Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου





Ο καθένας έχει δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή του ας ξεκινήσω από ‘κει. Γούστο του και καπέλο του. Ό,τι θέλει τον κάνει τον εαυτό του. 

Το θέμα είναι οτι εκείνος που αυτοκαταστρέφεται, έχει γύρω του ανθρώπους που τον νοιάζονται και δεν αντέχουν να τον βλέπουν έτσι.

Για την Άννα μιλάω σπάνια. Την Άννα τη γνωρίζω σχεδόν από πάντα. Από παιδιά μεγάλο μέρος του καλοκαιριού το περνούσαμε παρέα. Φίλες με ελάχιστη διαφορά ηλικίας. 

Τα τελευταία χρόνια βασανιζόταν από καταθλίψεις ή σωστότερα βασάνιζε τον εαυτό της με καταθλίψεις. 

Δεν ήταν ότι ήθελε να πεθάνει, ήξερε πολύ καλά ότι δε θα πέθαινε, ήταν ότι ήθελε να νιώσει ότι ζει. Γι’ αυτό το λόγο είχε πέσει θύμα του εαυτού της και αυτοτραυματιζόταν. 

Είχε μάθει ακριβώς πόσο πρέπει να πιέζει το μαχαίρι για να δημιουργεί ένα ελαφρύ αίσθημα πόνου, ίσως και ηδονής κι έπειτα καθόταν και κοιτούσε τα κατορθώματά της. Άλλες φορές θα καιγόταν με το σίδερο.

Μας ξεγελούσε όλους, όμως. Γελούσε, διασκέδαζε, φλερτάριζε, αλλά μέσα της αισθανόταν ένα βάρος, το οποίο και το εξωτερίκευε. Η Άννα είχε τάσεις αυτοτραυματισμού.

Λίγο για να τραβήξει την προσοχή των γονιών της, λίγο για να βρει με λάθος τρόπο τον εαυτό της.

Ήταν η εκτόνωση της για τα βράδια που ένιωθε μόνη, για όσα συμμετείχε κι έλειπαν από δίπλα της γονείς και φίλοι, για το κυριακάτικο τραπέζι που η απουσία του πατέρα της ήταν δεδομένη.

Η τιμωρία για όλα όσα πίστευε ότι ευθυνόταν η ίδια. 

Οι ενοχές που δεν μπορούσε να ξεπεράσει και διαρκώς αυξάνονταν στο κεφάλι της. 

Ο τρόπος για να δείξει στον εαυτό της ότι δεν τον θέλει, δεν την ενδιαφέρει. 

Η ηρεμία που αποζητούσε σε κάθε δύσκολη στιγμή. 

Όταν την πήρε χαμπάρι η μητέρα της, έκρυβε όλα τα αιχμηρά αντικείμενα για να μην τα βρει και ξεκινήσει τα ίδια. Ό,τι μπορούσε έκανε η γυναίκα, παρακαλούσε να επισκεφτεί ειδικό, ζητούσε κι από μας στήριξη, άλλα τίποτα. Η Άννα ανένδοτη.

Έκρυβε τα χέρια της για να νομίζουμε ότι σταμάτησε, αλλά η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της είχε χαθεί.

Όταν ερωτευόταν άλλαζε όλη η συμπεριφορά της. Ονειρευόταν το μέλλον κι έκανε σχέδια. Χρειαζόταν κάποιον να της δείξει το δρόμο.

Κι αυτός ήταν ο Αλέξης. Με τον Αλέξη χώρισαν. Επέστρεψε πάλι στα ίδια. Αυτό που ήταν όμως να της δώσει ο Αλέξης της το έδωσε. Κίνητρο για ζωή.

Πέρσι είδα τυχαία τη μητέρα της και τη ρώτησα πώς πάει η Άννα. Οι μέρες πλέον που η Άννα είναι καλά είναι περισσότερες από εκείνες που δεν είναι.

Το αριστερό της χέρι το έχει γεμίσει τατουάζ, έπρεπε να καλύψει κάπως τις ουλές και τις δύο αποτυχημένες προσπάθειας αυτοκτονίας. Δεν είναι ότι η Άννα ήθελε να πεθάνει, απλώς δεν έβλεπε ζωή.

Τις συνεδρίες με τους ειδικούς τις παρατούσε στη μέση. Είναι που δεν άντεχε τον ψυχικό πόνο, όπως εύκολα άντεχε τον σωματικό. Ώσπου η Άννα πήρε την απόφαση και πήγε μόνη της. Την τράβηξε την προσοχή, δεν είχε κι άλλο χώρο για τατουάζ στ’ αριστερό χέρι.

Μόνη της πέρασε την πόρτα του ψυχιάτρου και μόνη της παραδέχτηκε ότι είναι η Άννα κι αυτοτραυματίζεται. Χρειαζόταν να αποστασιοποιηθεί από το πρόβλημα. Κάποιοι κάνουν λόγο για κλινικές, άλλοι για ταξίδια στο εξωτερικό.

Το σημαντικό είναι ότι η Άννα αποφάσισε να αφήσει τον εαυτό της να βρει τον εαυτό του. Η Άννα θέλει πια να μάθει ν’ αγαπάει την Άννα.

Ο αυτοτραυματισμός δεν αποτελεί απάντηση σε κανένα ερώτημα.

Δε συνδέεται απαραίτητα ούτε με παθολογικά αίτια, ούτε με κληρονομικότητα.

Πολλές φορές αποτελεί μη δυνατή διαχείριση συσσωρευμένου άγχους. Δεν είναι ντροπή, όπως όλα τα ψυχικά νοσήματα.

Χρειάζεται αγάπη από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον.

 Όλα αντιμετωπίζονται, αρκεί ν’ αναγνωρίζεις το πρόβλημα και να είσαι πρόθυμος να το βάλεις κάτω και να το λύσεις. Να δείξεις ότι ο μόνος κυρίαρχος του εαυτού σου είσαι εσύ.

Βάλε το μαχαίρι στο κόκαλο μεταφορικά κι όχι κυριολεκτικά κι απέκτησε μια σχέση αγάπης με τον εαυτό σου.

Είσαι πολύ πιο δυνατός άνθρωπος απ’ όσο νομίζεις, όπως κι όλοι μας.

Μη χάνεις άλλο χρόνο. Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή.

Πηγή: pillowfights.gr

8 σχόλια:

  1. "Δεν ήταν ότι ήθελε να πεθάνει, ήξερε πολύ καλά ότι δε θα πέθαινε, ήταν ότι ήθελε να νιώσει ότι ζει. Γι’ αυτό το λόγο είχε πέσει θύμα του εαυτού της και αυτοτραυματιζόταν.(...) Δεν είναι ότι η Άννα ήθελε να πεθάνει, απλώς δεν έβλεπε ζωή.(...)Τις συνεδρίες με τους ειδικούς τις παρατούσε στη μέση. Είναι που δεν άντεχε τον ψυχικό πόνο, όπως εύκολα άντεχε τον σωματικό."

    Δεν έχω αυτοτραυματιστεί, δεν αποζήτησα ποτέ την εκτόνωση με αυτόν τρόπο, αλλά ξέρω πώς είναι να βλάπτεις τον εαυτό σου. Είμαι αυτοκαταστροφική με τον δικό μου τρόπο και το θέμα είναι ότι όλοι -όσοι μαχόμαστε με την κατάθλιψη- έχουμε έναν τρόπο να κάνουμε κακό στον εαυτό μας, ακόμη κι αν δεν είναι τόσο φανερός στους άλλους. Γι' αυτό, παρόλο που δεν έχω προβεί ποτέ σε αυτοτραυματισμό, μπόρεσα να καταλάβω και να νιώσω κάθε λέξη αυτού του άρθρου.
    Η αλήθεια είναι πως όταν βλέπω φωτογραφίες από ουλές -απομεινάρια της επίθεσης στον εαυτό τους- νιώθω πάντα βαθύτατη θλίψη και μια ανεξήγητη ανάγκη να φιλήσω εκείνες τις ουλές τρυφερά, να το "κάνω μάκια να περάσει". Δεν ξέρω γιατί, εγώ ένα τόσο κατεστραμμένο ον, νιώθω την ανάγκη να προστατέψω εκείνα τα πλάσματα, να τα κρύψω κάτω απ'τη "φτερούγα" μου και να τα προστατέψω από την "καταιγίδα". Δεν θεωρώ τους "cutters" αδύναμους, ίσα-ίσα πιστεύω ότι κουράστηκαν να είναι δυνατοί...αυτό και μόνο με κάνει να θέλω να τους περιποιηθώ -σαν πεσόντες ήρωες- και για γιατρέψω τα τραύματά τους.
    Ίσως επειδή ξέρω ότι θα μπορούσα εύκολα να είμαι εγώ σ' εκείνη τη θέση, ίσως το θεωρώ κατάκτηση που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να το κάνει ΚΑΙ αυτό...δεν ξέρω.



    "Το σημαντικό είναι ότι η Άννα αποφάσισε να αφήσει τον εαυτό της να βρει τον εαυτό του. Η Άννα θέλει πια να μάθει ν’ αγαπάει την Άννα."
    Αυτό είναι το σημαντικό, αυτή είναι η μόνη λύση. Η λύτρωση μπορεί να έρθει μόνο από μέσα μας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Δεν ήταν ότι ήθελε να πεθάνει, ήξερε πολύ καλά ότι δε θα πέθαινε, ήταν ότι ήθελε να νιώσει ότι ζει. Γι’ αυτό το λόγο είχε πέσει θύμα του εαυτού της και αυτοτραυματιζόταν.(...) Δεν είναι ότι η Άννα ήθελε να πεθάνει, απλώς δεν έβλεπε ζωή.(...)
      Το συγκεκριμένο κομμάτι νομίζω είναι αυτό που αντιπροσωπεύει πολλούς cutters. Είναι αυτό το κομμάτι του εαυτού σου που θέλει να ζήσει, να νιώσει κάτι. Ώστε να καταλάβει πως είναι ακόμα ζωντανός. Γιατί δεν μπορεί να νιώσει. Έχει φτάσει σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο. Δεν μπορεί να νιώσει συναισθήματα πέρα από το μόνιμο κενό.

      "Η αλήθεια είναι πως όταν βλέπω φωτογραφίες από ουλές -απομεινάρια της επίθεσης στον εαυτό τους- νιώθω πάντα βαθύτατη θλίψη και μια ανεξήγητη ανάγκη να φιλήσω εκείνες τις ουλές τρυφερά, να το "κάνω μάκια να περάσει". Δεν ξέρω γιατί, εγώ ένα τόσο κατεστραμμένο ον, νιώθω την ανάγκη να προστατέψω εκείνα τα πλάσματα, να τα κρύψω κάτω απ'τη "φτερούγα" μου και να τα προστατέψω από την "καταιγίδα". Δεν θεωρώ τους "cutters" αδύναμους, ίσα-ίσα πιστεύω ότι κουράστηκαν να είναι δυνατοί...αυτό και μόνο με κάνει να θέλω να τους περιποιηθώ -σαν πεσόντες ήρωες- και για γιατρέψω τα τραύματά τους."
      Δεν θα σου κρύψω πως μου κύλησαν δάκρυα μόλις διάβασα τη συγκεκριμένη παράγραφο. Δεν έχω να πω κάτι άλλο....

      Μπορεί να μην έχεις αυτοτραυματιστεί Λιζάκι, αλλά έχεις νιώσει και εσύ αυτό το απόλυτο συναισθηματικό κενό και όπως λες: "είμαι αυτοκαταστροφική με τον δικό μου τρόπο" . Έχεις νιώσει και εσύ όλα αυτά τα απαίσια πράγματα που σου θολώνουν το μυαλό.

      Αυτό είναι το σημαντικό. Το τελευταίο. Να καταφέρεις να βγεις από αυτό το αδιέξοδο και να ανασάνεις και πάλι. Να απολαύσεις τη ζωή που σου ανήκει...

      Διαγραφή
    2. Ξέρω πώς ακριβώς νιώθετε, παρόλο που εγώ δεν έφτασα σ' εκείνο το σημείο. Ξέρω γιατί το ένιωσα κι εγώ, το νιώθω ακόμη συχνά.. Κι έχω κάνει πολύ κακό στον εαυτό μου, με τον τρόπο μου, του έχω κάνει μεγάλο κακό.
      Ευτυχώς έχω κάνει πολύ δρόμο από τότε και μπορώ να πω ότι το πολεμάω, όσο καλύτερα μπορώ. Ότι είμαι εγώ καλύτερα. Μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω να ξεπεράσω αυτό το μίσος που τρέφω για τον εαυτό μου.

      "Αυτό είναι το σημαντικό. Το τελευταίο. Να καταφέρεις να βγεις από αυτό το αδιέξοδο και να ανασάνεις και πάλι. Να απολαύσεις τη ζωή που σου ανήκει..."
      Ακριβώς! Χτίζοντας ξανά από την αρχή τη σχέση σου με τον εαυτό σου: μόνο τότε μπορείς να ξαναρχίσεις να ζεις.

      Διαγραφή
    3. Ακριβώς. Το να αποδεχτείς τον εαυτό σου και να τον αγαπήσεις έστω ένα "τσακ" παραπάνω είναι ένα μεγάλο βήμα. Σιγά σιγά θα κάνεις μικρά μικρά βηματάκια και θα αρχίσεις να τον αποδέχεσαι ολοένα και περισσότερο. Αρκεί να κάνεις την αρχή...

      Διαγραφή
    4. "Baby steps" γιατί -για να παραφράσω τον Neil Armstrong- καμιά φορά ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα μπορεί να είναι ένα τεράστιο βήμα για τον άνθρωπο ;))

      Διαγραφή
    5. Ωραία τα λες! ;)

      Έτσι ξεκινάς σιγά σιγά και προχωράς...

      Διαγραφή
    6. Ωραία τα λέμε κι οι δυο εδώ μέσα κάθε φορά χαχα ❤

      Διαγραφή