Απλά στο χαρτί ξεσπάω!

Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο για να ξεσπάει. Να αφήνει τα συναισθήματά του ελεύθερα. Κάποιοι έχουν σαν «λύτρωση» το να μιλούν με άλλους ανθρώπους, άλλοι χάπια, άλλοι αλκοόλ. Άλλοι...Άλλοι...Άλλοι...

Ο δικός μου τρόπος να ξεσπάω είναι το χαρτί. Ή μάλλον πιο γενικά το να γράφω. Είτε σε χαρτί είτε στο λάπτοπ μου μπροστά. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να «ελαφρύνω» τα συναισθήματά μου, να δώσω μορφή στις σκέψεις μου, να βάλω λέξεις σε μια σειρά όπου θα βοηθήσουν να περιγράψουν αυτά που σκέφτομαι και αυτά που νιώθω. Γράμματα, λέξεις, προτάσεις που σχηματίζονται και δημιουργούν μια σειρά και ένα νόημα-όσο νόημα μπορούν να βγάλουν οι χαοτικές σκέψεις μου.

 

Το γράψιμο για μένα ήταν από πάντα ένας τρόπος να ξεδίνω. Ήταν ο τρόπος μου από το σχολείο ακόμα. Σε χαρτί ξεσπούσα τα νεύρα μου, τις στενοχώριες μου, τις σκέψεις που με έπνιγαν. Τα άγχη, τα φιλικά δράματα, τις χαμένες ευκαιρίες, τα πρόσωπα που μου έλειπαν. Όλα. Όλα έφευγαν από το μελάνι του στυλό και μετατρέπονταν σε γράμματα που δημιουργούσαν ιστορίες με όλα αυτά που με απασχολούσαν. 

Μόλις τελείωσα το σχολείο, συνέχισα. Εκεί άρχισα να δίνω άλλη μορφή στα κείμενά μου. Απέκτησα το δικό μου, κατά δικό μου λάπτοπ και αντί για μελάνι, χρησιμοποιώ πλήκτρα τα οποία πατώντας τα δημιουργώ λέξεις στην οθόνη μου. Λέξεις που εκφράζουν αυτά που νιώθω. Κείμενα ολόκληρα που έχουν δώσει ένα «σώμα» στον εσωτερικό μου κόσμο. 

Αυτός ήταν και ο λόγος που δημιούργησα το blog εξαρχής. Μια πολύ καλή μου φίλη γνωρίζει τι σημαίνει για μένα το γράψιμο, έτσι μου έβαλε την ιδέα να φτιάξω ένα blog που θα με αντιπροσωπεύει. Ένα blog που θα δίνω σώμα και ψυχή. Με τα συναισθήματά μου, με τις σκέψεις μου, με τις χαρές, τις λύπες και όλα όσα με απασχολούν. Όμορφα και άσχημα. Πράγματα που με προβληματίζουν. Κείμενα που με έκαναν να σκεφτώ. Κείμενα που οργανώνουν τις σκέψεις μου. Τις βάζουν σε μια σωστή σειρά. Και ας χάνω το λογαριασμό κάθε φορά. Ξέρω πως καταφεύγω πολύ εύκολα στο γράψιμο πλέον. 

Έχει γίνει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Πλέον, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου αν σταματήσω να γράφω. Αν για κάποιο λόγο μου απαγορευόταν να γράφω ή δεν μπορούσα να γράψω, θα τρελαινόμουν.  

Δε θα ήμουν εγώ.

 

Έχω δώσει όλο μου το είναι στις λέξεις. Τα κείμενά μου, τα δημιουργήματά μου είναι όλα εγώ. Τα αγαπώ σαν να είναι παιδιά μου. Μπορεί να ακούγεται περίεργο αυτό σε κάποιον τρίτο, αλλά όσοι νιώθουν το ίδιο με μένα με το γράψιμο θα το καταλάβουν. 

Πάντα στο «χαρτί» ξεσπούσα, πάντα εκεί θα συνεχίσω να ξεσπάω....