατί όταν το έκανα δε με ενδιέφερε πόσο βαθιά θα φτάσει η πληγή και αν θα με βλάψει παραπάνω από σημάδι. Και είναι άσχημο να μην νοιάζεσαι για την ίδια σου τη ζωή. Αλλά σκέφτομαι το πόσο πόνο θα είχα προκαλέσει στους δικούς μου ανθρώπους αν τα πράγματα είχαν καταλήξει έτσι....

      Διαγραφή
    4. "Μπορεί εμφανισιακά να θεωρείς πως είναι χαρούμενος αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα." Αυτό ακριβώς. Δεν ξέρεις ΠΟΤΕ τι μπορεί να περνάει ο άλλος. Άλλωστε τα μεγαλύτερα χαμόγελα κρύβουν τις μεγαλύτερες πίκρες.. Βλέπω αυτά που σου αποκάλυψα σήμερα και αναρωτιέμαι "άραγε θα μπορούσε κάποιος που με γνωρίζει 1η φορά στη ζωή του -και ίσως του φανώ κάφρος, μες την τρελή χαρά- να φανταστεί αυτά τα πράγματα που έχω ζήσει; Όχι."
      "Γι' αυτό λέω συνέχεια πως δεν μ αρέσει να κρίνω τους ανθρώπους και με ενοχλεί όταν το κάνουν οι άλλοι, γιατί αν δεν μπορείς να καταλάβεις καταστάσεις δεν μπορείς να κρίνεις. " πάλι θα συμφωνήσω

      Ευτυχώς είναι καλά, το ξεπέρασε.. Βέβαια κάθε φορά που συγχύζεται και την πιάνει πονοκέφαλος τρομάζουμε όλοι μαζί, αλλά είναι καλά. Αυτό έχει σημασία.

      "Αλλά σκέφτομαι το πόσο πόνο θα είχα προκαλέσει στους δικούς μου ανθρώπους αν τα πράγματα είχαν καταλήξει έτσι...." όλοι μας το σκεφτόμαστε αυτό. ό,τι κακό κι αν κάνουμε στον εαυτό μας αυτό που φοβόμαστε περισσότερο είναι ο πόνος που θα προκαλέσουμε στους δικούς μας ανθρώπους. Δε σου κρύβω(τι να σου κρύψω πια, εδώ σου άνοιξα τα εσώψυχα μου :Ρ) πως δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα το θάνατο μου, την κηδεία μου. Αν και ΠΟΤΕ δεν το επιδίωξα και όσο περνάει από το χέρι μου δεν πρόκειται. αλλά αναρωτιόμουν διάφορα..

      Διαγραφή
    5. Έχω καυγαδίσει πολλές φορές με μια φίλη μου που έχει γενικά αντίθετες απόψεις με μένα για πράγματα και καταστάσεις και αυτό που λέω συνέχεια είναι πως δεν μπορείς να κρίνεις κάποιον χωρίς να ξέρεις την ιστορία του και το τι έχει περάσει.
      Συμφωνώ με αυτό: "Άλλωστε τα μεγαλύτερα χαμόγελα κρύβουν τις μεγαλύτερες πίκρες.." . Και εμένα όταν με βλέπουν μου λένε πως είμαι το κοριτσάκι που γελάει με τα πάντα και δεν κόβω το χαμόγελο από τα χείλη μου. Λίγοι όμως ξέρουν πόσο πολύ έχω την ανάγκη να χαμογελάω με το οτιδήποτε απλά για να διώξω το σκοτεινό πρόσωπο από πάνω μου.
      Εκείνη τη στιγμή που το έκανα η αλήθεια είναι πως περνούσε στην άκρη του κεφαλιού μου το πόσο άσχημα μπορεί να καταλήξουν τα πράγματα αλλά δεν με ένοιαζε. Θεωρούσα πως έπρεπε για μια φορά να κάνω κάτι για μένα. Για να ηρεμήσω εμένα. Και υπήρξε φορά που με αυτές τις σκέψεις "κάρφωνα" πιο βαθιά... Μόνο δύο φορές σταμάτησα επιτόπου γιατί μου ήρθε εικόνα των δικών μου πάνω από το φέρετρο μου. Το λέω και βουρκώνω. Όσο σκέφτομαι πόσο πόνο θα μπορούσα να τους έχω προκαλέσει, θυμώνω με τον εαυτό μου.
      Έκείνη την περίοδο είχα και ένα όνειρο που έβλεπα την κηδεία μου και το πως αντιδρούσαν οι κοντινοί μου άνθρωποι στη θέα του νεκρού σώματός μου...

      Διαγραφή
    6. Έχεις απόλυτο δίκιο και είναι πραγματικά λυπηρό να κρίνεις κάποιον μόνο απ' το φαίνεσθαι. Σίγουρα όλοι παρασυρόμαστε καμιά φορά, αλλά καλό είναι να βουτάμε και λίγο τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουμε για κάποιον..

      Μπορεί να μην έφτασα στο σημείο να κάνω κακό στον εαυτό μου ενεργητικά, αλλά μπορώ να καταλάβω. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα το δικό μου θάνατο και το μετά.. Αυτές ακριβώς τις σκέψεις έχω κάνει κι εγώ.

      Διαγραφή
    7. Σίγουρα...Τη γλώσσα πρέπει να τη βουτάμε πολύ βαθιά στο μυαλό όταν είναι να μιλήσουμε με σκληρά λόγια για κάποιον....
      Δεν σου φαίνεται ρε συ "κάπως" το γεγονός ότι δεν έχουμε πατήσει ούτε τα 25 και έχουμε βιώσει τέτοιες καταστάσεις;

      Διαγραφή
    8. Εννοείται αυτό....
      Ναι, μου φαίνεται πολύ περίεργο..κυρίως επειδή δεν είμαστε μόνο 1-2 άτομα στα 100. Πρέπει να έχει κάποια σχέση με την κοινωνία..Σκέφτομαι τους παππούδες που πέρασαν πολέμους, πείνα, κατοχή και δεν είχαν τέτοια προβλήματα.. Εμείς πώς τα καταφέραμε και γίναμε έτσι;

      Διαγραφή
    9. Δεν ξέρω...Πραγματικά το έχω αναρωτηθεί πολλές φορές...και δεν μπορώ να βρω τι φταίει...

      Διαγραφή
    10. Μάλλον είναι σημείο των καιρών, διαφθορά των ηθών και των ανθρώπινων σχέσεων, αποξένωση, μοναξιά..σε συνάρτηση με την κρίση και την έλλειψη ιδανικών που δε σου αφήνουν κάτι για να ελπίζεις.. Ίσως να φταίει ότι για εκείνους τους ανθρώπους η καθημερινότητα ήταν μια συνεχής μάχη για επιβίωση για να αποκτήσουν τα "αυτονόητα". Μάχη που δινόταν από κοινού από ολόκληρη την κοινότητα. Και κάπως έτσι φτάσαμε στον ματεριαλισμό και την ακόρεστη επιθυμία για περισσότερα χάνοντας ταυτόχρονα τα βαθύτερα νοήματα.

      Ίσως -το πιο απλό- ακριβώς επειδή δεν παλεύουμε ολημερίς κι ολονυχτίς μας μένει περισσότερος χρόνος για να σκεφτόμαστε, να αναλωνόμαστε σε ανούσιες μάχες με τον εαυτό μας και να αυτοκαταστρεφόμαστε..

      Διαγραφή
    11. Έχεις δίκιο... Παλεύουμε με τον εαυτό μας...Αλλά το μυαλό μας πώς παίρνει τέτοια τροπή σε τόσο μικρή ηλικία; ://

      Διαγραφή
    12. Μας φαίνεται μικρή, αλλά πριν χρόνια από 14 χρονών βοηθούσαν και τα παιδιά στο σπίτι, στο χωράφι βάλε και το σχολείο πού μετά χρόνος να κάτσει να κάνει φιλοσοφικές αναζητήσεις; ειδικά κιόλας όσο πιο συντηρητικά ήταν τα ήθη τόσο πιο πολύ αργούσαν να πονηρευτούν για τον κόσμο γύρω τους..
      επειδή ακριβώς είχαν σοβαρότερα πράγματα να τους απασχολούν δεν τρωγόντουσαν με τα ρούχα τους, όπως εμείς

      Διαγραφή
    13. Έχεις δίκιο...Δεν το χα σκεφτεί έτσι....

      Διαγραφή