Όνειρο ήτανε

Και σε είδα πάλι σήμερα στο όνειρό μου. Το φαινόμενο κοντεύει να γίνει καθημερινό και δεν νομίζω ότι μπορώ να το αντέξω. Ενώ ξέρω ότι μόλις ξυπνήσω δεν μπορώ να σου μιλήσω.
Αυτή τη φορά το όνειρο έπαιρνε μορφή στην Καλαμάτα και καθόμασταν κοινή παρέα. Ο Β., η Σ, οι φίλες μου Χ & Φ και εμείς οι δύο. Στην αρχή δε μιλούσαμε σχεδόν καθόλου και μετά σε έπιανα να με κοιτάς επειδή και εγώ δεν σταματούσα να σου ρίχνω ματιές. Κάποια στιγμή λοιπόν συμμετείχαμε στην ίδια συζήτηση. Και στη συνέχεια σηκώθηκες για να περπατήσεις στον κήπο που καθόμασταν. Κάποια στιγμή ήρθες και μου έσπρωξες την καρέκλα και εγώ γελώντας σηκώθηκα να σε κυνηγήσω. Όταν σε έπιασα, μου έπιασες τα χέρια με το ένα σου χέρι όπως συνήθιζες να κάνεις και προσπάθησες να με γρατζουνίσεις με τα αγκάθια ενός τριαντάφυλλου και ύστερα μου το έδωσες.
Επόμενη κίνησή σου; Να μου κρατήσεις το χέρι και να με τραβήξεις στο πίσω μέρος του κήπου ώστε να μη μας βλέπει κανένας και τότε με φίλησες. Με φίλησες όπως κάθε φορά που με φιλούσες. Αν και το συγκεκριμένο μου θύμισε εκείνα τα φιλιά στην παραλία. Και το όνειρο φαινόταν τόσο μα τόσο αληθινό. Και πόσο θα θελα να ήταν αληθινό!
Όμως όπως θα έπρεπε να το περιμένω, εννοείται πως δεν τελείωσε καλά. Στη συνέχεια μου είπε μια φίλη σου πως έβλεπες και μια άλλη κοπέλα και δεν το αρνήθηκες όταν στο είπα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σα να με χρησιμοποίησες...
Όνειρο ήτανε....
Αυτό το αστείο με τα όνειρα βέβαια πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή. Προχθές σε είδα πάλι αν και σε πιο χαρούμενο όνειρο & ήσουν όλος δικός μου όπως τότε. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι έχουν περάσει τόσοι μήνες από τότε που χωρίσαμε και δεν έχει περάσει μέρα και στιγμή που δεν σε έχω σκεφτεί. Και προς απογοήτευσή μου, δεν είμαι καθόλου καλύτερα. Δεν μου έχει περάσει αυτό που νιώθω για σένα ούτε στο ελάχιστο. Συνηθίζω.
Τελικά πρέπει να μάθω να ζω με αυτό, γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι άλλο...
Να προσέχεις....