24.05---1:55
Όλοι έχουμε μυστικά. Πράγματα που κρατάμε μέσα μας. Άλλοι
έχουν μικρότερα & άλλοι μεγαλύτερα. Όπως και να χει όμως όλοι πάντα κάτι
κρύβουμε, γι’ αυτό και λέμε πως ποτέ κανείς δεν μας γνωρίζει τελείως.
Πόσοι από εμάς έχουμε κρύψει πράγματα; Πράγματα από ανθρώπους πολύ κοντινούς μας. Πράγματα που ποτέ κανείς μας δεν θέλουμε να μάθει κάποιος άλλος. Ή πράγματα που δεν μπορούμε να τα μοιραστούμε με όλους & τα γνωρίζουν ελάχιστοι.
Χθες λοιπόν, έμαθα ένα μυστικό ενός κοντινού μου προσώπου. Και ήταν κάτι που ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό. Το ίδιο το άτομο κολλούσε πάρα πολύ να μου το πει, αλλά όταν μου το πε ένιωσε πως βγήκε ένα μεγάλο βάρος από πάνω του. Και ακόμα μου εκμυστηρεύτηκε πως απορούσε για ποιο λόγο δεν μου το είχε πει τόσο καιρό. Μάλιστα άκουσα και την έκφραση: «Νιώθω τόσο ωραία που μπορώ και σου μιλάω γι’ αυτό», πράγμα το οποίο με γέμισε όμορφα συναισθήματα.
Τελικά καταλαβαίνεις ότι πως γνωρίζεις πολύ καλά τους ανθρώπους. Και όμως, έρχεται κάτι καινούριο, μια νέα πληροφορία που σε κάνει να τους μαθαίνεις ακόμα περισσότερο.
Εγώ προσωπικά, νιώθω όμορφα όταν κάποιος με κρίνει άξιο εμπιστοσύνης για να μου εκμυστηρευτεί κάτι δικό του, προσωπικό. Νιώθω πως σημαίνω κάτι γι’ αυτό το άτομο, ώστε να το κάνω να νιώσει άνετα και να μου μιλήσει. Και τα κοντινά μου πρόσωπα έτσι θέλω να αισθάνονται μαζί μου.
Ακόμα και εγώ, έχω πολλά πράγματα που κρύβω. Βέβαια τα περισσότερα τα έχω εκμυστηρευτεί σε αυτό το blog μιας και το βρίσκω τη λύση για να ξεσπώ πολλές φορές. Και όμως, όπως όλοι μας, έχουμε πράγματα που κρατάμε μέσα μας μόνο για μας. Πράγματα που φοβόμαστε να γράψουμε ακόμα και στο χαρτί. Που φοβόμαστε να αντικρίσουμε στα μάτια και τα κρύβουμε βαθιά μέσα μας. Αυτό το κάνω με πολλά δικά μου «μυστικά». Αλλά και με τα «μυστικά» των ανθρώπων που μου τα εμπιστεύονται. Ποτέ δεν θα μπορούσα να τα λέω γύρω-γύρω. Θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι πολύ άσχημο. Όσα μυστικά μου έχουν εκμυστηρευτεί άτομα δικά μου & δεν θέλουν να τα ξέρουν οι υπόλοιποι εννοείται ότι τα κρατάω μαζί μου & δεν τα αναφέρω πουθενά. Θα τα πάρω μαζί μου, μαζί με τα δικά μου.
Ίσως έτσι είναι οι ανθρώπινες ψυχές. Έχουν μάθει να κρατάνε πράγματα για τις ίδιες και να μην τα μοιράζονται ποτέ με κανέναν.
Πόσοι από εμάς έχουμε κρύψει πράγματα; Πράγματα από ανθρώπους πολύ κοντινούς μας. Πράγματα που ποτέ κανείς μας δεν θέλουμε να μάθει κάποιος άλλος. Ή πράγματα που δεν μπορούμε να τα μοιραστούμε με όλους & τα γνωρίζουν ελάχιστοι.
Χθες λοιπόν, έμαθα ένα μυστικό ενός κοντινού μου προσώπου. Και ήταν κάτι που ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό. Το ίδιο το άτομο κολλούσε πάρα πολύ να μου το πει, αλλά όταν μου το πε ένιωσε πως βγήκε ένα μεγάλο βάρος από πάνω του. Και ακόμα μου εκμυστηρεύτηκε πως απορούσε για ποιο λόγο δεν μου το είχε πει τόσο καιρό. Μάλιστα άκουσα και την έκφραση: «Νιώθω τόσο ωραία που μπορώ και σου μιλάω γι’ αυτό», πράγμα το οποίο με γέμισε όμορφα συναισθήματα.
Τελικά καταλαβαίνεις ότι πως γνωρίζεις πολύ καλά τους ανθρώπους. Και όμως, έρχεται κάτι καινούριο, μια νέα πληροφορία που σε κάνει να τους μαθαίνεις ακόμα περισσότερο.
Εγώ προσωπικά, νιώθω όμορφα όταν κάποιος με κρίνει άξιο εμπιστοσύνης για να μου εκμυστηρευτεί κάτι δικό του, προσωπικό. Νιώθω πως σημαίνω κάτι γι’ αυτό το άτομο, ώστε να το κάνω να νιώσει άνετα και να μου μιλήσει. Και τα κοντινά μου πρόσωπα έτσι θέλω να αισθάνονται μαζί μου.
Ακόμα και εγώ, έχω πολλά πράγματα που κρύβω. Βέβαια τα περισσότερα τα έχω εκμυστηρευτεί σε αυτό το blog μιας και το βρίσκω τη λύση για να ξεσπώ πολλές φορές. Και όμως, όπως όλοι μας, έχουμε πράγματα που κρατάμε μέσα μας μόνο για μας. Πράγματα που φοβόμαστε να γράψουμε ακόμα και στο χαρτί. Που φοβόμαστε να αντικρίσουμε στα μάτια και τα κρύβουμε βαθιά μέσα μας. Αυτό το κάνω με πολλά δικά μου «μυστικά». Αλλά και με τα «μυστικά» των ανθρώπων που μου τα εμπιστεύονται. Ποτέ δεν θα μπορούσα να τα λέω γύρω-γύρω. Θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι πολύ άσχημο. Όσα μυστικά μου έχουν εκμυστηρευτεί άτομα δικά μου & δεν θέλουν να τα ξέρουν οι υπόλοιποι εννοείται ότι τα κρατάω μαζί μου & δεν τα αναφέρω πουθενά. Θα τα πάρω μαζί μου, μαζί με τα δικά μου.
Ίσως έτσι είναι οι ανθρώπινες ψυχές. Έχουν μάθει να κρατάνε πράγματα για τις ίδιες και να μην τα μοιράζονται ποτέ με κανέναν.
Έτσι είναι ρε γλυκούλα..όλοι έχουμε κάποια μυστικά που δεν τολμάμε ούτε στον εαυτό μας να τα ομολογήσουμε κι έρχεται κάποια στιγμή, που ένα άτομο σου βγάζει κάτι πολύ ζεστό και αποκτάς μια εξομολογητική διάθεση..πιστεύω ότι εμείς ειδικά με τα μπλογκ είμαστε σε καλύτερη μοίρα, αφού έχουμε την ευκαιρία να ξεσπάσουμε και να μοιραστούμε "χωρίς συνέπειες" μυστικά που μας βαραίνουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τις στιγμές που είσαι εσύ ο αποδέκτης κι όχι ο φορέας του μυστικού, συμφωνώ ότι είναι ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα(για τους λόγους που είπες κι εσύ!)
Όντως ισχύει πως λόγω του blog, βρίσκω αφορμή να ξεσπάω πιο εύκολα!
ΔιαγραφήΑκριβώς...το συναίσθημα αυτό είναι πανέμορφο!
Η ανωνυμία βοηθάει πολύ, όπως και το γεγονός ότι ως επί το πλείστον οι αναγνώστες σου είναι άτομα που αγαπούν το μπλογκ σου και αυτά που γράφεις.. ;)
Διαγραφήειδικά το γράψιμο, ήταν για μένα πάντα ένας "ανώδυνος" τρόπος να ξεσπάω, σαν να μου βγαίνουν πιο εύκολα οι λέξεις από το χέρι παρά από τα χείλη...
Με τα προφορικά έχω μεγάλο θέμα. Πάντα κολλάω. Αν μου πεις να τα γράψω θα μου φανεί παιχνιδάκι. Είναι λες και το μυαλό μου μπαίνει αυτόματα σε μια σειρά και βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις να εκφραστεί...
ΔιαγραφήΕγώ είμαι των άκρων..σε κάποια πράγματα -ιδίως στο χαβαλέ- είμαι γλωσσοκοπάνα(το ίδιο ισχύει φυσικά και για μαθήματα στα οποία εξετάστηκα προφορικά και ήμουν γνώστης του αντικειμένου) και σε άλλα τηρώ σιγήν ιχθύος..κυρίως στα πιο πονεμένα και τα δύσκολα προτιμώ να εκφράζομαι γραπτά. Ίσως γι' αυτό λέω ότι είμαι του γραπτού λόγου, γιατί οι πιο σημαντικές εμπειρίες στη ζωή μου είναι συνυφασμένες με το γράψιμο. Εκείνο ήταν πάντα εκεί. Σε αυτό κατέφευγα στα δύσκολα και σε αυτό γνώρισα τη χαρά της δημιουργίας....
ΔιαγραφήΣε νιώθω...Στα δύσκολα ούτε εγώ μπορώ να εκφραστώ. Προτιμώ το γράψιμο...Μου βγαίνει πολύ πιο εύκολα..
Διαγραφή