Μπορεί για σένα κάποιος να είναι το άλλο σου μισό. Για κάποιον όμως να μην είσαι εσύ το άλλο του μισό.

Μπορεί για σένα κάποιος να είναι το άλλο σου μισό. Για κάποιον όμως να μην είσαι εσύ το άλλο του μισό. Πόσο περίεργα παιχνίδια μπορεί να παίξει η μοίρα; Ή ακόμα και η ίδια η ζωή.
Μπορεί εσύ να ένιωσες πράγματα για κάποιον πρωτόγνωρα. Να ένιωσες ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που σε συμπληρώνει έτσι. Που τον κοιτάς στα μάτια και νιώθεις ότι δεν θα μπορούσες να είσαι πιο ευτυχισμένη. Που ενώ είσαι κλειστός χαρακτήρας, είναι ο άνθρωπος που του μιλάς για τα πάντα. Που κοιτώντας τον στα μάτια, δεν μπορείς να κρατήσεις τίποτα για σένα. Είναι ο άνθρωπος που σε έκανε να γκρεμίσεις κυριολεκτικά τους τοίχους σου. Που δεν διστάζεις για τίποτα σε ότι έχει να κάνει γι’ αυτό το άτομο. Ούτε να συγκρατήσεις τα συναισθήματά σου αλλά ούτε και τα  λόγια σου.
 

Και όσο και να θεωρούσες πως ίσως ήταν το ίδιο ή κάτι παρόμοιο από την πλευρά του, έχει τελειώσει. Βλέπεις ότι πλέον έχει προχωρήσει μπροστά. Και εσύ είσαι ακόμα εκεί. Ξέρεις ότι δεν έχεις ελπίδα να είστε ξανά μαζί. Ξέρεις ότι ήσασταν δεν πρόκειται να γυρίσει. Κι όμως για κάποιο τελείως ανεξήγητο λόγο εσύ δεν μπορείς να προχωρήσεις. Ίσως είναι το ότι σε έκανε να νιώσεις έτσι. Ένιωσες για πρώτη φορά τι θα πει αγάπη. Ίσως είναι ότι σου γκρέμισε τους τοίχους που είχες τόσα χρόνια και ήταν ο μόνος άνθρωπος που τα κατάφερε.

Τώρα όμως τι γίνεται; Οι τοίχοι σου έχουν επιστρέψει. Και μάλιστα δύο φορές πιο γεροί. Οποιοσδήποτε προσπαθήσει να εισβάλει, αυτομάτως χτυπάει σε βράχους. Δεν αφήνεις κανέναν να εισβάλει στην περιοχή σου. Και αν το κάνεις, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να δεθεί συναισθηματικά. Έχεις πληγωθεί. Δεν θες να το ξαναπεράσεις. Ίσως και να φοβάσαι. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι έχεις τελειώσει με αυτή την ιστορία. Δεν θες να "ξαναμπλέξεις". Τώρα που κατάφερες να σωθείς από τον βέβαιο πνιγμό στο βούρκο με τις λάσπες, που κατάφερες να πάρεις επιτέλους ανάσα, δεν θες να ξαναπέσεις μέσα. Δεν το επιτρέπεις στον εαυτό σου. 

Και ακούς όλους να σου λένε: «Μα αν δεν προσπαθήσεις δεν πρόκειται να δεις  πως είναι. Να δώσεις μια ευκαιρία σε κάποιον». Το θέμα είναι πως εσύ δεν είσαι διατεθειμένη να δώσεις καμία ευκαιρία σε κανέναν. Λόγια του αέρα; Μπορεί. Αλλά εσύ έτσι αισθάνεσαι. Δεν είσαι διατεθειμένη να διαλύσεις για άλλη μια φορά το τοίχος προστασίας σου, το τοίχος που σε προστατεύει από οποιονδήποτε προσπαθεί να εισβάλει στον δικό σου προσωπικό κόσμο. Έτσι νιώθεις. Δεν θες να το κάνεις. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει.

Και έτσι αποδέχεσαι την κατάσταση. Είσαι καλά-όσο καλά μπορείς να είσαι-και αποδέχεσαι ότι ο άνθρωπος που σου διέλυσε όλη την προστασία, δεν είναι εκεί για σένα. Δεν έχει «πνιγεί» και ο ίδιος. Αυτός συνεχίζει τη ζωή του. Και ψάχνει κάτι καινούριο. Δεν ήσουν εσύ γι’ αυτόν το άλλο του μισό. Όσο και αν ένιωθες ότι αυτός σε συμπληρώνει, γι’ αυτόν δεν ίσχυε το ίδιο για σένα. Και εκεί βλέπεις τι παιχνίδια παίζει η ζωή.

Αλλά συμβιβάζεσαι. Συμβιβάζεσαι με την κατάσταση ως έχει. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να την αλλάξεις. Όσο και να κλάψεις, να «πέσεις στα πατώματα», να κυλιστείς, ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω & τίποτα δεν αλλάζει. Άρα το μόνο που σου μένει είναι να συμβιβαστείς. Δεν ξέρεις αν θα είσαι ποτέ καλά με αυτό. Αλλά το αποδέχεσαι. Αποδέχεσαι πως έζησες ότι ήταν να ζήσεις με τον άνθρωπο που σε συμπλήρωνε. Τουλάχιστον το έζησες, έτσι δεν είναι; Από κει και πέρα, ποιος ξέρει; Κανείς. Ίσως στο μέλλον καταφέρει κάποιος να γκρεμίσει πάλι το τοίχος σου. Ίσως και όχι. Ίσως να μην υπάρξει ποτέ κάποιος που να καταφέρει να σε συμπληρώνει όπως αυτός. Τι θα κάνεις όμως; Θα το αποδεχθείς. Κι θα συνεχίσεις να πορεύεσαι. Μόνη; Ναι, γιατί όχι. Πλέον νιώθεις πως δεν χρειάζεσαι κάποιον στο πλευρό σου. Πώς μπορείς να τα καταφέρεις και μόνη σου. Και όσο και αν υπάρχουν μέρες που τον ζητάς απεγνωσμένα & θες να τον πάρεις κλαίγοντας τηλέφωνο, η πιο λογική πλευρά του εαυτού σου σε σταματάει. «Είναι καλύτερα χωρίς εσένα. Δεν χρειάζεται να του δείξεις πως τον έχεις ανάγκη. Και ιδίως σε τέτοια κατάσταση».
Τι κάνουμε λοιπόν; Συνεχίζουμε....