Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

6 μήνες


Πέρασαν 6 μήνες. Έξι μήνες με την απουσία σου. Και δεν υπάρχει "Γίνομαι καλύτερα". Δεν υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί η απουσία σου. Και το χειρότερο κομμάτι; Μία μέρα πριν να κλείσεις έξι μήνες απουσίας από αυτό τον κόσμο σε είδα για πρώτη φορά στον ύπνο μου.
Όταν "έφυγες" έδινα τα πάντα για να σε έβλεπα εκείνη την περίοδο σε ένα όνειρο. Για να δω ότι είσαι καλά.
Πλέον δεν ξέρω αν χαίρομαι ή όχι που σε είδα. Αυτό που ξέρω είναι ότι μόλις ξύπνησα έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου. Έκλαιγα καθώς προσπαθούσα να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια από το όνειρο που είδα πριν από λίγα δευτερόλεπτα.
Ξέρω δεν είναι αληθινές εικόνες όμως ήταν ότι πιο πρόσφατο είχα από εσένα.
Και το πιο περίεργο; Ότι στο όνειρο μου δεν πίστευα ότι σε είχα μπροστά μου. Και όταν σου είπα πως τόσο καιρό ζούσαμε χωρίς εσένα, γέλασες και έλεγες πως δεν έγινε τίποτα από αυτά. Και πως είσαι εδώ.
Και συνέχισες να γελάς και να κάνεις τα αστεία σου όπως τότε.
Ήταν εφιάλτης; Ήταν όνειρο; Δεν ξέρω. Έφτασε το τέλος της ημέρας και ακόμα δεν ξέρω αν χαίρομαι ή όχι που σε είδα.
Συνειδητοποιώ ότι πέρασε μισός χρόνος πλέον από τότε. Μισός χρόνος και δεν αισθάνομαι καθόλου καλύτερα. Κάθε φορά που θα γράψω ή θα αναφερθώ σε σένα θα βάλω τα κλάματα. Να και εδώ τώρα που γράφω, τρέχουν δάκρυα. Δεν αντέχεται η ζωή χωρίς εσένα. Είναι δύσκολη.
Θέλω να είσαι εδώ. Και τι δε θα έδινα για να είσαι εδώ. Φοβάμαι πως γυρίζω πάλι στα παλιά. Πώς γίνομαι χάλια πάλι.
Και πώς θα το ξεπεράσω; Ξέρω πως θα ήθελες να είμαι δυνατή και να προχωράω μπροστά. Αλλά πίστεψε με δεν μπορώ. Και δεν το συζητάω με κανέναν. Πονάει να μιλάω γι' αυτό.
Ξέρεις πόσες φορές πέρασε από το μυαλό μου να κάνω αυτό που έχω απαγορεύσει στον εαυτό μου; Αλλά αυτή τη φορά σε μεγαλύτερο βαθμό. Έτσι ώστε να καταφέρω να σε δω και πάλι.
Ξέρω όμως πως δεν μπορώ να το κάνω. Ξέρω ότι θα πονέσει πολύ για τα πρόσωπα που έχω δίπλα μου & περισσότερο για την αδερφή μου. Μετά από όλα αυτά που έχουμε συζητήσει ξέρω πως δεν αντέχει να χάσει και άλλο τόσο κοντινό πρόσωπο. Ξέρω ακόμα πως πρέπει να σταθώ δυνατή γι' αυτήν. Και αλήθεια προσπαθώ να το κάνω. Γιατί εκείνη πάντα ήταν εκεί στις δυσκολίες μου.
Και ξέρω πως δεν μπορούμε να κάνουμε κακό στη Μ. μας. Έτσι δεν είναι; Ξέρω πόση αδυναμία της είχες. Και ξέρεις πόση αδυναμία της έχω και εγώ.
Τώρα έχω έναν παραπάνω λόγο να στέκομαι δίπλα της. Όχι ότι δεν είχα αρκετούς. Αλλά πλέον πρέπει να είμαι εκεί και για σένα. Αφού έχασε ένα από τα τρία άτομα στα οποία μιλούσε.
Ξέρω όμως πως δεν μπορώ να νιώσω καλύτερα. Πραγματικά εύχομαι να είσαι καλά όπου και να είσαι. Θέλω να μας βλέπεις και να χαίρεσαι γι' αυτό που είμαστε και γι' αυτό που έχουμε γίνει. Και θέλω να χαίρεσαι που θα μας βλέπεις έτσι με την Μ.
Και να ξέρεις ότι δεν σε ξεχνάμε. Ποτέ. Ό,τι και να κάνω, όποια απόφαση και να πάρω είσαι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό μου.
Μου λείπεις....

4 σχόλια:

  1. Μου ξύπνησες αναμνήσεις που κρύβονται στις πιο υγρές και σκοτεινές σπηλιές του μυαλού μου...και πονάνε ακόμη γαμώτο...γι' αυτό δεν θα γράψω περισσότερα, παρά μόνο ότι αν ποτέ νιώσεις μόνη στο σκοτάδι σου, θυμήσου ότι κι εγώ στο δικό μου σκοτάδι σε νιώθω.. φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή