Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Princesses that were never saved



Τα περισσότερα παραμύθια από αυτά που μας διάβαζαν όταν ήμασταν μικρά ήταν με την πριγκίπισσα που κάποια μάγισσα την είχε καταραστεί και στο τέλος την έσωζε ο πρίγκιπας. Πάντα ο πρίγκιπας. Είτε με το φιλί, είτε με το σπαθί του.
Και η «κακιά» μάγισσα που υπήρχε πίσω από κάθε παραμύθι; Μάθαμε ποτέ την δική της ιστορία; Μας έδωσε κανείς ποτέ να διαβάσουμε τη δική της ζωή και τι είχε περάσει για να φτάσει εκεί; Ή μάλλον, υπήρχε κάποιος για να γράψει γι’ αυτές; Κανείς... Κανένας δεν μπήκε στον κόπο να γράψει τη δική τους ιστορία που δεν έγινε ποτέ παραμύθι. Ίσως οι περισσότερες ήταν και αυτές πριγκίπισσες που δεν τις έσωσε κανένας. Και το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν είχαν καλό τέλος.

Υποσυνείδητα, πέρα από όλα τα όμορφα μηνύματα που μας περνούσαν όλα τα παραμύθια, μήπως υπήρχε και κάποιο άλλο νόημα; Πιο υλικό; Ότι αν δεν είσαι η πριγκίπισσα που θα έχεις στο πλάι σου τον πρίγκιπα δεν μπορείς να σωθείς; Ή δεν υπάρχει λόγος να σωθείς; Και να διηγηθεί κάποιος την ιστορία σου;
Θα μου πείτε, πόσο απαισιόδοξο θα ήταν για τα μικρά παιδάκια να τους διαβάζαμε τέτοιες ιστορίες... Και όταν μεγαλώσαμε όμως κανένας δεν μας διάβασε την ιστορία της Ούρσουλα από τη Μικρή Γοργόνα, της Μαλέφισεντ από την Ωραία Κοιμωμένη ή της «Κακιάς Μάγισσας» από τη Χιονάτη... Δεν μας διάβασε κανείς αυτές τις ιστορίες γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε να γράψει γι’ αυτές. Ακούσαμε μόνο τη μία πλευρά.

Τη δική τους πλευρά της ιστορίας δεν την ακούσαμε ποτέ. Είμαι σίγουρη πως κάτι έφταιγε για να γυρίσουν στην Dark Side. Και είμαι σίγουρη πως στις περισσότερες από αυτές τις ιστορίες δικαιολογείται η συμπεριφορά τους ή το «παραμύθι» με τις όμορφες, καλοσυνάτες και ευτυχισμένες πριγκίπισσες είναι διαστρεβλωμένο.
Ίσως πάλι θα μου πείτε: «Παραμύθια είναι...Επιβάλλονται να έχουν καλό τέλος».

Κανείς όμως δεν έδωσε καλό τέλος στις «κακιές» της υπόθεσης. Γι’ αυτό και δεν ακούστηκαν ποτέ οι δικές τους ιστορίες. 
Προσωπικά, προτιμώ αυτές τις ιστορίες. Είναι πιο ρεαλιστικές. Γιατί στην τελική Happy End υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Και αυτές δεν έζησαν το παραμύθι....


4 σχόλια:

  1. Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια απ' την ανάποδη...έβγαζαν μια αλήθεια σκοτεινή, λυτρωτική -είχαν ερισσότερο ενδιαφέρον..

    Προσωπικά, έχω την εντύπωση ότι οι δύο τελευταίες ταινίες της Disney (Frozen&Maleficent) ήταν φτιαγμένες για εμάς, τα μεγάλα παιδιά. Που μεγαλώσαμε με το happy end και πλέον μάθαμε ότι αυτό δεν εξαρτάται από έναν πρίγκηπα, μα από σένα...
    Ιδίως τη Maleficent τη λάτρεψα, αφενός γιατί πάντα ήταν η αγαπημένη μου "κακιά" και επιτέλους δικαιώθηκε (χεχε), αφετέρου επειδή η ταινία μοιάζει να καλύπτει την απορία "γιατί;". Ήταν η μόνη που δεν είχε κάποιο φανερό όφελος από αυτή της την πράξη, παρά μόνο σαδισμό(καλύπτει επίσης την απορία πώς οι "άχρηστες" νεράιδες -που πχ έβαλαν τα αυγά με τα τσόφλια μέσα στη ζύμη- κατάφεραν να την μεγαλώσουν χωρίς μαγεία). Επίσης, επειδή ειρωνεύτηκε την εκδοχή του πρίγκηπα ως "από μηχανής θεό" δείχνοντας ότι το φιλί της πραγματικής αγάπης μπορεί κάλλιστα να είναι το φιλί που φέρει "μητρικά" αισθήματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι και εγώ το σκέφτηκα πως είναι περισσότερο για τα μεγάλα παιδιά...
      Καλά ναι...Ισχύει αυτό που λες. Δεν είχε ποτέ κάποιο όφελος και ποτέ δεν είχε αναφερθεί γιατί το κάνει παρά μόνο το ότι είναι κακιά.
      Καλά η εκδοχή του πρίγκιπα ήταν η καλύτερη. Γιατί ανατρέπει όλες αυτές τις αηδίες των παραμυθιών που με μια ματιά βρήκαν την αγάπη της ζωής τους. Κι όμως δεν ήταν αρκετή. Ήθελε κάτι άλλο. Κάτι πιο δυνατό. Την αγάπη μιας μητέρας!

      Διαγραφή
    2. Τώρα τελευταία η Disney σπάει αρκετά τα κλισέ της, φτιάχνοντας ταινίες που μοιάζουν να απευθύνονται περισσότερο στους παλιούς φαν(κοινώς εμάς τα μεγάλα παιδιά) παρά στους καινούριους! ;)
      Μοιάζει σαν να ολοκληρώνει κατά κάποιο τρόπο τον κύκλο που άνοιξε πριν 50 χρόνια..

      Διαγραφή
    3. Αχχ ναιι! Και χαίρομαι τόσο πολύ που μας περιλαμβάνει μέσα στα καινούρια της "παραμύθια" <3

      Διαγραφή