Η μυρωδιά σου

...."And the t-shirt lost its smell of you", όπως λέει και η Maria Mena στο τραγούδι "Miss you love".

Χθες όπως καθάριζα το σπίτι, αποφάσισα να βγάλω από το κρυφό σημείο της ντουλάπας το μπλουζάκι της πιτζάμας που φορούσα όταν ήμασταν μαζί στην Αθήνα. Το πιστεύεις ότι το είχα κρατήσει μέχρι και σήμερα εκεί; Εννέα μήνες μετά και δεν είχε μπει στο πλυντήριο. Ήταν ακόμα εκεί για να μου θυμίζει τη μυρωδιά σου. Πόσο άρρωστη είμαι; Το ξέρω. Και όμως χθες που το μύρισα δεν είχε ίχνος της μυρωδιάς σου πλέον. Δεν έχω πλέον κάτι να μου θυμίζει τη μυρωδιά σου. Τη μυρωδιά που δεν ήθελα να ξεχάσω. Τη μυρωδιά που θα αναγκαστώ να ξεχάσω πλέον. Δεν έχω άλλη επιλογή.

Δεν μου έχει μείνει σχεδόν τίποτα από εσένα. Το μεγαλύτερο μέρος από εσένα που έχω πλέον είναι οι αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις που μου καίνε το μυαλό. Οι αναμνήσεις και ένα χαρτάκι από τα τσιγάρα σου. Ναι, το έχω ακόμα και σήμερα. Στο βάζο δίπλα από το κρεβάτι μου. Είναι πλέον το μόνο χειροπιαστό πράγμα που έχω από εσένα.

Και πλέον σκέφτομαι πως μια εβδομάδα μετά, που θα βρίσκομαι πίσω στην πατρίδα, κάπου θα σε πετύχω. Στο κάτω κάτω έχουμε και τα ίδια στέκια. Φοβάμαι όμως. Φοβάμαι πολύ. Όσο δύσκολο μου ήταν το Πάσχα, άλλο τόσο πιστεύω θα μου είναι τώρα.

Ίσως με τρομάζει που είναι το καλοκαίρι που θα ναι διαφορετικό χωρίς εσένα. Ίσως με τρομάζει το ότι το καλοκαίρι αυτό δεν θα μαστε μαζί. Ίσως με τρομάζουν οι αναμνήσεις από το περσινό καλοκαίρι και ξέρω πως δεν θα τις έχω φέτος. Ίσως και με τρομάζει που εσύ έχεις προχωρήσει και εγώ είμαι ακόμα εκεί. Αλήθεια προσπαθώ, αλλά δεν καταφέρνω να πάω μπροστά. Δεν θέλω να κάνω προσπάθεια με κάποιον άλλον και όλο βρίσκω δικαιολογίες στην παρέα μου όταν κάποιος τους λέει πως ενδιαφέρεται.

Την αλήθεια την ξέρω όμως. Ξέρω πως ότι χρησιμοποιώ είναι δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να κάνω προσπάθεια με κανέναν άλλον. Δεν μπορώ να ανοιχτώ. Φοβάμαι πάρα πολύ. Και ακόμα και την προσπάθεια να κάνω ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω. Και το μόνο που θα καταφέρω θα ναι να πληγώσω και τον άνθρωπο που θα έχω απέναντι. Και είναι κρίμα. Δεν θέλω να γίνω τέτοιος άνθρωπος. Δεν θα το συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου.

Έτσι προτιμώ να είμαι όπως είμαι τώρα. Μόνη μου. Στο κάτω κάτω ώρες ώρες δεν αντέχω εγώ τον εαυτό μου. Πώς μπορώ να περιμένω να με αντέξει κάποιος άλλος;

Απλά σκέφτομαι πόσο fucked up παίζει να είμαι. Και πόσο μεγάλη αγάπη σου έχω. Με τρομάζει αυτό να ξέρεις. Θα καταφέρω να σε ξεπεράσω ποτέ; Ή έστω να είμαι καλά όταν σε βλέπω και να μην μου κόβονται τα πόδια και η ανάσα κάθε φορά που σε βλέπω μπροστά μου;

Έχεις κάνει πολλές προσπάθειες που θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη ή πεισμωμένη μαζί σου. Ένα από αυτά είναι το ότι δεν με χαιρετάς κάθε φορά που με βλέπεις. Και όμως, είσαι από τους ανθρώπους που δεν μπορώ να κρατήσω κακία. Ούτε πείσμα. Ίσως έχω χάσει και τον εγωισμό μου τελείως. Την αξιοπρέπειά μου. 

Δεν θα ξεχάσω που στη γιορτή μου μου έστειλες χρόνια πολλά ενώ με είχες δει έξω και δεν μου μίλησες. Και αφού ήπια το βράδυ αποφάσισα να σου στείλω. Να σου στείλω για να σου ζητήσω τα ρέστα (;) που δεν με χαιρέτισες όταν με είδες έξω. Και μου είπες τη δικαιολογία ότι δεν με πρόσεξες. Και γιατί δεν σε χαιρέτησα εγώ. Και οι δύο νομίζω ξέρουμε ότι έκανα προσπάθεια να σε χαιρετήσω. Μεταξύ μας τώρα, φαινόταν πως δεν ήθελες να χαιρετήσεις.

Και δεν θα ξεχάσω το μήνυμα που σου έστειλα αφού είχα πιει αρκετά. Το τελευταίο μήνυμα εκείνης της βραδιάς αφού δεν απάντησες πίσω. "Εμένα μου αρκεί που σε βλέπω και είσαι καλά..."

Και τώρα το Πάσχα δεν μπήκα στον κόπο να στείλω μήνυμα πάλι. Θεώρησα πως αυτή είναι η τακτική σου. Για κάποιο δικό σου προσωπικό λόγο δεν θες να με χαιρετάς όταν με βλέπεις έξω. Το δέχομαι.

Δε σημαίνει πως είμαι καλά με αυτό. Και ξέρω πως δεν μπορώ να πάω πάλι σε εκείνο το σημείο που πηγαίναμε κάθε βράδυ του Αυγούστου. Και ξέρω πως το φεγγάρι πάντα θα μου θυμίζει εσένα. Και ξέρω πως δεν μπορώ να γυρίσω πίσω να ξαναζήσω ότι ζήσαμε & ξέρω ότι ότι είχαμε τελείωσε.

Ξέρω....