Worthless

Έχεις νιώσει ποτέ ανήμπορος; Ότι δεν έχεις τη δύναμη ούτε να φωνάξεις; Ότι ίσως κανείς δεν νοιάζεται για σένα ή για το αν σου συμβεί κάτι.
Και όμως, έτσι ένιωθα την περασμένη Παρασκευή. Θα μου πεις: «Πολύ εγωιστικό εκ μέρους σου. Έχεις τόσους ανθρώπους δίπλα σου. Άνοιξε τα μάτια σου». Το ξέρω. Ίσως είμαι εγωίστρια. Και άπληστη. Πολύ.

Ό,τι και να πεις έχεις δίκιο. Αλλά ύστερα από έναν τσακωμό που είχα με τους γονείς μου την Παρασκευή το βράδυ, κατέληξα με πολλά νεύρα που για πρώτη φορά ύστερα από τόσο καιρό, κατάφερα να ξεσπάσω. Και (ευτυχώς για μένα) με άφησα. Έκλαψα με λυγμούς και δεν ήθελα να σταματήσω. Και δεν σταμάτησα. Μέχρι να στερέψω τελείως. Άφησα τα πάντα να  βγουν από μέσα μου. Όλα τα θηρία που κρατούσα τόσο καιρό κλειδωμένα και δεν τα άφηνα να ανασάνουν, τα "αμόλησα" ελεύθερα, να τρέξουν, να ουρλιάξουν και να φύγουν. Τα άφησα ελεύθερα. Όλα. Όπως άφησα και όλα τα συναισθήματά μου να με κυριεύσουν. Φόβος, οργή, αγανάκτηση, απόγνωση, ΌΛΑ. 

Το μυαλό μου δεν σταμάτησε να σκέφτεται πως θέλει να σταματήσει εδώ και τώρα να σκέφτεται. Πώς θα πέσει πάλι στην κακή παλιά συνήθεια που είχα. Αλλά αυτή τη φορά θα τα τελείωνα όλα. Δεν θα υπήρχαν εναλλακτικές. Πώς αυτή θα ήταν η τελευταία στιγμή που θα αισθανόμουν το οτιδήποτε. Και πως το πρωί, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν πραγματικά. Έτσι ένιωθα.

Όμως δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να το κάνει. Ποτέ ξανά. Όσο δυνατό και αν ήταν το τέρας, το συγκεκριμένο ήταν το μόνο που καταβρόχθισα. Και το ξανακλείδωσα. Δεν πρόκειται να το αφήσω ποτέ ξανά έξω. Στο κάτω κάτω δεν το αξίζω γαμώτο. Όσο ανήμπορη και αν είμαι ξέρω κατά βάθος ότι δεν το αξίζω.

Και ξέρω ότι δέκα φορές περισσότερο δεν αξίζουν οι κοντινοί μου άνθρωποι να το περάσουν όλο αυτό. Είναι εκεί για μένα να τους μιλήσω, αλλά μου είναι δύσκολο. Πολλές φορές δεν βρίσκω ούτε καν τις λέξεις να το εκφράσω. Αποφασίζω να ξεσπώ σε οτιδήποτε άλλο. Στις δουλειές του σπιτιού, στην μουσική, στα μαξιλάρια μου. Σε οτιδήποτε πέρα από τον εαυτό μου.

Πόσο εγωίστρια μπορεί να είμαι τελικά; Για να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου και πως θα ησυχάσω αυτούς τους δράκους . Αντί να σκέφτομαι τους ανθρώπους μου & τι επιπτώσεις θα έχει όλο αυτό πάνω σε αυτούς. Που είναι συνέχεια δίπλα μου και εγώ σκέφτομαι τόσο εγωιστικά. Ότι και να πω για να δικαιολογηθώ δεν είναι αρκετό.

Απλά, δεν ξέρω τι να κάνω πια όταν έρχονται αυτές οι μέρες. Από τη μία χάρηκα που κατάφερα μετά από τόσους μήνες να ξεσπάσω σε κλάματα. Το προσπαθούσα καιρό και επιτέλους τα κατάφερα. Και κυριότερο: όταν γέμισαν τα μάτια μου με δάκρυα, δεν σταμάτησα. Τα άφησα να κυλήσουν. Για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, μου επέτρεψα να ξεσπάσω.

Ευτυχώς αυτές οι ώρες δεν είναι συνέχεια, όπως συνήθιζαν να είναι. Νιώθω πως είμαι καλύτερα. Αλλά ξέρω ότι ακόμα δεν μπορώ να πω ότι είμαι καλά. Δεν είναι ένα ξεκίνημα όμως και αυτό;