Ενός αγγέλου άγγιγμα

Το συγκεκριμένο ποίημα είναι από το Blog της Λίζας και το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το διάβασα! (περιττό να πω πως το έχω διαβάσει καμιά δεκαριά φορές...)

Ήταν άκρως συγκινητικό για εμένα και με άγγιξε πάρα πολύ. Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που διάβασα ποτέ. Έτσι, το αναδημοσιεύω:

Στη γη του καταδικασμένου έρωτα

 

Ένα διαμαντένιο δάκρυ

κύλησε

εκεί που υπήρχε κάποτε ένα χαμόγελο.

 

 

Ενός αγγέλου άγγιγμα

Κάπως έτσι άρχισαν όλα..

Μια φορά κι έναν καιρό,

ένας άγγελος κι ένας δαίμονας έπεσαν στα δίχτυα της αγάπης.

Δεν είναι μια ιστορία αγάπης,

αλλά μια ιστορία για την αγάπη.

Εκείνη την ολοκληρωτική δύναμη

που μερικές φορές κάνει και θαύματα.

Ο άγγελος παραδομένος στην άγνοια του,
προστατευμένος μέσα στην πλάνη του παραδείσου,
δεν ήξερε·
ο δαίμονας ήταν κάποτε άγγελος κι αυτή.

Ώσπου ήρθε η μέρα που του άνοιξε ένα παράθυρο να δει ο ίδιος τη σκοτεινή της ψυχή.

Του έδειξε τα κομματιασμένα της φτερά -ό,τι έμεινε απ' αυτά-

και του είπε τα πάντα.

Πως ήταν κάποτε κι εκείνη άγγελος.

Ότι οι περισσότεροι δαίμονες ήταν άγγελοι που έχασαν τη χάρη τους

όταν ακολούθησαν ένα σκοτεινό μονοπάτι.

Πώς ξεκίνησε.

Πώς κατέληξε δαίμονας που κατοικεί στις σκιές και το ψέμα.

Ότι είχε χάσει πλέον τα πάντα.

“Ξεκινάμε όλοι από το ίδιο σημείο... Ειρωνεία που καταλήγουμε ο καθένας αλλού.”

Του είπε την αλήθεια της, μα εκείνος δεν τη έδιωξε.

Άνοιξε την αγκαλιά του και την έκλεισε μέσα στα δυο του χέρια.

Της χαμογέλασε γλυκά,

καθώς εκείνη βρήκε καταφύγιο στην αγκαλιά του.

Την έλουσε με το φως του.

Μα όσο της χαμογελούσε, τόσο τον ερωτευόταν.

Κι όσο τον ερωτευόταν, τόσο βεβαιωνόταν ότι έπρεπε να κάνει τη μεγάλη θυσία.

Να φύγει απ' τη ζωή του όσο προλάβαινε.

Πριν τον παρασύρει στο σκοτάδι της δικής ζωής.

Με όλη τη δύναμη της σκοτεινής της ψυχής τον έδιωξε μακριά.

Για να τον προστατέψει.

Εκείνη ήταν ήδη κατεστραμμένη,

ένας δαίμονας που κυκλοφορούσε ανάμεσα σε άλλους δαίμονες.

Εκείνος όμως είχε μια ευκαιρία στη ζωή.

Ήξερε ότι η αγάπη της ήταν ο μεγαλύτερος του κίνδυνος.

“Αν σ' αγαπώ πρέπει να σε διώξω,

κι αν μ' αγαπάς πρέπει να φύγεις”

Έβαλε το χέρι του στο στήθος της.

Εκεί που θα έπρεπε να ακούγεται ο χτύπος της καρδιάς της.

Μόνο που είχε χαθεί από χρόνια.

Η καρδιά της ήταν νεκρή.

Κι αν ακόμη χτυπούσε θα χτυπούσε μόνο γι' αυτόν.

“Είμαι η κόλαση σου, δεν έχεις θέση δίπλα μου.

Σου αξίζει ο Παράδεισος.”

Ήταν αποκαρδιωμένη,

ήταν πια αργά, ο έρωτας τους ηττήθηκε οριστικά.
“Κόλαση είναι ο Παράδεισος μακριά σου” της είπε

και σφάλισε τα χείλη της μ' ένα φιλί.

Τον κοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα, αποστασιοποιημένα.

Κάτι ανεξήγητο της συνέβαινε.

Ξάφνου, ένα δάκρυ κύλησε απ' τα μάτια της.

Ήταν η πρώτη φορά.

Πρώτη φορά που ένιωθε άνθρωπος μετά από καιρό.

Άρχισε να κλαίει και να γελάει μαζί.

Συναισθήματα πλημμύρισαν το κορμί της,

το φως της αγάπης του την τύλιξε κι έδιωξε το σκοτάδι από μέσα της μια για πάντα,

οι πληγές της ψυχής της ολοένα κι επουλώνονταν,

τα τσακισμένα κομμάτια των φτερών της άρχισαν να ενώνονται.

Το αναμενόμενο τέλος θα ήταν να δοθεί μια νέα ευκαιρία στην αγάπη τους.

Μια ευκαιρία να μείνουν για πάντα μαζί.

Αλλά όχι εκείνοι,

όχι αυτή η ιστορία.

Δεν είναι μια ιστορία αγάπης,

αλλά μια ιστορία για την αγάπη.

“Με έσωσες. Είμαι ελεύθερη” είπε

κι εξαφανίστηκε μέσα σε μια δέσμη φωτός.

Δεν την είδε ξανά.

Ο άγγελος κέρδισε ξανά τη θέση του στον Παράδεισο.

Κάθε άγγελος κρύβει ένα θαύμα μέσα του,

του είπαν.

Και το δικό του ήταν να σώσει έναν καταδικασμένο δαίμονα.

Την έσωσε με την αγάπη του,

την έκανε να νιώσει ξανά

από καιρό σβησμένα συναισθήματα.

Φώτισε το σκοτάδι της ψυχής της.

Της χάρισε το θαύμα του

και σώθηκε.

Εκείνος, όμως, όχι.

Αρνήθηκε να επιστρέψει.

Δεν του ταίριαζε πια.

Το σκοτάδι είχε αρχίσει να τον αγκαλιάζει.

Κι αυτός το δέχτηκε.

Συνέχισε την πορεία του ηττημένος.

Έτσι τσαλαπατημένος και βρώμικος.

Κανείς πλέον δεν πίστευε ότι ήταν άγγελος.

Η ζωή του πλέον δεν είχε καμία αξία χωρίς αυτήν.

Το φως του έσβηνε ολοένα και περισσότερο.

Τα φτερά του από τότε θα ήταν πάντα μαύρα...

Όνειρο ή αλήθεια,

δεν έμαθε κανείς ποτέ...