Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Το χέρι που σ' αγγίζει




Και βγαίνεις με την παρέα σου. Αυτή τη φορά όμως είναι κανονισμένο να ακολουθήσουν και δύο άτομα επιπλέον. Ο πρώην της μιας φίλης σου και ένας φίλος του. 

Και εσύ έχεις μάθει ότι φίλος του, σε γουστάρει. Δε στο είπε ποτέ ο ίδιος, αλλά ο φίλος του και η φίλη σου, που της το είπε πάλι ο πρώην της. Και έχεις την παρέα σου να σε "βομβαρδίζουν" συνέχεια με τα λόγια τύπου: «Πολύ καλό παιδί! Να κάνεις κάτι. Γιατί δεν σ’ αρέσει; Είσαι χαζή. Κάτι θα σ’ αρέσει. Θα τον γνωρίσεις καλύτερα και θα δεις. Θα σ’ αρέσει».

Ναι, εσύ δε διαφωνείς πως είναι πολύ καλό παιδί. Βγαίνετε στην ίδια παρέα. Τον γνωρίζεις λίγο καλύτερα από τις προηγούμενες δυο φορές που τον συνάντησες.   Πολύ καλό παιδί.
Και έρχεται πάλι η παρέα σου: «Είδες; Πολύ καλό παιδί. Και γιατί δεν σ’ αρέσει; Ψηλός ξανθός γαλανομάτης είναι. Τι δεν σ’ αρέσει;» 

Και δεν αντέχεις άλλο. Ξεσπάς. Βάζεις τις φωνές. Πως δεν κοιτάς πάντα την εμφάνιση. Πως ναι μια χαρά παιδί είναι. Πως φαίνεται πολύ καλό παιδί σαν χαρακτήρας. Αλλά δεν θέλεις. Δεν σ’ αρέσει. Δεν σε ελκύει ρε παιδί μου, πώς αλλιώς να το πω; Με τι άλλα λόγια να σας το εκφράσω για να το καταλάβετε; Στο κάτω κάτω δεν σας ζήτησα ποτέ να μου βρείτε κάποιον. Δεν θέλω. Αφήστε με στην ησυχία μου. 

Και εκεί είναι που ακούς τις συγκρίσεις που δεν ήθελες να ακούσεις. Τις συγκρίσεις του Χ. με τον καινούριο.
«Βλακείες κάνεις. Ο άλλος σε έχει γραμμένη και σηκώθηκε και έφυγε και ούτε μιλάτε. Και εσύ δεν θες τον Δ.»

Στην τελική καλά κάνω. Κανείς δεν θα μου επιβάλλει το τι θα κάνω. Εντάξει δέχομαι τη γνώμη, αλλά δεν μπορώ να ακούω άλλο καθοδήγηση για το τι και πως. Το πως περνάω εγώ και τι μ’ αρέσει και τι όχι δεν μπορεί να μου το επιβάλλει κανένας. Και δεν ζήτησα από κανέναν να μου βρει κάποιον άλλον. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας μείνω μόνη μου. Δεν με απασχολεί καθόλου. 

Το τι με ενοχλεί και τι όχι σε κάποιον το ξέρω εγώ και μόνο εγώ. Δεν κάθομαι να το συζητήσω. Έχω σταματήσει να «κλαίγομαι» και να αναλύω καταστάσεις. Τα κρατάω για μένα. Δεν ξέρω για πόσο. Ίσως μέχρι να ξεσπάσω και να κάνω το μεγάλο μπαμ. 

Το θέμα, για να έρθω σ’ αυτό που έλεγα πριν, δεν είναι πάντα η εμφάνιση στον άλλο. Είναι αυτά που συζητάτε. Αυτά που «παίρνεις» από τον άλλο. Αυτά που έχει να σου δώσει. Η ανάγκη να ξεσπάσει μπροστά σου και να σου «ανοιχτεί». Να συζητήσει όλα αυτά που τον απασχολούν και αυτά που τον έχουν «στιγματίσει». Που θέλει να συζητήσει μαζί σου. 

Είναι ότι σε κοιτάει στα μάτια, μ’ αυτά τα μπλε μάτια και νιώθεις ότι βλέπει μέσα σου. Ναι, και ο Δ. έχει ωραία μάτια, γαλανά αλλά δεν είναι το ίδιο. Είναι ο τρόπος που σε κοιτάνε. Ίσως είναι ότι είσαι ερωτευμένη με τα συγκεκριμένα μάτια. Με τον τρόπο που σε κοιτούν. Γιατί όπως είπε ο υπέροχος Al Pacino στο Scarface (ναι, ναι που είδαμε μαζί...) : The eyes never lie

Ακόμα, είναι αυτό το άγγιγμα. Αυτό το άγγιγμα που αποζητάς από τον άλλο. Που σ’ αγγίζει και ανατριχιάζεις ολόκληρη. Που σε παίρνει αγκαλιά όταν τρέμεις και νιώθεις ασφάλεια. Που σε φιλά με τόσο πάθος και νιώθεις πως το μυαλό σου θα εκραγεί από τα πυροτεχνήματα. 

Γιατί όταν ένα χέρι σ’ αγγίξει και νιώθεις αυτό το συναίσθημα, πώς να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο έντονο; 

Δεν μπορείς να το κάνεις. Ζητάς αυτή την ένταση, αυτή τη σπίθα που υπάρχει παντού: Στο βλέμμα των ματιών, στο φιλί, στο άγγιγμα ακόμα και στη μυρωδιά. 

Ναι, αυτή τη μυρωδιά. Γιατί όλες οι γυναίκες ερωτευόμαστε τη μυρωδιά σας. Και ας μην σας το πούμε ποτέ. Η μυρωδιά μας μας αποπνέει ένα συναίσθημα ασφάλειας. 

Αχ, αυτή η μυρωδιά σας. Που κοιμόμαστε στην αγκαλιά σας και νιώθουμε πιο ασφαλείς από ποτέ. Και ταυτόχρονα η μυρωδιά σας μας «μαστουρώνει» και μας ηρεμεί τόσο που κοιμόμαστε τόσο εύκολα στην αγκαλιά σας και ας πηγαίνει η καρδιά μας σαν τρελή. 

Αν λοιπόν, φιλε ή φίλη αναγνώστρια, δεν βρεις αυτό το άγγιγμα που σε ανατριχιάζει και δημιουργεί πυροτεχνήματα στο μυαλό σου, φύγε. Δεν αξίζει. Σου αξίζει κάτι καλύτερο...


6 σχόλια:

  1. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, μου έχει συμβεί πολλές φορές αυτό, να μου "στήνουν" γνωριμίες και κάθε φορά καταλήγω να "εκνευρίζομαι". Λες και η μοναξιά είναι "αναπηρία" και πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι συναισθηματικά ανάπηρη. Ούτε εγώ ξέρω πόσες φορές αποφάσισα να τους κάνω τη "χάρη" και να δώσω μια ευκαιρία στο άτομο που μου "προξενεύουν". Δεν αντιλέγω ότι είναι "καλά παιδιά"(μεταξύ μας μερικοί δεν ήταν και τόσο χαχαχα). Απλά δεν έχω κάποιο διακόπτη που μπορώ να πατήσω και να πω "ναι, αυτός είναι για μένα". Προσπάθησα να νιώσω περισσότερα, δεν τα κατάφερα. Τα αισθήματα δεν έρχονται κατά παραγγελία. Πλήγωσα και μερικούς ανθρώπους στην πορεία(το μόνο καλό που βγήκε από εκεί ήταν ότι οι εμπλεκόμενοι σταμάτησαν να μου προξενεύουν άτομα). Το χειρότερο είναι όταν ξέρω ότι δεν θα καταφέρω να κάνω την "υπέρβαση" και μπορεί να καταλήξει και η "παρέα" άνω-κάτω.
    Δεν ξέρω, ίσως έχω μια αδυναμία στους ακατάλληλους ανθρώπους(με γοητεύουν πάντα οι "δύσκολοι", οι άπιαστοι). Ίσως υποσυνείδητα να τους επιλέγω επειδή ξέρω ότι δεν θα μείνουν για περισσότερα(ίσως ενδόμυχα να το ελπίζω κιόλας). Δεν είμαι και ο ευκολότερος άνθρωπος σε αυτόν τον τομέα(τα έχουμε πει για τα "daddy issues" μου).


    Όσον αφορά τα μάτια, έχεις απόλυτο δίκιο, όσο γοητευτικό χρώμα κι αν έχουν, δεν έχει σημασία. Γιατί ερωτεύεσαι τον τρόπο που σε κοιτάνε. Πολλές φορές, ακόμη κι ένα ζευγάρι καστανά μάτια μπορεί να είναι χίλιες φορές πιο μαγικό από όσα γαλάζια κι αν γυρίσουν να σε κοιτάξουν(αχ!)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι άνθρωπος που με καταλαβαίνει πάντα βρε Λίζα! Ναι δεν διαφωνώ ότι μπορεί να είναι τα καλύτερα παιδιά στον κόσμο. Αλλά εμένα δεν μου κάνουν. Θέλω κάτι συγκεκριμένο. Τι να κάνω; Δεν έχουμε διακόπτες να ανοίγουμε και να ενεργοποιούμε συναισθήματα. Έτσι είμαστε, δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
      Συμφωνώ επίση μ' αυτό που είπες, πως έχεις μια αδυναμία στους ακατάλληλους ανθρώπους. Πραγματικά έχω κάτσει και το έχω σκεφτεί και εγώ αυτό. Ότι επιλέγω πάντα τους ακατάλληλους. :P Δεν έχω καταλάβει ακόμα γτ με γοητεύουν. Ίσως να είναι και το ότι είμαι "περίεργη" από μόνη μου (όπως μου είπε κάποιος κάποτε). Και να επιλέγω κάτι πιο "μυστήριο" και μη συνηθισμένο.

      Έτσι είναι. Μπορεί να μας γοητεύει το χρώμα (μεταξύ μας τρελαίνομαι για τα μάτια <3 ) αλλά είναι πρώτα από όλα ο τρόπος που σε κοιτάζουν. (Αυτό το αχ! θα το επαναλάβω και εγώ...Αααχχ!)

      Διαγραφή
    2. Μα ναι ρε συ..τα αισθήματα δεν είναι ένας διακόπτης να πεις "ναι, αυτός είναι ο κατάλληλος" και απευθείας να τον θελήσεις κιόλας!
      Δεν ξέρεις πόσες φορές έχω παρατηρήσει τον εαυτό μου να μη θέλει έναν άντρα απλά και μόνο επειδή είναι πολύ "πρόθυμος"! Μπορεί να αγαπώ το μυστήριο και τα άπιαστα αερικά ή μπορεί απλά να τους προτιμώ γιατί ενδόμυχα πιστεύω ότι δεν θα κάτσουν για πολύ. Δεν ξέρω, δεν είμαι και το καλύτερο παράδειγμα σε τέτοια θέματα..

      Το χρώμα δεν το απαξιώ ποτέ, ίσα-ίσα λατρεύω τα ανοιχτόχρωμα μάτια(ο προπάππους μου ήταν ανοιχτόχρωμος με καταγάλανα μάτια κι εδώ και τρεις γενιές περιμένουμε ποιος σκατά θα τα κληρονομήσει! χαχαχαχα)! Αλλά αυτό που ερωτεύεσαι είναι το βλέμμα και όσα σου λέει χωρίς λέξεις, η δική σου αντανάκλαση μέσα σ' εκείνα τα μάτια...

      Διαγραφή
    3. Ακριβώς! Μας μαγεύει το "άπιαστο" το δύσκολο. Όταν ο άλλος είναι μυστήριος και δεν σου ανοίγει τα φύλλα του τόσο εύκολα. Όταν είναι δύσκολο να τον διαβάσεις.

      Ακριβώς. Όσο και να λατρεύουμε το χρώμα, το βλέμμα είναι που κάνει όλη τη δουλειά!

      Διαγραφή
    4. Ναι ρε φίλη!
      Οι άνθρωποι γρίφοι, αυτοί είναι τα μεγαλύτερα και τα γοητευτικότερα μυστήρια στον κόσμο ❤

      Διαγραφή