Μου λείπεις. Καληνύχτα

Θα τολμήσω να πω πως προχθές αποκοιμήθηκα με τη μπλούζα που φορούσες, αγκαλιά. Αγκαλιά γιατί μου έλειψε η μυρωδιά σου. Μου έλειψε η αγκαλιά σου. Η ασφάλειά της. Το ότι πιέζομαι απίστευτα τις τελευταίες μέρες λόγω εξεταστικής και δεν είσαι εδώ να με ηρεμήσεις και να με καθησυχάσεις. Να με πάρεις αγκαλιά και να με φιλήσεις και να ξεχάσω πίεση και άγχος. 

Δεν είσαι εδώ να μου πεις ένα αστείο και να γελάσω. Να μου χαμογελάσεις με αυτό το χαμόγελο που και μόνο που το βλέπω χαμογελάω και εγώ αυτόματα. Που και μόνο που το σκέφτηκα τώρα, χαμογέλασα. 

Δεν είσαι εδώ να κοιμηθούμε αγκαλιά. Να ξυπνήσω και τα μάτια σου να είναι το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσω το πρωί. 

Δεν είσαι εδώ. 

Ναι γαμώτο, μου έλειψες. Και είμαι τόσο εγωίστρια που δεν θα στο πω. Δεν θα σου στείλω το μήνυμα που θέλω να σου στείλω. Γιατί ξέρω ότι περνάς καλά. Και όπως είπες δεν έχεις σκοπό να γυρίσεις σύντομα. 

Δεν είναι το ίδιο για σένα. Άρα δεν πρόκειται να στο πω. Δεν έχει κανένα νόημα λοιπόν. 

Και, η γαμημένη η μπλούζα δεν μυρίζει όπως προχθές. Χρειάζεται "ανανέωση" από το άρωμά σου.

Δεν πειράζει. Θα κοιμηθώ όπως κατάφερα να κοιμάμαι τα υπόλοιπα βράδια. 

Και ας μου λείπεις.

Καληνύχτα

Σκοτάδι του μυαλού

Πόσες φορές βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας; Χανόμαστε σ’ αυτό το σκοτάδι του μυαλού μας βρίσκουμε αδιέξοδο και αδυνατούμε να ξεφύγουμε και να γυρίσουμε να βρούμε το φως;

Ο αριθμός των σκέψεων που περνούν καθημερινά από το μυαλό μας είναι τεράστιος. Συγκεκριμένα στο δικό μου μυαλό, οι περισσότερες είναι σκοτεινές. Χρόνια τώρα. Λίγες είναι οι ευτυχισμένες σκέψεις που θα κάνω. 

Από μικρό παιδί χανόμουν στις σκέψεις μου. Δημιουργούσα δικές μου ιστορίες και χανόμουν σ’ αυτές, ξεφεύγοντας από την πραγματικότητα. Πλέον μεγάλωσα. Δεν έπαψα να δημιουργώ ακόμα ιστορίες. Το κομμάτι αυτό του παιδιού δεν έφυγε από μέσα μου. Απλά πήρε μια πιο σκοτεινή πλευρά. 

Χάνομαι σε σκοτεινές σκέψεις συχνά. Μπορεί να είμαι καλά, με φίλους και να περνάω όμορφα αλλά θα κάνω αυτή τη μία και μοναδική σκέψη, μια άσχημη σκέψη που θα με «ρίξει» ψυχολογικά. Θα με κάνει να δημιουργήσω αυτό το τοίχος των σκέψεων μου με την πραγματικότητα και θα χαθώ εκεί. Πολλές φορές το «δαμάζω», κλείνω προσωρινά το κουτί και δεν αφήνω περισσότερες σκέψεις να ξεχυθούν από εκεί. 

Μέχρι να μείνω μόνη μου. Και αν όχι μόνη μου, μέχρι το βράδυ που θα ξαπλώσω. Τότε θα ανοίξω το κουτί και θα αφήσω ότι σκέψη έκλεισα εκεί να με περικυκλώσει. Να με πνίξει. Και θα χαθώ μέσα τους, χωρίς να υπολογίσω κάτι άλλο.

Θα χαθώ στις σκοτεινές μου σκέψεις. Θα αφήσω τους δράκους μου να παλέψουν μεταξύ τους μέχρι να κουραστούν στη μάχη και να επιστρέψουν στη βάση τους για να πολεμήσουν την επόμενη μέρα ή κάποια άλλη ώρα. 

Θα τους αφήσω να επεξεργαστούν τη μάχη και να βγάλουν κάποιο πόρισμα ώστε να έρθουν πιο δυνατοί την επόμενη φορά. Πιο καταστροφικοί...

Είμαι παιδί της νύχτας. Από πάντα ήμουν. Η μητέρα μου πάντα μου λέει πως δεν ήθελα να κοιμάμαι τα βράδια. Πώς με πήγαιναν με το ζόρι για ύπνο. Αργότερα όσο μεγάλωνα έβλεπα πόσο με μάγευε η νύχτα. Πλέον στην ηλικία που έχω φτάσει, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως με ελκύει οτιδήποτε σκοτεινό ή κατεστραμμένο. Μ’ αρέσει αυτό το μυστήριο της νύχτας, των πιο «σκοτεινών» ανθρώπων, ίσως γιατί βρίσκω κοινά με εμένα. 

Λατρεύω το μαύρο χρώμα επάνω μου, τα σκούρα μου μαλλιά, τον κατάμαυρο καφέ μου (Black as my destroyed soul-κάπου είχα διαβάσει). Λατρεύω να κοιμάμαι χωρίς κανένα φως αναμμένο το βράδυ. 

Ίσως γι’ αυτό λατρεύω να χάνομαι στις σκοτεινές μου σκέψεις όσο και αν με «καταστρέφουν». Ίσως γι’ αυτό έμαθα να με αγαπώ περισσότερο αφού "διαλύθηκα". Αφού καταστράφηκα. Έμαθα περισσότερο τον εαυτό μου. Είδα πόσο κατεστραμμένο ον είμαι τελικά. Και γι’ αυτό μου δίνω μια μεγάλη ανοχή πλέον. Είμαι πιο επιεικής με εμένα. Έμαθα να με αγαπώ περισσότερο. Να μου δίνω περισσότερο κουράγιο και δύναμη, να με στηρίζω περισσότερο. 

Το χέρι που σ' αγγίζει

Και βγαίνεις με την παρέα σου. Αυτή τη φορά όμως είναι κανονισμένο να ακολουθήσουν και δύο άτομα επιπλέον. Ο πρώην της μιας φίλης σου και ένας φίλος του. 

Και εσύ έχεις μάθει ότι φίλος του, σε γουστάρει. Δε στο είπε ποτέ ο ίδιος, αλλά ο φίλος του και η φίλη σου, που της το είπε πάλι ο πρώην της. Και έχεις την παρέα σου να σε "βομβαρδίζουν" συνέχεια με τα λόγια τύπου: «Πολύ καλό παιδί! Να κάνεις κάτι. Γιατί δεν σ’ αρέσει; Είσαι χαζή. Κάτι θα σ’ αρέσει. Θα τον γνωρίσεις καλύτερα και θα δεις. Θα σ’ αρέσει».

Ναι, εσύ δε διαφωνείς πως είναι πολύ καλό παιδί. Βγαίνετε στην ίδια παρέα. Τον γνωρίζεις λίγο καλύτερα από τις προηγούμενες δυο φορές που τον συνάντησες.   Πολύ καλό παιδί.

Και έρχεται πάλι η παρέα σου: «Είδες; Πολύ καλό παιδί. Και γιατί δεν σ’ αρέσει; Ψηλός ξανθός γαλανομάτης είναι. Τι δεν σ’ αρέσει;» 

Και δεν αντέχεις άλλο. Ξεσπάς. Βάζεις τις φωνές. Πως δεν κοιτάς πάντα την εμφάνιση. Πως ναι μια χαρά παιδί είναι. Πως φαίνεται πολύ καλό παιδί σαν χαρακτήρας. Αλλά δεν θέλεις. Δεν σ’ αρέσει. Δεν σε ελκύει ρε παιδί μου, πώς αλλιώς να το πω; Με τι άλλα λόγια να σας το εκφράσω για να το καταλάβετε; Στο κάτω κάτω δεν σας ζήτησα ποτέ να μου βρείτε κάποιον. Δεν θέλω. Αφήστε με στην ησυχία μου. 

Και εκεί είναι που ακούς τις συγκρίσεις που δεν ήθελες να ακούσεις. Τις συγκρίσεις του Χ. με τον καινούριο.

«Βλακείες κάνεις. Ο άλλος σε έχει γραμμένη και σηκώθηκε και έφυγε και ούτε μιλάτε. Και εσύ δεν θες τον Δ.»

Στην τελική καλά κάνω. Κανείς δεν θα μου επιβάλλει το τι θα κάνω. Εντάξει δέχομαι τη γνώμη, αλλά δεν μπορώ να ακούω άλλο καθοδήγηση για το τι και πως. Το πως περνάω εγώ και τι μ’ αρέσει και τι όχι δεν μπορεί να μου το επιβάλλει κανένας. Και δεν ζήτησα από κανέναν να μου βρει κάποιον άλλον. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας μείνω μόνη μου. Δεν με απασχολεί καθόλου. 

Το τι με ενοχλεί και τι όχι σε κάποιον το ξέρω εγώ και μόνο εγώ. Δεν κάθομαι να το συζητήσω. Έχω σταματήσει να «κλαίγομαι» και να αναλύω καταστάσεις. Τα κρατάω για μένα. Δεν ξέρω για πόσο. Ίσως μέχρι να ξεσπάσω και να κάνω το μεγάλο μπαμ. 

Το θέμα, για να έρθω σ’ αυτό που έλεγα πριν, δεν είναι πάντα η εμφάνιση στον άλλο. Είναι αυτά που συζητάτε. Αυτά που «παίρνεις» από τον άλλο. Αυτά που έχει να σου δώσει. Η ανάγκη να ξεσπάσει μπροστά σου και να σου «ανοιχτεί». Να συζητήσει όλα αυτά που τον απασχολούν και αυτά που τον έχουν «στιγματίσει». Που θέλει να συζητήσει μαζί σου. 

Είναι ότι σε κοιτάει στα μάτια, μ’ αυτά τα μπλε μάτια και νιώθεις ότι βλέπει μέσα σου. Ναι, και ο Δ. έχει ωραία μάτια, γαλανά αλλά δεν είναι το ίδιο. Είναι ο τρόπος που σε κοιτάνε. Ίσως είναι ότι είσαι ερωτευμένη με τα συγκεκριμένα μάτια. Με τον τρόπο που σε κοιτούν. Γιατί όπως είπε ο υπέροχος Al Pacino στο Scarface (ναι, ναι που είδαμε μαζί...) : The eyes never lie. 

Ακόμα, είναι αυτό το άγγιγμα. Αυτό το άγγιγμα που αποζητάς από τον άλλο. Που σ’ αγγίζει και ανατριχιάζεις ολόκληρη. Που σε παίρνει αγκαλιά όταν τρέμεις και νιώθεις ασφάλεια. Που σε φιλά με τόσο πάθος και νιώθεις πως το μυαλό σου θα εκραγεί από τα πυροτεχνήματα. 

Γιατί όταν ένα χέρι σ’ αγγίξει και νιώθεις αυτό το συναίσθημα, πώς να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο έντονο; 

Δεν μπορείς να το κάνεις. Ζητάς αυτή την ένταση, αυτή τη σπίθα που υπάρχει παντού: Στο βλέμμα των ματιών, στο φιλί, στο άγγιγμα ακόμα και στη μυρωδιά. 

Ναι, αυτή τη μυρωδιά. Γιατί όλες οι γυναίκες ερωτευόμαστε τη μυρωδιά σας. Και ας μην σας το πούμε ποτέ. Η μυρωδιά μας μας αποπνέει ένα συναίσθημα ασφάλειας. 

Αχ, αυτή η μυρωδιά σας. Που κοιμόμαστε στην αγκαλιά σας και νιώθουμε πιο ασφαλείς από ποτέ. Και ταυτόχρονα η μυρωδιά σας μας «μαστουρώνει» και μας ηρεμεί τόσο που κοιμόμαστε τόσο εύκολα στην αγκαλιά σας και ας πηγαίνει η καρδιά μας σαν τρελή. 

Αν λοιπόν, φιλε ή φίλη αναγνώστρια, δεν βρεις αυτό το άγγιγμα που σε ανατριχιάζει και δημιουργεί πυροτεχνήματα στο μυαλό σου, φύγε. Δεν αξίζει. Σου αξίζει κάτι καλύτερο...

Turn the music on

Πόσες φορές έχει νιώσει διαλυμένος ψυχολογικά; Και ζητάς από τον εαυτό σου να ξεσπάσει. Και δεν μπορεί. Δεν μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου να ξεσπάσει σε κλάματα, σε λυγμούς, ώστε να καταφέρεις να τα «βγάλεις» από μέσα σου, να ελαφρύνει η ψυχή σου, να νιώσεις καλύτερα. 

Οπότε ψάχνεις άλλους τρόπους να νιώσεις καλύτερα. Ψάχνεις τρόπους να διακόψουν τις σκέψεις σου. Όχι, μην τρομάζετε, δεν καταφεύγω στους παλιούς γνωστούς τρόπους. Το απαγορεύω στον εαυτό μου πια, το έχω ξεκαθαρίσει.

Η ώρα είναι περασμένες 3 το βράδυ. Βγάζω τα ακουστικά από την τσέπη του μπουφάν μου και τα συνδέω στα ηχεία. Βάζω τη μουσική που θέλω να ακούσω και βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου. Ύστερα τη δυναμώνω πολύ. Τόσο πολύ ώστε να διαλύει μία μία τις σκέψεις. Να μην μ’ αφήνει να συγκεντρωθώ σε κάτι συγκεκριμένο. Μόνο στους στίχους που ακούω και στη μουσική. Αν αυτό δεν το καταφέρει τότε ανεβάζω κι άλλο την ένταση. 

Κάποια στιγμή η ένταση έχει ανέβει τόσο ώστε πλέον κάθε σκέψη που πάει να περάσει, χάνετε και το μόνο που απομένει στο μυαλό μου πλέον είναι το τραγούδι που ακούω εκείνη τη στιγμή.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο....

Η «Gallerie των δρόμων» στην Καλαμάτα

Το graffiti, η λαϊκή τέχνη των δρόμων, άλλοτε παράνομη, επαναστατική με ή χωρίς ουσία, mainstream ή εναλλακτική, αποτελεί το δημιουργικό ξέσπασμα αφανών κυρίως καλλιτεχνών. Παρεμβαίνοντας στο αστικό τοπίο με σπρέι και φαντασία, το street art δημιουργεί ολοκληρωμένα έργα τέχνης, αναπόσπαστα από το φυσικό περιβάλλον, απαλλαγμένα από επεξηγήσεις, αναλύσεις και κριτικές, δίχως το άγχος της αναγνώρισης ή της διαχρονικότητας.

 Μια καθαρή μορφή τέχνης με τη δικιά της γλώσσα, μετατρέπει την πόλη σε έναν ατελείωτο καμβά, που σχεδόν επιθετικά σε κάνει να το προσέξεις. Απαθανατίσαμε σημεία και έργα από τα graffiti της Καλαμάτας και σας δίνουμε μία γεύση από την “Gallerie των δρόμων”…

 

Πηγή: kalamatain.gr

Φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου

Ο καθένας έχει δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή του ας ξεκινήσω από ‘κει. Γούστο του και καπέλο του. Ό,τι θέλει τον κάνει τον εαυτό του. 

Το θέμα είναι οτι εκείνος που αυτοκαταστρέφεται, έχει γύρω του ανθρώπους που τον νοιάζονται και δεν αντέχουν να τον βλέπουν έτσι.

Για την Άννα μιλάω σπάνια. Την Άννα τη γνωρίζω σχεδόν από πάντα. Από παιδιά μεγάλο μέρος του καλοκαιριού το περνούσαμε παρέα. Φίλες με ελάχιστη διαφορά ηλικίας. 

Τα τελευταία χρόνια βασανιζόταν από καταθλίψεις ή σωστότερα βασάνιζε τον εαυτό της με καταθλίψεις. 

Δεν ήταν ότι ήθελε να πεθάνει, ήξερε πολύ καλά ότι δε θα πέθαινε, ήταν ότι ήθελε να νιώσει ότι ζει. Γι’ αυτό το λόγο είχε πέσει θύμα του εαυτού της και αυτοτραυματιζόταν. 

Είχε μάθει ακριβώς πόσο πρέπει να πιέζει το μαχαίρι για να δημιουργεί ένα ελαφρύ αίσθημα πόνου, ίσως και ηδονής κι έπειτα καθόταν και κοιτούσε τα κατορθώματά της. Άλλες φορές θα καιγόταν με το σίδερο.

Μας ξεγελούσε όλους, όμως. Γελούσε, διασκέδαζε, φλερτάριζε, αλλά μέσα της αισθανόταν ένα βάρος, το οποίο και το εξωτερίκευε. Η Άννα είχε τάσεις αυτοτραυματισμού.

Λίγο για να τραβήξει την προσοχή των γονιών της, λίγο για να βρει με λάθος τρόπο τον εαυτό της.

Ήταν η εκτόνωση της για τα βράδια που ένιωθε μόνη, για όσα συμμετείχε κι έλειπαν από δίπλα της γονείς και φίλοι, για το κυριακάτικο τραπέζι που η απουσία του πατέρα της ήταν δεδομένη.

Η τιμωρία για όλα όσα πίστευε ότι ευθυνόταν η ίδια. 

Οι ενοχές που δεν μπορούσε να ξεπεράσει και διαρκώς αυξάνονταν στο κεφάλι της. 

Ο τρόπος για να δείξει στον εαυτό της ότι δεν τον θέλει, δεν την ενδιαφέρει. 

Η ηρεμία που αποζητούσε σε κάθε δύσκολη στιγμή. 

Όταν την πήρε χαμπάρι η μητέρα της, έκρυβε όλα τα αιχμηρά αντικείμενα για να μην τα βρει και ξεκινήσει τα ίδια. Ό,τι μπορούσε έκανε η γυναίκα, παρακαλούσε να επισκεφτεί ειδικό, ζητούσε κι από μας στήριξη, άλλα τίποτα. Η Άννα ανένδοτη.

Έκρυβε τα χέρια της για να νομίζουμε ότι σταμάτησε, αλλά η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της είχε χαθεί.

Όταν ερωτευόταν άλλαζε όλη η συμπεριφορά της. Ονειρευόταν το μέλλον κι έκανε σχέδια. Χρειαζόταν κάποιον να της δείξει το δρόμο.

Κι αυτός ήταν ο Αλέξης. Με τον Αλέξη χώρισαν. Επέστρεψε πάλι στα ίδια. Αυτό που ήταν όμως να της δώσει ο Αλέξης της το έδωσε. Κίνητρο για ζωή.

Πέρσι είδα τυχαία τη μητέρα της και τη ρώτησα πώς πάει η Άννα. Οι μέρες πλέον που η Άννα είναι καλά είναι περισσότερες από εκείνες που δεν είναι.

Το αριστερό της χέρι το έχει γεμίσει τατουάζ, έπρεπε να καλύψει κάπως τις ουλές και τις δύο αποτυχημένες προσπάθειας αυτοκτονίας. Δεν είναι ότι η Άννα ήθελε να πεθάνει, απλώς δεν έβλεπε ζωή.

Τις συνεδρίες με τους ειδικούς τις παρατούσε στη μέση. Είναι που δεν άντεχε τον ψυχικό πόνο, όπως εύκολα άντεχε τον σωματικό. Ώσπου η Άννα πήρε την απόφαση και πήγε μόνη της. Την τράβηξε την προσοχή, δεν είχε κι άλλο χώρο για τατουάζ στ’ αριστερό χέρι.

Μόνη της πέρασε την πόρτα του ψυχιάτρου και μόνη της παραδέχτηκε ότι είναι η Άννα κι αυτοτραυματίζεται. Χρειαζόταν να αποστασιοποιηθεί από το πρόβλημα. Κάποιοι κάνουν λόγο για κλινικές, άλλοι για ταξίδια στο εξωτερικό.

Το σημαντικό είναι ότι η Άννα αποφάσισε να αφήσει τον εαυτό της να βρει τον εαυτό του. Η Άννα θέλει πια να μάθει ν’ αγαπάει την Άννα.

Ο αυτοτραυματισμός δεν αποτελεί απάντηση σε κανένα ερώτημα.

Δε συνδέεται απαραίτητα ούτε με παθολογικά αίτια, ούτε με κληρονομικότητα.

Πολλές φορές αποτελεί μη δυνατή διαχείριση συσσωρευμένου άγχους. Δεν είναι ντροπή, όπως όλα τα ψυχικά νοσήματα.

Χρειάζεται αγάπη από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον.

 Όλα αντιμετωπίζονται, αρκεί ν’ αναγνωρίζεις το πρόβλημα και να είσαι πρόθυμος να το βάλεις κάτω και να το λύσεις. Να δείξεις ότι ο μόνος κυρίαρχος του εαυτού σου είσαι εσύ.

Βάλε το μαχαίρι στο κόκαλο μεταφορικά κι όχι κυριολεκτικά κι απέκτησε μια σχέση αγάπης με τον εαυτό σου.

Είσαι πολύ πιο δυνατός άνθρωπος απ’ όσο νομίζεις, όπως κι όλοι μας.

Μη χάνεις άλλο χρόνο. Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή.

Πηγή: pillowfights.gr