Το προσκλητήριο μου έπεσε από τα χέρια

Τα έμαθες. Παντρεύεται. Συγχαρητήρια είπες κι έσφιξες τα δόντια.

Σοκαρίστηκες λίγο αλλά βγήκες και τα ήπιες με τις φίλες σου και τα είδες αλλιώς τα πράγματα.

Καλά κάνει, σκέφτηκες. Δε θα ήσουν ευτυχισμένη μαζί του. Ήθελες τα πράγματα να ρέουν και όλο τους κόβατε τη φόρα. Τα στεγανά που βάζατε τα γκρεμίζατε και πάλι απ’την αρχή.

Καλά κάνει, τους είπες.

»Απλά θέλω να σας πω δυο πράγματα. Ίσως δε πρέπει αλλά θα τα πω. Σαν επίλογο σε αυτό που έζησα μαζί του. Όταν χωρίσαμε σταυρώθηκα μονάχη μου. Δε με ένοιαζε, απλά μου έλειπε και με λυπόμουν. Τόσο που με σιχάθηκα.

Σκέφτηκα να τα αλλάξω όλα. Σπίτι, δουλειά, πόλη, φίλους. Δεν ήθελα τίποτα να τον θυμίζει. Με αηδιάζει. 

Δε κλαίω, ακούστε με. Ούτε αισθάνομαι άσχημα. Συμβαίνει σε όλους, στους καλύτερους και στους χειρότερους. Δεν είχα εκπαιδευτεί όμως για τέτοια κατάσταση. Δεν είχε τέτοιο βιογραφικό η ψυχή μου να προλαμβάνει τέτοιες κρίσεις. Ήθελα άλλο πτυχίο γι’αυτό και το απέκτησα στο σεμινάριο που εθελοντικά συμμετείχα. Τον ευχαριστώ γι’αυτό. 

Οφείλω να σας ξεκαθαρίσω όμως κάτι. 

Αυτός που με πόνεσε, δε με ξέρει.

 Έβγαλε συμπεράσματα για ολόκληρη τη ψυχοσύνθεσή μου. Αυτά που του εκμυστηρεύτηκα δε τα είχε καταλάβει. Δεν ήθελε μάλλον. Τα χρησιμοποίησε εις βάρος μου.

Έδωσε δικαίωμα στους φίλους του να μιλούν άσχημα για μένα για να δικαιολογήσει ότι με έχασε. Ήταν πολλοί και ήμουν μία. Πώς να το πολεμήσω αυτό; Με δικάσανε σε αρένα με λιοντάρια και σεκιούτορες. Και αυτοί ήταν παρών, ακόμη και όταν δε τους διέκρινε η ματιά μου. Ήταν πάντα εκεί. Η ψυχή τους τρεφόταν από το μίσος και τη ζήλια. Παρασιτούν.

Όσο και αν τους αντιπαθούσα κάτι μέσα μου ήθελε να τους κάνει να με αποδεχτούν. Να καταλάβουν αυτό που είμαι. Ήθελα να κερδίσω αυτή τη μάχη. Δε σας λέω πως ήταν απίθανο, αλλά σκέφτηκα. Αξίζει το κόπο; Αυτοί είχαν αποφασίσει για μένα πριν ακόμη με γνωρίσουν.

Τους άφησα λοιπόν να σκάβουν το λάκκο μου. Πήρα τον παράδρομο. Πάλι στο προορισμό μου θα έφτανα.

Διότι πώς να διδάξεις σε κάποιον ότι αυτό που βλέπει δεν είναι αυτό που υπάρχει; Και θα σε πιστέψει; Πολλοί τρομάζουν μπροστά στο μέγιστο, το καλό και αποζητούν απελπισμένα το ελάχιστο, το κακό. Με αυτό νιώθουν άνετα γιατί αντανακλά τους ίδιους. Αν κάποιος περιμένει από σένα το χειρότερο, αυτό θα του δώσεις και ας μην είναι καν στοιχείο της συμπεριφοράς σου. Θα φτιάξεις ένα αλλιώτικο alter ego, συνονόματο, με ίδια εμφάνιση αλλά διαφορετικές εκφράσεις. Αυτό περιμένει, αυτό θέλει, αυτό παίρνει. Δεν ήθελα να μεταμορφωθώ σε αυτό. Δε μου ταίριαζε.

Άς τα αφήσουμε όμως αυτά. Μυρίζουν ναφθαλίνη. Δε λυπάμαι που παντρεύεται. Έτσι σας τα λέω.

Εύχομαι να είναι ευτυχισμένος με αυτή που έχει επιλέξει. Να τον αγκαλιάζει τα βράδια όταν κοιμάται και να μην του παίρνει το πάπλωμα όπως εγώ.

Να τον φιλάει όταν παραπονιέται και γκρινιάζει, για να του υπενθυμίσει πως όλα είναι καλά. Γι’αυτό το κάνει άλλωστε.

Να αγαπάει αυτή τη ρυτίδα έκφρασης που έχει στο δεξί μέρος του άνω χείλους του όταν χαμογελά.

Να του φτιάχνει το αγαπημένο του φαγητό τις μέρες που η δουλειά τον καταβάλλει και να μη του μιλάει όταν επιστρέφει εξουθενωμένος. Απλά να τον προσέχει. Να είναι εκεί για εκείνον. 

Να γίνει καλή μητέρα στα παιδιά του και να εύχεται να πάρουν τα χείλη του. Αυτά τα χείλη του τα γαμημένα.

Να καταλαβαίνει πως μερικές φορές χρειάζεται την ησυχία του. Να τον αφήνει μονάχο να πάθει τη κατάθλιψή του, που τόσο έχει ανάγκη, για να επιστρέψει χαρούμενος και συνειδητοποιημένος. Να της λείπει όταν συμβαίνει αυτό.

Να του κάνει έρωτα δυνατά και παθιασμένα. Να αγγίζει το στήθος του και να αισθάνεται πάνω του ασφάλεια. Αυτό να είναι το καταφύγιο της. Να χορεύει πάνω του και αυτός, ως άλλος χορογράφος να της δίνει τη δύναμή του και να σκηνοθετεί τη πράξη.

Να τον αγαπάει ρε θέλω. Όσο τον αγάπησα εγώ και να της πεί να μη βάλει περιθώρια σ’αυτό. 

Αν τον δώ μόνο ένα πράγμα θα του πώ. Συγχαρητήρια. Να ζήσετε. 

Α, και ίσως κάτι ακόμα. Ότι τη μπλούζα του τη φοράω ακόμη όταν κοιμάμαι. Ή μάλλον όχι. Αυτό δε το πώ.

Πολλά σας είπα σήμερα. Να πάει να γαμηθεί. Στην υγειά του!»

Πηγή: pillowfights.gr