They can't feel you

 
Δεν είναι περίεργο όταν με ανθρώπους που κάποτε σε καταλάβαιναν βλέπεις ότι δε σε νιώθουν πλέον; Με πιάνει το παράπονο όταν σκέφτομαι πως κάποτε αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν να νιώσουν ότι δεν είσαι καλά και πλέον δεν τους περνάει καν από το μυαλό πόσο "άσχημα" νιώθεις.
Αναφέρονται σε πράγματα και βλέπεις ότι δεν διακρίνουν γιατί το κάνεις όλο αυτό ή τι σε ώθησε για να καταλήξεις εκεί. Δεν βλέπουν πίσω από τα προσωπεία που βάζεις ενώ κάποτε ήταν κομμάτι της ψυχής σου και καταλάβαιναν με μία μόνο λέξη ή ματιά.
Και δεν θες να "ανοιχτείς". Όχι. Δεν μπορείς να ανοιχτείς. Νιώθεις ότι και να το κάνεις δεν έχει κανένα απολύτως νόημα γιατί και πάλι δεν θα σε καταλάβουν. Οπότε συνεχίζεις να τοποθετείς τις μάσκες και να προσποιείσαι πως όλα είναι καλά και δεν συμβαίνει τίποτα. Αυτοί οι άνθρωποι που κάποτε σε ένιωθαν όσο κανένας δεν ξέρουν ότι βασανίζεσαι κάθε μέρα και κάθε νύχτα αδυνατείς να κλείσεις μάτι. Δεν ξέρουν ότι μπορεί να ξεσπάσεις σε κλάματα σε τελείως "άκυρες" στιγμές από το πουθενά. Δεν ξέρουν ότι το μυαλό σου δεν ησυχάζει ποτέ από σκέψεις και ότι κοντεύεις να τρελαθείς. Δεν ξέρουν πόσο κοντά στο θάνατο έχεις φτάσει. Δεν σε νιώθουν.
Αλλά τι μπορείς να κάνεις; Κατά τη γνώμη μου τίποτα. Δεν μπορείς ούτε είσαι διατεθειμένος να τους βάλεις σε αυτό το "τρυπάκι" που αποκαλείς "ζωή". Αν δεν μπορούν να το καταλάβουν δεν θες να είσαι εσύ αυτός που θα τους αναγκάσει. Συνεχίζεις να πορεύεσαι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αυτού αποκτάς άλλους ανθρώπους που σε νιώθουν όπως κάποτε σε ένιωθαν αυτοί. Και σε λυπεί. Σε λυπεί το γεγονός ότι δεν σε νιώθουν έτσι πια. Είμαι σίγουρη ότι δεν το κάνουν από κακία αλλά ούτε και σκόπιμα. Δεν ξέρεις το λόγο όμως. Δεν ξέρεις το λόγο που ξαφνικά σταμάτησαν να σε "νιώθουν".
Και απλά συνεχίζεις....